Zondaar - Be prepared.

Poging zoveel om lezers aan te trekken.
_
Proloog

Huil, meisje, huil. Huil zoveel je kunt. Laat je tranen gaan. Nu het nog kan. Want straks zul je alles los moeten laten en is het uit met je pret. Dan begint de hel pas echt. Vond je het nu al erg? Wat ben jij toch kleinzerig! Wees nu toch niet bang, lieverd. Je bent een zondaar, en zondaren moeten boeten. Ook jij. Jij bent geen uitzondering. Je hebt kunnen huilen. Nu moet je sterk zijn. Welkom in de hel, meisje, de plek waar niemand een zier geeft om je naam en je zal boeten. Daarna kun je naar waar je ook wil gaan. Dat interesseert me niet. Je moet namelijk de hel eerst overleven. Daarna zien we wel. Mocht je lijken zien, verbrand of niet, laat ze liggen. Zij hebben de tocht niet overleefd. Zoals velen. Je kan een overwinnaar zijn, of je kan een lijk zijn. De keuze is aan jou. Beslis goed.
Want dat beslissen is het enige recht dat je nog hebt. Al je rechten vervagen, je plichten vervagen. Buiten dat ene recht, doen wat je wil doen. Binnen de perken, alleszins. Je kan beslissen wat je beslist, in jouw hel. Die zogenaamde hel van je, waar je nu mentaal ligt dood te gaan van zelfmedelijden. Sta op, er staan nog ergere dingen voor je in het verschiet. Stop ermee. Nu. Veeg je tranen weg. Je hebt ze nog nodig, lieve schat.
Ik weet wat je denkt. Volgens jou ben ik wreed. Maar dat, dat ben ik ook. En weet je wat? Dat kan me nu eens mooi niet schelen! Het leven is geen sprookje, dus waarom zouden de laatste seconden van je leven dat dan zijn? Sterf in het vagevuur, of overleef deze rollercoaster. Brand je zonden weg, of sterf als zondaar. De keuze is aan jou. Beslis goed.

Ok... Ik ben benieuwd. Word er bang van haha!

