ORPG | Acts of Courage

Ja, dat nummer is gewoon gaaf, punt :3.
Oké, dit ORPG (zie die prachtige O) is tussen Nina en Jolien. Storen ja... Is gevaarlijk voor je gezondheid. Zeg niet dat we je niet gewaarschuwd hebben.

Mijn personages zijn:

Sally Evangeline Carter, een Engels meisje dat om en nabij Londen woont. Ze is zeventien, zit in haar zevende jaar, zit in Gryffindor en staat welbekend om haar lange, vurige, rode haar. En in langere uitleggen heb ik geen zin, gheghe.

Spoiler:

Jenico Shane, een Italiaanse 'bad boy', die sinds zijn zevende ergens in Engeland woont. Hij is 23, verjaard vrij snel in het RPG naar 24 en is docent toverdranken. Hij zal het tweede plaatje zijn, woohoo.

Spoiler:

Sorrel Winslow, als je goed luistert naar de manier waarop zij woorden uitspreekt zul je een licht Iers accent ontdekken, dit omdat zij hier haar hele leven al gewoond heeft. Ze is zeventien jaar, al is dit nog maar enkele weken zo en zit in het zevende jaar. Ze kan de Gryffindor Dorm soms tot een ware hel kan maken, al kan ze deze op andere keren ook behoorlijk opfleuren. Dat is dan ook waar ze om bekend staat, haar omslachtige karakter, al weet niemand de werkelijke reden hiervan.

Spoiler:

Daniël Keir Morris, een knappe verschijning die pas sinds enkele dagen les geeft binnen de muren van Hogwarts. Hij geeft les in het vak Transfiguratie, een les die gaat over hoe leerlingen het uiterlijk van voorwerpen, dieren en mensen kunnen veranderen. Hij is 23 jaar.

Spoiler:

Met haar tas over haar schouder gehesen liep ze het lokaal in. Het was voor het eerst dit jaar dat Anderling hen geen les meer gaf in Transfiguratie en ja, natuurlijk was Sally dan ook nieuwsgierig wie hun nieuwe leraar werd. Er gingen verhalen rond over een tweede Snape, over een Omber en over een jonge docent. Als ze mocht kiezen, koos ze voor het laatste.
Enfin, ze liep dus het lokaal binnen en nam plaats op één van de bankjes halverwege de klas. Ze hoefde niet helemaal achterin te zitten, maar voorin vond ze nu ook weer te veel van het goede, dus meestal zat ze in het midden. Ze was vanmorgen eerder weggegaan dan Sorrel, omdat ze nog even snel langs de bibliotheek had gemoeten, en zat nu dus nog even alleen. Verveeld begon ze aan een pluk van haar lange haar te zitten, één van haar tikken. Sally was er een ster in tikken te ontwikkelen in een razendsnel tempo, maar de enige tik die ze altijd was blijven houden, was de tik om aan haar haar te zitten.
Stemmen vulden het lokaal, wat Sally dus vertelde dat het drukker werd en dat de les zo zou moeten beginnen - en dus de nieuwe docent ook te zien zou zijn.

En wel, Jenico is de loner, dus hij heeft nog even pech.

De kans dat de jongedame nog eens in een ochtendmens zou veranderen was minimaal en niemand raakte dat ook nog verrast van haar veels te late verschijningen in de vroege ochtend. Sterker nog, niemand nam nog moeite naar haar om te kijken als zij in de laatste minuut het lokaal instormde om op haar plaats te storten. Het was een ritueel waar elke leerling aan gewend was geraakt, in de tijd dat zij al op deze school zat en ook een ritueel dat nooit zou veranderen. Dus ook deze ochtend niet. Onhandig hing zij de rood/goud gestreepte stropdas om haar hals, om al even onhandig naar haar boeken te klauwen, in de hoop deze bij nog elkaar te houden. Haastig liep ze door de gangen, om hierbij bijna tegen één van de leraren op te lopen, die zijn handen al even vol leek te hebben. Kort verontschuldigde zij zich, om verder te lopen, om net voor het aankondigen van het begin van de les het lokaal binnen te vliegen. Zuchten plofte zij op de stoel naast Sally neer, terwijl de boeken die ze in haar handen had gehad met een hoop kabaal op het houten tafeltje stortten. In een snelle beweging knoopte ze de das om haar hals, waarna ze zich naar Sally draaide.

Nee, hij had al snel gemerkt dat zijn leerlingen niet bijzonder opmerkzaam waren, al kon hun enthousiasme en nieuwsgierigheid ook de reden zijn dat zij de roomwitte uil aan het plafond niet hadden opgemerkt. De aandacht voor dit dier kwam pas toen deze naar beneden zeilde en zich op de rand van het bureau nestelde. De ijsblauwe ogen van de uil leken kort elk van de leerling gezichten te doorboren, waarna hij een zacht geluid losliet, om zijn verandering mee in te luiden. Al snel zat er dan ook een man van rond te twintig op het bureau, die met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht, zijn benen over elkaar sloeg. ‘En voldoe ik kan de verwachtingen?’

Sally glimlachte toen Sorrel naast haar zat, altijd maar net op tijd. Ze had haar mond al open gedaan om iets te zeggen, maar luid gefluister van, overduidelijk, een aantal meiden, trok haar aandacht. Ze deed haar mond weer dicht, liet haar haar los en keek op, om nog net een roomwitte uil te zien, die na een seconde verdwenen was en op diezelfde plaats, zat nu hun nieuwe docent. 'Nou, als hij een tweede Snape of Omber zou moeten zijn, dan ben ik serieus gek,' mompelde ze zacht. Indrukwekkende entree, moest ze toegeven.
Het gefluister van meiden om haar heen werd heftiger, enthousiaster en Sally ving de woorden zoals "jong", "knap" en "sêxy" op. Ze fronste en schudde haar hoofd. Zulke woorden over een leraar zeggen die je net tien seconden zag vond ze niet echt normaal.
Een paar meiden knikten hevig toen hij vroeg of hij aan de verwachtingen voldeed en zelfs een aantal jongens knikten redelijk enthousiast.
'Ze hadden wel eens eerder jonge docenten aan mogen nemen,' zei Sally zacht tegen Sorrel, 'ik heb de jongens nooit meer zo enthousiast gezien na de eerste weken in het allereerste jaar.' Een scheve glimlach speelde rondom haar lippen, maar ze zweeg verder. Ze had gewoonweg niet veel te melden en ze weigerde om net zoals sommigen van haar klasgenoten te praten over de docent alsof hij er niet eens bij was.

Jenico is nog steeds een loner, gheghe.

In een snelle reflex sloeg zij haar handen over haar mond, bij de woorden die op een zachte toon langs Sally haar lippen glipten, om de opkomende lachkriebel hardnekkig de kop in te drukken. Nu wist iedere leerling al lang dat ze geen ster was in haar lach inhouden, want als ze in een goede bui bleek, was lachen bijna onvermijdelijk. Een zacht, honingzoet gelach kwam dan ook over haar lippen, waarop ze opnieuw haar handen over haar mond sloeg en met een ruk haar hoofd weg van de leraar draaide, die op zijn beurt verrast naar haar had omgekeken. Nee, het was niet gebruikelijk om op je eerste dag al te worden uitgelachen, al bleek hij dit heel luchtig op te nemen. “Wat is er zo lachwekkend?” Voorzichtig draaide ze zich weer om, terwijl ze haar handen zorgvuldig in haar schoot vouwde. ‘Niets bijzonders.’ Haar antwoord klonk uiterst beheerst voor iemand die daarvoor nog haar hoofd had moeten wegdraaien om niet nog harder te gaan lachen en ook dit leek hem te verwonderen. Een jongensachtige grijns gleed over zijn gezicht, waarna hij zich weer op zijn klas richtte, die in deze korte onderbreking uitvoerig hun nieuwe leraar hadden besproken. “Fijn. Dus tot hoever zijn jullie gekomen in de voorgaande lessen?”

Een aantal meiden riepen meteen tot waar ze gebleven waren en Sally fronste. 'Sinds wanneer weten díe meiden uit onze klas waar we zijn gebleven?' fluisterde ze zacht, haar gezicht neutraal houdend. Ze bekeek de docent, besloot dat ze nu een kans had hem te bekijken, aangezien zijn aandacht niet gericht op haar zou zijn.
Knappe gelaatstrekken, warrig blond haar, licht gespierd postuur, maar niet breed en dan die helblauwe ogen, die zowat door je heen leken te kijken. Je kon hem in één woord samenvatten, had ze besloten. Knap. Hij was gewoonweg knap, een ander woord was er niet voor zijn uiterlijk. Een glimlach krulde zwak rondom haar mondhoeken bij het zien van zijn jongensachtige grijns. Een jonge docent maakte je niet vaak mee, maar Sally wist dat meiden vanaf nu hun best gingen doen, hem gingen imponeren. Ze schudde haar hoofd zachtjes. 'En, wie maakt de eerste move om een make-out sessie te krijgen met onze nieuwe docent, denk je?' vroeg ze zacht, fluisterend, zonder haar hoofd te draaien. Ze keek Sorrel niet aan, wetend dat ze dan geheid een lachbui zou krijgen en die kon ze niet gebruiken nu. Ze had niet zoveel behoefte om de aandacht op zich gericht te krijgen.

De woorden van Sally lieten opnieuw een lachkriebel in haar opborrelen, al leek ze die ditmaal een stuk beter in de hand te hebben en het enige geluid was ze maakte was een zacht geproest, dat ze dempte door opnieuw haar handen voor haar mond te vouwen. ‘Anderling zal blij zijn te horen dat haar leerlingen toch nog iets van opgelet hebben in haar les, al zal zij zelf ook wel de reden zien.’ Zorgvuldig haalde ze een hand door haar rode lokken, om deze vervolgens in een staart achter op haar hoofd vast te binden. Een tiental paar ogen volgden de bewegingen die de man maakte nauwkeurig en zodra hij zijn lesboek opensloeg, leken deze personen niet te weten hoe snel zij hun lesboeken ook moesten openen. ‘Stelletje hersenloze.’ De laatste paar woorden vergingen, waarschijnlijk omdat ze deze met de lippen op elkaar probeerde uit te spreken. Het was waarschijnlijk een zegen dat Sally en zij elkaar ook zonder woorden konden begrijpen en in het hoofd van Sally waren de missende woorden waarschijnlijk allang ingevuld. Beiden, leken ze zich te focussen op het niet naar elkaar kijken en hierdoor miste ze de glimlach die Sally op haar gezicht kreeg bij de grijns van de leraar. Een zacht gegrom verliet haar lippen, waarop ze haar hand in de lucht stak. ‘Excuseer, maar wat is uw naam? Ik neem aan dat het ook vrij apart is om elke keer alleen maar meneer te horen.’