Welkom in mijn fantasiewereld.
_
Hoofdstuk I

Haar hand strekte zich uit naar de knuffel. Hij rook muf, en de stoffen glimlach op de oude knuffel was verstild. Hij was er altijd, en voor haar was hij meer dan een knuffel. Het was bijna een reden om niet op te geven, te blijven lachen. Ze wist dat ze zich teveel aantrok. Dat besefte ze, maar ze kon er niet aandoen. Zo zat ze gewoon in elkaar. Het waren haar hersenen, die weigerden te werken zoals elke persoon die zijn schouders zou ophalen, en in gedachten een scheldwoord riep en daarna verder ging met het leven. Dat kon zij niet. Zij was iets te afhankelijk van bevestiging. Het klonk vreselijk, omdat ze onafhankelijk wilde zijn. Maar dat was ze niet. Ze wilde te vaak horen dat het goed was, om onafhankelijk te zijn. Ondanks dat was ze het liefst in haar eentje. Gewoon. Dan kon ze niets aan horen, wat haar kwetsen kon. En er kwetste haar veel. Geen beledigingen, die iedereen aanhoorde van verveelde mensen waarbij de middelvinger het juiste antwoord was, andere dingen. Gemeende dingen. Die raakten haar in het diepst van haar angstige ziel. Maar bovenal kon ze er gewoon niet tegen om mensen waarom ze gaf boos op haar waren, en daarom lag ze op haar bed, met haar geboorteknuffel in haar handen. Als hij ademde, zou ze hem verstikken. Maar hij leefde niet, dus dat kwam mooi uit. Alsof ze zich erdoor beter ging voelen, besloot ze een joggingbroek te dragen. Nu ja, de joggingbroek die ondertussen al een jaar meeging en waarvan de pijpen nog altijd te lang waren, en die feitelijk niet eens van haar was. Maar hij was warm, en in de koude wintermaanden was dat de hoogste prioriteit, volgens haar. Met een vluchtige blik op de spiegel vielen roodomrande ogen op. Dat mocht niet. Niemand mocht weten dat ze gehuild had. Mocht niet. Haar ogen speurden de kamer af, op zoek naar iets zinvols dat ook maar een klein beetje ging helpen. Veel vond ze niet. Aan de schappen met boeken had ze niet. Een muts bedekte de ogen niet. Hetzelfde voor een pet. Uiteindelijk besloot ze voor de begrafenishoed te gaan. De begrafenishoed waar een net voor hing, waar je geen details uit kon afleiden. Het ingewikkelde patroon, het net. Het leek bijna perfect. Niemand stelde zich vragen als ze weer eens van haar grillen had. Ze had immers altijd grillen, grillen die niemand leek te kunnen doorgronden. Ze was blij dat ze de hoed had. Nu kon ze zo ongeveer verhullen wat de voorbije vijftien minuten had plaatsgevonden. Geen enkel probleem. Zo leefde ze immers, alles verstoppen. Zodat niemand zich zorgen maakte. Zo zat ze nu eenmaal in elkaar. Kleine geheimen verborgen houden, het bewijs dat meisjes niet alles binnen tweeëndertig minuten doorvertelden. En ze ging naar beneden, met de snelle, doch zware voetstappen. Ze ging altijd zo de trap af, onderhand wist men heel goed dat het zij was die de trap afging. Als je maar lang genoeg met je familie samenleefde, wisten ze heel wat over je. Zo veel als je vond dat ze mochten weten. En Vera woonde lang genoeg met hen samen.
‘Waar zit dat meisje?’Mopperde Katja, terwijl ze weer eens op de deur bonkte. Het speet haar, en waarschijnlijk ging het haar achteraf nog harder spijten aangezien haar zus Vera meestal flipte als ze de kamer binnenkwam, maar ze besloot de deur te openen. Maar wat ze daar zag, dat was niet hetgeen wat ze wilde zien. De kamer was namelijk stil. Als Vera wakker werd, maakte ze ongelooflijk veel lawaai en zelfs als ze sliep, was ze luidruchtig. Maar dat was niet het geval. Vera was namelijk nergens te bekennen. Vera kon nergens anders zijn. Dit was een klein huisje met een verdieping, in het midden van niemandsland. Dit was hun huis, waar ze met z’n vieren woonden. Er was in dit kleine kamertje geen raam, dus het zou sowieso iemand zijn opgevallen als Vera eruit was gegaan. Misschien was het Katja dramatische karakter, maar dit was verdacht voor haar. Dit klopte niet. Dit kon niet. Vera was altijd gelukkig, ook al leek ze nooit een vermogen om een zinnig antwoord te geven ontwikkeld te hebben, maar dat gaf niet. De vreemde, zinloze conversaties die ze zo af en toe hadden, waren prima. En nu, nu was die jongere zus van haar weg. Ergens, maar ze wist niet waar. Alleen was dat nu precies het probleem.
Ze wilden haar niet geloven. Ook goed. Kon Katja toch mooi niets schelen? Haar ouders waren sceptisch, maar ze zag de schok in hun ogen. Het kon Katja wel degelijk iets schelen. Ze geloofden haar niets. Maar Katja loog helemaal niet vaak. Nu ja. Buiten die paar leugens. Goed, ze gaf het wel toe. Katja loog meer dan genoeg, maar dat waren onschuldige leugentjes. Ze zou niet liegen als haar ongelooflijk irritante zus Vera, die het woord “nuttig” niet leek te begrijpen, spoorloos verdwenen was. Echt niet! Katja was dan wel iemand die loog om haar waarden te beschermen, haar zus ging voor op de waarden. Ze gaf het dan wel niet toe, had haar het nooit vergeven haar favoriete rok per ongeluk te laten scheuren, maar het was bijna onmogelijk om niet om je familie te geven. Familie was een abstract, raar iets. Je hield van hen, ook al wilde je hen de nek omwringen. Het was de eerste haat-liefdeverhouding in het leven. Hoe filosofisch.

Net een stuk nu ik naar bed moet. Lekker dit, paps, mams. Mag ik niet even een verhaaltje lezen voor het slapen gaan? Nee? Oké. Dan morgen. Maar toch bedankt.

GOODNIGHT!