Opnieuw gleed een grijns over zijn lippen, bij de vraag die een van zijn leerlingen hem stelde, dezelfde leerlinge die daarvoor nog in lachen was uitgebarsten en vervolgens zwaar geprobeerd had haar aandacht af te leiden van de reden. ‘Dat klopt. Mijn naam is Daniël Morris. Je kunt Daniël zeggen, meneer Morris et cetera. Bijnamen zijn eventueel toegestaan.’ Rustig sloeg hij opnieuw zijn boek open, om zijn vingers in een snel tempo langs de regels te verplaatsen. ‘Hebben jullie het veranderen van kleine uiterlijke kenmerken al behandeld?’ Nieuwsgierig keek hij de klas in, zich in het diepste geheim al verheugend op de lessen die zouden volgen. Het was al meteen duidelijk geweest dat er aparte figuren in zijn klas zaten.

'Nee, Danny,' zei Sally, de bijnaam redelijk sarcastisch, 'dat hebben we nog niet behandeld,' zei ze, een lieflijke glimlach rondom haar lippen. 'Maar er zijn er ineens een paar een ster geworden in het creëren van een nogal schijnheilige houding,' voegde ze er aan toe, haar lieflijke glimlach verdwenen en haar ogen gleden naar een aantal meiden die normaal geen ene flîkker deden in de les en nu toch wel heel overdreven oplettend waren.
De meiden keken haar woedend aan en sommigen deden hun mond open om te protesteren, terwijl anderen een vaag protesterend geluidje lieten horen. Sally keek ze aan, haar normaal zo vriendelijke en lieflijke houding even helemaal weg. Ze werd kotsmisselijk van al die schijnheilige meiden die ook maar dachten een kans te hebben bij deze nieuwe docent. 'Echt, ik word gewoon kotsmisselijk van jullie schijnheiligheid. Denken jullie nu werkelijk dat het jullie iets gaat opleveren door op een leraar te gaan lopen geîlen? Of zijn jullie werkelijk zo dom als jullie eruit zien?' Ze sloeg haar armen over elkaar en keek de meiden aan, die geen weerwoord gaven, hoogstwaarschijnlijk te bang om een weerwoord te geven, vanwege de kans dat ze dan op de slechte kant van Daniël konden belandden - als hij die had. Sally schudde haar hoofd opnieuw en richtte haar blik weer naar voren. Stelletje schijnheilige kinderen.

Dat de woorden van Sally nu niet precies lachwekkend waren, leek voor haar helemaal niets te betekenen en binnen de minuten stilte die vielen tussen Sally en haar mikpunt, was het opnieuw haar lach die het lokaal vulde, terwijl haar vingers sterk in het houten tafelblad knepen, in de hoop ook maar iets te bedaren. Dat ze hier niet in zou slagen wist ze ook wel en ergens hoopte ze ook sterk dat de man die de hele conversatie gevolgd had, als leraar een pas naar voren deed en hun allemaal het zwijgen oplegde. Dit gebeurde ook toen de groep dames, die het mikpunt van de vijandigheid waren geweest op venijnige toon begonnen te protesteren. “Volgens mij is de enige reden dat jij je zo gedraagt voor wat tijd alleen met Daniël.” Hun stemmen klonken hoog en vooral irritant in de oren en een vlakke hand knalde dan ook tegen het bureau. Hiermee stopte zowel haar lach als het protest en zakten iedereen weer terug op zijn stoel. ‘Zo is het wel genoeg geweest. Laten we de les voort zetten. Open jullie lesboeken op pagina 156.’ Zijn helder blauwe ogen leken in enkele seconden naar ijs te zijn veranderd en zelfs de brutaalste uit de klas hadden het lef niet te mopperen. Plots leek de pret voorbij, al nam al gauw een glimlach weer bezit van zijn gezicht, toen iedereen stil zijn boeken geopend had. ‘Ik zie dat jullie al in koppels zitten. Ik wil namelijk dat jullie de spreuken die ik jullie vanaf deze les zal leren op elkaar oefenen.’ Zijn handschrift was sierlijk, bijna vrouwelijk, toch had het iets mannelijks door de letters die soms kwa vorm en grootte van elkaar verschilden en soms leken zij zelfs in elkaar gehaakt. Al met al was het te lezen. ‘Deze spreuk, kan kleine kenmerken aan het gezicht aanpassen. Je moet je concentreren op het geen wat je veranderen wilt en de manier waarop je dit veranderen wilt. Denk aan kleur, vorm enzovoorts. Als je je niet concentreert gaat het mis.’

Verdorie, het had op het puntje van haar tong gelegen om nog een opmerking terug te kaatsen naar de schijnheilige meiden, maar Daniël had hen tot stilte gemaand en daar was ze niet echt blij mee. De schijnheilige meiden schreven de spreuk op in een schrift, ijverig, alsof ze altijd zo waren. Geërgerd zuchtte ze, terwijl ze met haar ogen rolde. 'Het is toch om van over te geven,' mompelde ze, waarna ze haar veer in de inkt doopte en in haar sierlijke, misschien ergens ietwat ouderwetse, handschrift de spreuk op schreef. Sally legde haar veer neer en stak toen haar hand op. 'En wat moet je doen áls het mis gaat? Want ik weet honderd procent zeker dat het bij een aantal van ons mis gaat. Sommigen hebben nu eenmaal niet zo veel concentratie.' Haar blik gleed een enkele seconden naar de meiden - ze had ze überhaupt nooit gemogen, maar ze wendde haar blik al snel weer af. Ze hoorden de meiden verontwaardigde geluidjes maken, duidelijk opnieuw protesterend. Echt, deze meiden haalden het slechtste in Sally naar boven. Ze was geërgerd, merkte ze en de neiging om een stel opmerkingen naar hun hoofd te slingeren was maar moeilijk te onderdrukken.
'Zie,' hoorde ze iemand zacht mompelen, 'ze doet het er gewoon om. Slimme tactiek, eigenlijk. Nablijven bij hém zie ik niet als een straf.'
Sally probeerde het te negeren, terwijl ze wachtte op antwoord. Kalm blijven, Sally, bewaar je kalmte.

Zijn ogen leken licht op lichten bij de vraag die over Sally haar lippen rolde en met een glimlach streek hij door zijn haren. ‘Dat is de reden dat ik er ben. Ik kan de ergste schade verhelpen en leerlingen op hun fouten wijzen.’ Een zwakke grijns kwam om zijn lippen, terwijl zijn vingers langs de ravenzwarte mantel, die los om zijn schouders viel, gleden. De staf was zo’n drieëntwintig centimeter en gesneden uit het edele hout van een palissander. Een kern van drakenhartenbloed. Zoals bij elke tovenaar was de staf op hem afgestemd en hij had zichzelf op de staf afgestemd. ‘Jullie kunnen gaan staan, met de gezichten naar elkaar toe. Jullie veranderen om de beurt iets aan het gezicht van de ander. Let goed op de uitspraak van de spreuk.’ Hij glimlachte, waarna de spreuk op vloeiende manier langs zijn lippen ging. Zijn staf hield hij gericht op het gezicht van één van zijn leerlingen, waarvan deze zijn wenkbrauwen naar gitzwart verkleurden. Een zacht gelach rees op, gezien de jongen zelf helblond haar had en het gitzwart in verhouding helemaal niet stond. Gelukkig kon hij ook lachen om het gezicht, dat hij vervolgens in de spiegel zag, die hij hem voorhield. ‘Zoals jullie zien heb ik een spiegel, vlak voor jullie terugverandering mogen jullie zien wat jullie partner heeft aangericht. Succes.’

Met een glimlach op het gezicht sprong ze van haar stoel, toen Daniël dit van zijn leerlingen verzocht, waarna ze zich naar Sally draaide. Die met een norse uitdrukking op het gezicht voor zich uit staarde. ‘Als je nog langer zo blijft kijken verander ik je in een waar monster. Zij stellen zich aan, je moet je niet zo opwinden. Ik kan je een reden geven boos te zijn.’ Een vrolijke lach kwam om haar lippen, terwijl ze haar toverstok uit de lange witte kous haalde, die ze verplicht droegen als deel van het uniform. De stok was net geen tweeëntwintig centimeter en was gesneden uit het hout van een es. De kern was een haar uit de staart van een eenhoorn. Ze was altijd al trots geweest op de toverstok.

Sally keek haar vriendin aan, haar heldere, blauwe ogen, niet al te vrolijk. 'Ik word gewoon kotsmisselijk van ze. Alsof ze hopen even een avondje met hem te kunnen naaien of zoiets. Echt, ik walg van zulke mensen.' Ze keek even naar de meiden, wetend dat ze haar gehoord moesten hebben. 'En ja, ik heb het over jullie ja,' voegde ze er dan ook aan toe, voordat ze Sorrel weer aan keek. Ze haalde diep adem en probeerde zichzelf te kalmeren, waarna ze overeind kwam. Ze bond met simpele bewegingen haar lange, rode haar in een losse, hoge staart, zodat het niet in haar gezicht hing. 'Ik waarschuw je Sorrel, waag het eens iets te veranderen aan mijn haar.' Een zwakke glimlach krulde rondom haar lippen. Normaal rustte er bijna altijd een glimlach rondom haar lippen, maar ze raakte zo opgefokt door de meiden die zich als een stel schijnheilige gedrochten droegen, dat haar glimlach nog amper op haar gezicht gezien was deze dag.
Ze pakte haar toverstok, drieëntwintig centimeter, het hout van een wilg en de kern was drakenbloed. Sally had het altijd typisch gevonden dat juist een stok waarvan de kern drakenbloed was, haar gekozen had, aangezien ze als kind doodsbang voor draken was geweest. Ze had echter aardig wat avonden in de bibliotheek doorgebracht om informatie over draken te verzamelen en sindsdien was haar mening over draken radicaal omgeslagen.