GOODNIGHT! Stiekem plaats ik nu toch nog een stuk. (AA)
_
Dit was raar. Het was stil, en haar ouders zaten zo ongeveer te flippen, terwijl zijzelf kalm bleef. Nu ja, kalm. Ze had daarnet al zitten flippen, dus Katja had zo ongeveer het voorbeeld gegeven. De politie was al gebeld, en ze waren op weg. Maar ze zag er het nut niet echt van in, het eerste politiebureau was kilometers verderop en het was nog maar de vraag of ze hier zouden geraken. Gewoon. Omdat dit blijkbaar zo’n onbekende plaats was dat niemand het kon vinden. Maar uiteindelijk zouden ze er wel geraken. Het was alleen nog maar de vraag wanneer. Ze zat op de oude zetel. Haar knieën opgetrokken. Ze staarde naar de grond, en zei niets. Helemaal niets. Het enige wat ze deed, was nadenken. En vooral, het belangrijkste, zich afvragen: Waar zat Vera nu? Dat was de belangrijkste vraag op dit moment.
Ze kon niet weten dat Vera zich op dat moment ook afvroeg. En ze kon ook niet weten dat Vera op een koude, harde vloer lag die nooit warm werd. Ondanks dat ze er nu al ongeveer een uur op moest liggen. Ze snikte niet, ze huilde niet. Puur omdat ze haar tranen al had verspild, aan wensen dat ze zou verdwijnen. Ze was nu verdwenen. Maar plots besefte ze dat ze dit nooit had gewild. Gewoon. Verdwijnen op de goede manier. Alsof ze zei, ‘Dag sukkels!’ en met vleugeltjes een enkeltje hemel nam. Maar dat was niet echt wat er gebeurt was. Ze trok haar handen naar zich toe. Nee, dat deed ze niet. Zonder dat ze het had gemerkt in al haar zelfmedelijden was ze vastgebonden. En, nu ze erop lette, ook haar benen. Dit was ongelooflijk. Het was haar amper opgevallen. En zij was niet degene die trok. Er trok iemand aan haar. Iemand die er niet was. Haar huid scheurde. Nee, echt. Haar huid scheurde open. En het enige wat er overbleef, was haar ziel. Haar ziel, die fungeerde als haar lichaam. In de hel. In de hel die nu pas begonnen was.
Ze wist niet hoe het gebeurde, hoe het kon dat de boeien verschenen waren. En waar die boeien aan verbonden waren, en hoe het kon dat ze haar folterden. Vera, gemarteld zoals dat in de middeleeuwen gebeurde. Vera, kind van de huidige maatschappij. Vreemd. Maar dit hele gedoe was sowieso vreemd. Pijn. Pijn door haar ledematen. Ledematen die niet bestonden. Ze was immers al dood, gestorven. Maar hoe kon ze dan pijn voelen? Alsof ze alles nog moest leren, alsof ze nog slechts een heel klein kind was, begon ze te snikken bij de eerste gelegenheid. Nu. Dit was zo surrealistisch, zo onecht. Zo raar, dat ze het niet meer wilde weten. Ze wilde opstaan. Wakker worden, en Katja irriteren. Zich nog eens verontschuldigen voor de rok, en dan ontbijt eten. Ze wilde ronddartelen en zich als een kind gedragen, zodat niemand argwaan zou krijgen. Zodat niemand zou verwachten wie ze nu echt was. Ze was nooit gek geworden van de hoeveelheid leugens ze opdreunde. Dat was een deel van haar, en ze leefde ermee. Helaas hoefde ze er nu niet meer mee te leven, aangezien ze verre van levend was. Ze was dood. En ze voelde pijn. Pijn voelen en toch dood zijn. Hoe kon ze verlangen naar de dood als ze al dood was?

wat leuk

Leuk is het juiste woord hiervoor!
__
Terwijl Vera kermde, en huilde, en pijn voelde. En terwijl Vera niets begreep. En terwijl Vera dacht dat ze dood was. Terwijl dit alles gebeurde, was het bij Katja stil. Zo…zo ongelooflijk stil dat niemand begreep hoe de luidruchtige familie zo kon zijn. Maar niemand hoefde het ook te begrijpen, want de politie was immers nog steeds onderweg. En stuk voor stuk, de drie familieleden, waren ze stil. De stilte was zo doods, maar tegelijkertijd levendig. De ademhaling was te horen, en dat was zo vreemd. Zo vreemd voor hen. Ze waren ontvreemd van de stilte. Maar nu, dit leek een moment dat er stilte moest zijn. Stuk voor stuk waren ze geschokt dat het hen overkwam. Elke keer als men dat in de krant las, dacht men dat zoiets nooit bij hen zou overkomen. Maar het was hen overkomen. En het was zo vreemd, zo raar. Zij zouden nu de familie zijn waar iedereen medelijden mee toonde, maar die al snel vergeten zou worden, terwijl zij nog steeds wachtten op het moment dat zij hun verloren kind weer in hun armen konden sluiten. Maar nu, nu kon het nog niet. En nu wilden ze alle drie dat dit een heel rare droom was.
Alleen was er één klein probleem: Het was geen droom. Het was de nogal bittere realiteit die hen overkomen was.