De iet wat dreigende woorden van Sally zorgden er enkel en alleen voor dat een lach over haar lippen rolde, die ze voor de zoveelste keer die dag achter haar hand smoorde, waarna ze haar vriendin met een kindse uitdrukking op het gezicht aankeek. Een blik in haar ogen, alsof ze net zes jaar was en het bolletje ijs zojuist van haar hoorntje was afgevallen. ‘M-Maar Sally, ik kan toch ook niet veranderen aan je haren?’ Meteen na deze woorden veranderde het kleine meisje, naar de Sorrel die misschien iedereen wel kende. Een uitdagende blik in haar ogen en voor iemand zoals zij, een vrij jongensachtige grijns om haar lippen. ‘Het is je gezicht waar je vandaag voor moet vrezen.’ Een zacht gelach verliet opnieuw haar lippen, terwijl ze haar stok naar omhoog bracht, het perfect gevormde gezicht nam ze in zich op, om zich vervolgens sterk op de zeeblauwe ogen te focussen. Vloeiend rolde de spreuk over haar lippen en veranderd het zeeblauw naar een mengeling van een verschrikkelijke woudgroene kleur, die al snel naar braaksel neigde en de kleur van donderwolken. Enkele vaal bruine spikkels leken hiertussen nog zichtbaar, maar dat was verder de enige verandering die in het gezicht van haar vriendin was op getreden. ‘Sal, volgens mij krijgt je gezicht dezelfde kleur van je ogen tegen de tijd dat ik klaar met je ben.’ Opnieuw lachte ze, waarna ze een serieus gezicht trok. ‘Kom maar op.’

'Ik kijk er naar uit,' snoof Sally, terwijl ze haar toverstok hief. Ze bestudeerde het gezicht van haar vriendin en bedacht zich wat ze eraan wilde veranderen. Ze bleef hangen op haar neus en een duivelse grijns speelde toen rondom haar mondhoeken. Ze haalde het gezicht van Snape voor haar geest en sprak de spreuk toen uit, haar toverstok gericht op de neus van haar vriendin, die langzaam vervormde en eindigde in een neus, precies zoals Snape had. 'Wauw, nu je haar nog zwart verven en je kan zo de dochter van Snape zijn,' zei ze, een triomfantelijk glimlachje rondom haar lippen. 'Staat je goed, Sor,' zei ze en langzaam rolde er een lachje over haar lippen. Het zachte lachje, werd echter steeds harder en Sally sloeg haar hand voor haar mond om haar gelach te dempen. Haar ogen begon te schitteren, stonden weer vrolijk en haar gezicht was weer ontspannen, afgezien van haar lachspieren. Het was gewoon te lachwekkend om haar vriendin zo te zien, met haakneus en al.
Ze wist haar lach te stoppen, maar een brede glimlach bleef op haar gezicht en af en toe rolde er nog een zachte, korte lach over haar lippen.

De woorden van Sally maakte dat ze haar handen doelbewust langs haar neus haalde, om vervolgens met een quasi woedende blik in de ogen, haar toverstok tegen de borst van Sally te prikken. ‘Wacht jij maar juffrouw Carter , ik heb ook nog wel iets leuks voor jou in petto.’ Bewust imiteerde zij het stemgeluid van hun geliefde leraar toverdranken, al gingen duizend en één geruchten door de school over iemand die de loodzware taak op zich had genomen en hen dit semester zou doceren. Haar ogen liet zij vallen op de smalle, rode wenkbrauwen van haar vriendin, die nooit het opvallendste element in haar gezicht waren geweest. Het ritueel wat haar geleerd was herhaalde zij, om ditmaal te zien hoe de smalle wenkbrauwen dik en borstelig werden. In een bijna rechte streep kwamen deze boven haar grote ogen te hangen. De gitzwarte kleur stak fel af tegen de lelieblanke huid van haar vriendin en de kleine zwarte dons haartjes tussen haar wenkbrauwen lieten het bijna een geheel lijken. Haar handen sloeg zij voor haar mond om niet onmiddellijk in lachen uit te barsen, maar dit bleek al gauw tevergeefs en een vrolijke lach vulde het lokaal. ‘Ch-Charmant Sal. Ik zou echt in katzwijm vallen als ik je op de gang zou tegenkomen.’ Hikkend rolden de woorden over haar nog volle, roze lippen.

'Oh, dat had je niet moeten doen,' zei Sally, waarna ze haar toverstok op Sorrels mond richtte, om haar twee enorme lippen te gegeven. Vervolgens richtte ze haar toverstok op Sorrels wenkbrauwen en maakte de één geel en de ander paars. 'Staat je goed,' zei ze, maar eigenlijk was ze absoluut niet blij met wat haar vriendin aan haar wenkbrauwen gedaan had. 'Sorrel, ik haat je,' mompelde ze dan ook, hoewel ze er geen woord van meende, voordat ze zich op haar stoel liet zakken en haar handen angstvallig voor haar gezicht hield. 'Je weet dat ik monobrauwen haat!' Ze keek tussen haar vingers door naar haar vriendin en keek daarna even rond in de klas. Oh god, de meiden waren elkaar in een stel mislukte barbie's aan het veranderen. Ze rolde met haar ogen en trok haar knieën op, waarna ze in kleermakerszit ging zitten.
Moest de les niet bijna afgelopen zijn? Ze bad ervoor, want ze wilde niet nog langer dan vijf minuten met dit uiterlijk zitten. Ze mistte haar dunne wenkbrauwen en ja, ze voelde zich op het moment gewoonweg lelijk. Misschien lag het aan haar humeur, ze wist het niet.