Hoofdstuk II
Het was onmogelijk om positief te zijn, laat staan zich niet te ergeren aan de ergernissen van anderen. Dat de bus laat was, wat maakte dat uit? Ze geraakten echt nog wel op tijd. Alleen wisten zij niet echt of zij op tijd zouden geweest zijn als ze niet hadden uitgeslapen. Misschien. Ze wisten niet, en juist dat feit dreef hen tot waanzin. Ze irriteerden zich eraan, puur omdat ze niets wisten. Er zat een politieteam op de zaak, maar er waren bitter weinig aanwijzingen. Ze wisten echt niets. Er waren geen vingerafdrukken gevonden, buiten die van Vera zelf en een paar van henzelf. Geen enkele verdachte. Het leek alsof Vera was weggelopen, maar alle drie waren ze er zeker van dat Vera gelukkig was geweest en dat er geen problemen waren in de familie. Ze wisten niets, en het leek alsof ze gingen opgeven. Tot die ene cruciale dag waarop alles en iedereen veranderde. Het lijk was gevonden. Doodsoorzaak onbekend.

verderrr

Hoelang lag het lijk er al te rotten? Wie had het gedaan? Wat was de doodsoorzaak? Waarom? Waarom hun jongere zus, jongste dochter? Waar waren ze verkeerd gegaan? Het zou een leugen zijn als ze niet hadden toegegeven dat al deze vragen door hun hoofd spookten. Ook bij Katja, die haar zus zo vaak had verwenst. Nu wou ze dat ze dat nooit had gedaan. Maar ze had het gedaan, en er was niets aan te doen. Net zoals er niets aan te doen was dat ze dood was. Ze is dood. Op willekeurige momenten dacht ze eraan, en dan moest ze huilen. Druk op de traanklieren. Elke keer weer. Het was haar manier om te rouwen. Bij alles waar ze aan haar dacht. Maar er was zoveel waarbij ze aan haar dacht. De witte deur, de toegangspoort tot Vera's persoonlijke koninkrijk. Het kussen waar Vera zo vaak op zat. Gewoon. Zonder reden. De lege plek aan tafel. Het boek op een bijzettafeltje, dat ze nooit meer zou uitlezen. Er was zoveel, alleen al in het huis waar ze waren opgegroeid. De deur bleef gesloten. Niemand durfde in de kamer waar Vera haar laatste uren thuis had doorgebracht binnen te gaan. Niemand.
Nee. Dit kon toch niet waar zijn? De vlam likte aan haar haren, en ging snel naar beneden. Van top tot teen was ze in vlammen gehuld, maar ze voelde de pijn niet. Ze zag zichzelf alleen tot as vergaan, en weer oprijzen. Een deur, die er niet was ging open. Ze voelde wind, maar zag niets anders dan dezelfde kamer. Was het een kamer? Vera wist niets. Totaal niets. Een witte schim gleed door de muren, als het muren waren en niets geks waarvan ze het bestaan nooit had geloofd. Waren schimmen wit? Vera wist weinig, laat staan dat ze nu alles perfect kon benoemen. Een kille stem. Een stem die warm zou kunnen klinken, als de woorden niet zo kil hadden geklonken. ‘De leugenaar is terug van weggeweest, zie ik. Welkom, leugenaar, terug in de hel.’ Maar de schim had geen gezicht, geen vorm. Alleen een mist. Wilde ze de vorm zien? Ze wist het niet. Aan de ene kant was ze nieuwsgierig, aan de andere kant totaal niet. ‘Ik ben geen leugenaar,’Weigerde ze haar “nieuwe naam”, die dat dus niet was, daar was ze zeker van, te aanvaarden. Na deze woorden, zwoer ze dat ze een frons had gezien, maar alleen had hij geen gezicht, dus feitelijk kon dat niet. ‘Oh, je bent geen mens. Niet meer. Je bent dood. En in de hel. Je bent een zondaar. Ik zie nu al welke ze naar me toe hebben gestuurd. De leugenaar. Dat vond ik in de verhalen al een walgelijk ettertje. De verhalen hebben alvast niet gelogen,’Besloot de…de vorm.
‘Verhalen?’Durfde Vera te vragen. Ze kon het niet verhinderen dat haar stem trilde. Ze wist niet wat anders te doen. Stil kon ze niet blijven. Dat zou haar niet helpen. Maar zouden vragen dan wel helpen? Dat wist ze niet. Maar er was zoveel dat zij niet wist. Ze had toch wel recht op dit kleine beetje kennis? Maar het was ridicuul dat ze nu naar haar rechten terugging, aangezien het waarschijnlijk ook niet haar plicht was om zo ongeveer drie keer dood te gaan en nog steeds te leven. Vast niet. Eigenlijk was ze daar niet zeker van. Maar eigenlijk begon ze er ook niet aan te twijfelen of de vorm –Wat was het eigenlijk? – niet gelijk had. Wie weet had het ook gelijk? Het was een griezelige gedachte, eigenlijk. Iets, vormloos, kende haar beter dan zijzelf.

Nice.

‘Oh ja, de ménsen kennen dat niet,’Klonk de donderende stem smalend. Waarom die nadruk op mensen? Was er iets mis met het dominerende ras der aarde? Goed, er ontbrak hen aan peis en vree, en een klein beetje verdraagzaamheid was ver te zoeken, maar voor de rest deden ze het toch prima als heerser der aarde? Oké, ze maakten de aarde kapot voor hun eigen comfort, en het kon zo ongeveer niemand schelen, maar dat was een klein detail. Ze waren immers als een hele tijd bezig en niemand had kunnen voorzien wat er allemaal ging gebeuren. ‘Ja, dat ken ik niet.’ Kon iemand haar een mep geven? Waarom moest ze nu weer zo bijdehand doen? Het was geen karaktereigenschap van haar, maar blijkbaar was dat het vanaf nu wel. Dat was niet echt handig, in de huidige situatie.
Vera voelde zich bedreigd, nog meer dan ze al deed, toen de schimmige vorm verdween. Gewoon. Alsof het een lieve lust was, mensen met gewoon een stem bang maken. En dan gewoon verdwijnen. Ze voelde zich zo belachelijk, bespottelijk. Alsof ze een enorme flater had gemaakt en iedereen haar uitlachte. Maar niemand lachte haar uit, ze was alleen. Helemaal alleen, en de temperatuur steeg voelbaar in de ruimte. Een stijging van meer dan menselijk. Het voelde verschrikkelijk, alsof haar huid van binnenuit werd verbrand. Het was niet enkel zweten, het was smelten. Smelten van hitte en schaamte om haar gedrag. En zo, zo duurde het even voordat ze de zwarte rots opmerkte waarop ze zat. En het gebouw. Het gebouw waarvan ze later wenste dat ze dat nooit van haar leven gezien had. Maar ze had het, hoe hard ze ook wenste dat dit nooit gebeurd was, gezien. Het was gebeurd. En ze zou nooit meer terug kunnen gaan.
Het bouwsel was vreemd, zeer vreemd. Het leek op een kasteel, hoewel het dan wel een zeer eigenzinnig kasteel zou zijn. Het waren drie torens, die verbonden waren door middel van muren. Muren, zo dik en groot als de befaamde cycloopmuren. Groter. Dikker. En nog vele malen dreigender. Het was een vreemd gegeven, hoe stilstaande muren dreigend konden zijn. Maar dat waren ze, zeker voor Vera. Vera, die uitgeput was, zich belachelijk voelde. Maar ze was er, en, hoe moeilijk het ook was om te begrijpen, ze werd als ijzer naar een magneet gezogen naar het kasteel. Het had iets hypnotiserend, een belofte naar betere tijden. Beïnvloedbaar als Vera was, besloot ze met alle dwaasheid die ze in zich had toe te geven aan de verleiding die een gesloten ruimte bood. Een gesloten ruimte, met normale temperaturen en waar alles weer normaal zou zijn. Het klonk als muziek in haar oren, hoewel het slechts tussen de oren zat.