De stem van Sally klonk dreigend, terwijl ze de toverstok weer tussen haar vingers nam en deze doelbewust naar haar lippen bewoog, die zij hierop meteen voelde veranderen. Dikke lippen, vervormden haar woorden, terwijl ook zij haar stok weer op het smalle gezicht van haar vriendin richtte, die in deze tijd nog bezig was haar wenkbrauwen in een kleurenpallet te veranderen. De prachtige lippen van Sally veranderde naar de smalle, dunne en bovendien zuurstok roze lippen van Dorothea Omber, waarna in de hoeken van de grote ogen enkele diepe kraaienpootjes verschenen. De woorden die over Sally haar lippen rolden, zorgde ervoor dat zij haar tengere lichaam terug op haar stoel liet vallen en haar vriendin beteuterd aankeek. ‘Weet ik.’ Op de volgende woorden, kwam een grijns om haar lippen, die niet in verhouding met haar gezicht klopte waardoor het eerder een mislukte grimas leek. ‘Weet ik, dat is ook precies de reden dat ik het even moest doen. Geen zorgen, voor je het weet ben je weer knappe zelf. Daniël zal ons echt niet zo laten gaan.’ Kort keek ze naar de man, die de fratsen van zijn leerlingen geamuseerd had bekeken. ‘Hoop ik.’

Rustig duwde hij zichzelf van het bureau, waarna hij zijn keel schraapte. ‘Oké. Ik hoop dat iedereen klaar is met het verbouwen van zijn of haar partner. Het is tijd om weer naar jullie oude vertrouwde zelf te veranderen.’ Hij klapte in zijn handen, terwijl hij zijn rug naar de leerlingen draaide, om een andere spreuk op het bord te schrijven. ‘Deze spreuk gaat effect van de vorige spreuk tegen, als een tegengif dus. Het duurt enkele seconden voordat je uiterlijk weer helemaal hersteld is. Het enige wat je hoeft te doen is je concentreren op jezelf en hoe je er hiervoor uitzag.’ Opnieuw liet hij de spreuk over zijn lippen rollen, om de uitspraak hiermee voor te doen. Elk van zijn leerlingen herhaalde deze en langzaam keerde de vertrouwde gezichten weer terug. ‘Ik ben trots op jullie, jullie kunnen gaan.’ En hoe veel plezier ze ook hadden gehad, elk van de leerlingen leek opgelucht toen de les voorbij was. Kalm legde hij zijn hand op de schouder van Sally, toen deze op het punt stond weg te gaan. ‘Sally, ik wil jou nog even spreken.’ Rustig liet hij zijn hand weer van haar schouder vallen, terwijl hij Sorrel gebaarde dat ze naar haar volgende les moest gaan, die hierop een haastig vaarwel mompelde en met een wanhopige blik in de ogen het lokaal verliet.

Oh god, was het eerste wat er door haar heen ging, dit kon hij niet menen toch? Ging hij haar werkelijk straffen omdat ze wat opmerkingen had gemaakt tegenover een stel schijnheilige meiden? Ze zwaaide even zwakjes naar Sorrel en liet haar tas toen weer van haar schouder zakken. 'Ons een beetje beschuldigen van lopen geîlen op een leraar, maar ondertussen wel zelf na moeten komen,' hoorde ze één van de meisjes "fluisteren" tegen haar vriendin. Sally wierp haar een vernietigende blik toe, maar reageerde er niet op.
En toen was ze alleen met Daniël in het lokaal en ze had geen idee wat haar te wachten stond. Ze streek even kort maar haar vingertoppen over haar lippen, die, godzijdank, weer normaal aanvoelden. Vervolgens liet ze haar vingertoppen over haar wenkbrauwen gaan, die weer smal en glad aanvoelden. Ze was weer zichzelf, godzijdank. Ze haalde het elastiekje uit haar lange haar, zodat dat golvend over haar schouders viel en ze haalde er even haar hand doorheen. Ze leunde tegen haar tafeltje aan, haar armen over elkaar geslagen en haar blik afwachtend. Ze keek even om zich heen, maar het lokaal was leeg, op uitzondering van haar en Daniël. 'Waarom wilde je me nog even spreken?' vroeg ze uiteindelijk. Ze bereidde zich al voor op het ergste.

Jenico was in het toverdrankenlokaal en zat op zijn bureau, terwijl hij wachtte tot zijn zevende jaars zouden komen. Hij haalde een hand door zijn haar en glimlachte toen de eerste leerlingen binnen kwamen. Degenen die gewend waren aan Snape, zouden nog wel eens kunnen opkijken. Hij was namelijk van plan om het helemaal anders aan te pakken en sowieso was hij geen Slytherinvoortrekker. Hij had zijn toverstok naast zich gelegd en roffelde zachtjes met zijn vingers op de tafel, wachtend. Sommigen meiden leken geschokt om te zien dat hij de nieuwe leraar was, maar hij besteedde er niet veel aandacht aan. Het was nu wachten totdat iedereen er zou zijn.

Het zogenaamde gefluister, dat over de lippen van enkele van haar medestudenten rolde, irriteerde de jongedame meer dan vreselijk. Nu was het geen geheim dat zij niet tegen deze grotendeels verzonnen opmerkingen kon, maar zodra deze opmerkingen ook nog eens rond één van haar vriendinnen cirkelden, was haar lont verschrikkelijk kort. Het verraste ook niemand dat ze bij enkele opmerkingen verder haar toverstok had getrokken en deze dreigend op één van de mismaakte barbiepoppen had gericht. ‘Ik raad je aan je klep te houden over Sally of ik zal zorgen dat je mond voor eens altijd gesnoerd blijft.’ Haar ogen leken haast op te lichten van de woede, maar dit was iets wat het groepje zich niet leken te beseffen. Sterker nog, met de volgende opmerking die over de lippen van de ‘leider’ kwam, werd er enkel olie op het vuur gegooid. Nog voor iemand kon ingrijpen was het prachtig gevormde gezicht van de blondine in dat van een kat veranderd. Waar ze die spreuk vandaan haalde was voor iedereen een raadsel, maar er was geen twijfel over dat het een lachwekkend gezicht was. Een luid gemiauw vulde de gangen, terwijl ze haar keurig gemanicuurde handen voor haar gezicht bleef wapperen.

Rustig liet hij zich weer op zijn bureau vallen, terwijl zijn vingers voorzichtig naar zijn toverstok gingen, die hij zorgvuldig op de houten deur richtte. Met een zacht geluid viel deze in het slot, waarna hij zichzelf vergrendelde. ‘Maak je geen zorgen, het is niet dat ik je meteen straf wil geven, maar ik wel dat je weet dat ik gedrag als dat van jou vandaag niet tolereer. Ik ben namelijk prima zelf instaat om dingen in te zien en dit hoeft me niet door een leerling worden bijgebracht.’ Zijn vingers gingen rustig door zijn blonde lokken, waarna hij haar weer in de ogen keek. ‘Ik hoop dat je dit kan begrijpen en dat je in het vervolg je opmerkingen voor je houd. Het is niet de bedoeling dat mijn klas in één of ander kippenhok veranderd.’ Na deze woorden glimlachte hij, waarna de deur zichzelf weer ontgrendelde, simpelweg door de tijd die hij hierop had gezet. ‘Je kunt gaan.’

Jenico was nog gezellig aan het wachten totdat alle leerlingen er waren. Meer kan ik nog niet van hem maken. Hij moet nog even geduld hebben totdat dat onze andere twee leerlingen er zijn, vrees ik.

De zwakke glimlach die weer terug was gekeerd rondom haar lippen, was na zijn woordenstroom weer compleet verdwenen. Zelfs haar helblauwe ogen, die normaal vrolijk stonden, stonden nu weer... anders. Woedend was een te groot woord, maar het woord serieus kon haar emotie niet omschrijven. Haar gelaatstrekken waar strak, gespannen en ze had haar armen voor haar borst gekruist. 'Zolang die schijnheilige meiden doorgaan met hun gedrag, ga ik door met het mijne. Ik ben niet de enige die fout zit hier.' Ze beantwoordde zijn glimlach niet en liep ook niet meteen naar de deur toe, toen die zich ontgrendelde. 'Het interesseert me verder niet waarom je hen niet toespreekt en mij wel. Misschien streelt het je ego dat een stel barbiepoppen op je geîlen, het maakt mij allemaal verder niet uit, maar ik blijf mijn opmerkingen houden, zolang hun in het openbaar tijdens de lessen lopen te geîlen op een leraar.' Ze hees haar tas over haar schouder, klaar om weg te lopen, toen ze zich bedacht. 'En als je daar wat op tegen hebt, straf me dan maar, ga je gang, maar iets zegt me dat je dan heel snel klassen hebt waarin meiden alleen maar opmerkingen naar elkaar maken.' Ze keek hem aan, haar hand rustte ondertussen op de deurklink. 'Er zijn namelijk behoorlijk wat meiden die volgens mij erg graag wat tijd met jou alleen willen spenderen.' Ze keek Daniël nog even aan en trok toen de deur open, zodat ze weg kon lopen. Als hij nog wat te zeggen had, hoorde ze het wel en anders zou ze gewoon doorlopen.
De roodharige dame was niet iemand met snel een slecht humeur, maar als ze er één had, dan was ze die ook niet snel kwijt. Het werd ook wel duidelijk op zulke momenten waarom haar bijnaam 'rode furie' was.

Zorgvuldig stak zij haar toverstok weer in de kous, die was afgezakt toen ze deze hier eerder met een ruk had uitgehaald. Kalm trok ze de kous naar omhoog, waarna ze zich weer tot de blondine richtte, die in de steek was gelaten door haar zogenaamde vriendinnen. De grote, ovaalvormige pupillen schoten wanhopig door de kassen, terwijl de handen, die ondertussen naar zachte poten leken te veranderen, hevig voor haar gezicht bleven zwaaien. ‘Ik raad je aan even naar de verpleegster te gaan, voordat niemand meer ziet dat je een leerling bent.’ Een minachtende glimlach sierde haar roze lippen, terwijl ze zich van het meisje afdraaide, om met kalme pas de rest van de gangen door te lopen, naar de les die ze had. Dat nog niemand op het verschrikkelijke kattengejank was afgekomen, was voor haar alleen maar een zegen geweest en gezien de blondine al vaker dingen had verzonnen was de kans klein dat ze geloofd zou worden als ze vertelde dat het haar schuld was. Langzaam verdween de minachting uit haar glimlach en tegen de tijd dat ze bij de kerkers was aangekomen, kwam een vrolijk gelach over haar lippen, dat pas stopte toen haar ogen die van de leraar ontmoette. Afgezien van zijn lange haren, leek hij alles behalve op de leraar die ze verwacht had te zien. Kort trok ze haar wenkbrauwen op, waarna ze haar hand opstak, in een soort zwaaiende beweging. ‘Het spijt me dat ik zo laat ben, ik werd opgehouden. Cinnia komt later, ze moest eerst langs de verpleegster.’ Onschuldig knipperde ze met haar ogen, waarna ze haar vertrouwde plek in het lokaal opzicht.

Zijn wenkbrauwen waren licht omhoog gegaan door de uitbarsting van de jongedame, al hadden haar verstrakkende gelaatstrekken de uitbarsting al verraden. Het was toch iets om zich over te verbazen, geen van zijn leerlingen, in de korte tijd dat hij les gaf was ooit zo tegen hem uitgevallen, maar zijn reactie was misschien nog het meest verrassend. Een warme lach kwam over zijn lippen, terwijl hij zich naar zijn bord draaide, om de spreuken hierop weg te vegen voor zijn andere klas. Eerstejaars leerlingen hoefden deze spreuk niet te beheersen en de kans was aanwezig dat ze anders het proberen zouden wagen. Zijn naam schreef hij op het bord, terwijl hij zijn boeken omruilde naar die van de eerste klassen. Ja, er was waarschijnlijk nog veel te beleven met een leerling als Sally in zijn klas.

Luid vloekend en tierend baande Sally haar weg door de school. Ze was niet in het beste humeur nee. Ze liep richting de kerkers en probeerde haar humeur wat op te vrolijken. Pluspunt, Daniël was haar niet achterna gekomen, dus ze had nog geen straf.
Tegen de tijd dat ze bij de kerkers was aangekomen was haar gevloek en getier gestopt en rustte er slechts een zwakke glimlach rondom haar lippen. Ze duwde de deur open en had de neiging om weg te rennen. Een tweede, jonge leraar? Echt, wilde Dumbledore dat alle meiden plots de behoefte hadden om na te blijven of zo? Ze schudde haar hoofd en liep naar haar plek. 'Ik moest nakomen bij de nieuwe professor van Transfiguratie, vandaar mijn late binnenkomst,' deelde ze mee, waarna ze op haar stoel naast Sorrel neer plofte. Ze had niet eens de achternaam van hun nieuwe docent onthouden, maar goed, hij had gezegd dat ze hem bij zijn voornaam mochten aanspreken, dus zo'n ramp was het niet. Ze pakte haar boeken en legde die, hoewel het meer op smeten leek, op de tafel. Ze hoorde een paar van de barbiepoppen fluisteren en ze wierp ze dan ook een blik toe, waarbij haar opviel dat hun "leider" er niet bij was. Ze keek Sorrel aan, haar wenkbrauw opgetrokken, haar blik vragend.

Jenico sloot met een simpele zwaai van zijn toverstok de deur; ze waren compleet. Hij kwam van zijn bureau af en liep naar het schoolbord wat er stond. 'Voor de laatkomers, voor deze ene keer is het niet erg, maar voortaan horen jullie op tijd te zijn, tenzij je een geldige reden hebt om te laat te komen.' Hij pakte een krijtje en kalkte met redelijke kleine, doch nette, letters zijn naam op het bord. 'Zoals jullie kunnen zien op het bord, is mijn naam Jenico Shane en nee, Jenico is geen Engelse naam, maar een Italiaanse.' Hij legde het krijtje neer en liep weer naar zijn bureau toe, waarna hij daar tegenaan leunde. 'In de lessen is het toegestaan, voor jullie, om me Jenico te noemen, maar op de gangen spreken jullie me gewoon aan met professor.' Hij haalde even een hand door zijn haar en liet zijn blik over de leerlingen gaan. 'Velen van jullie zijn professor Snape gewend en ik waarschuw jullie, mijn lessen zijn absoluut anders. Ik doe niet aan voortrekkerij. Ik trek punten af als dat nodig is en geef punten als iemand beloond moet worden.' Hij glimlachte en liet zijn blik opnieuw over zijn leerlingen gaan. 'Humor is toegestaan, natuurlijk, maar zodra het te onrustig wordt, zal ik ervoor zorgen dat het stil wordt. De gezelligheid tijdens deze lessen hebben jullie zelf in de hand. Goed, we gaan beginnen met iets simpels, zodat ik een beetje kan peilen wat jullie niveau is. Sla pagina dertien open en ik zou zeggen, begin met het brouwen van jullie drankje. Als je vragen hebt, weet je waar ik ben.'

De vurige blik, die nog door de helblauwe ogen van Sally dreef wees erop dat het gesprek dat zij gehad had slecht gevallen was. Dit kon of betekenen dat ze een straf opgelegd had gekregen of dat hun nieuwe leraar haar verkeerd niet de juiste woorden had gebruikt om haar zijn wensen en verwachtingen uit te leggen. En gezien de situatie gokte zij op het laatste. Na een verklaring afgelegd te hebben, waarom ze te laat was, plofte ze neer op het krakkemikkige meubel aan haar zijde, om een felle blik naar de barbies te werpen, toen deze weer hevig met elkaar begonnen te fluisteren. Het volgende wat opvoel was dat hun ‘leidster’ ontbrak en dit liet de helblauwe ogen, uiteindelijk bij haar eindigen. ‘Je denkt toch niet dat ik iets te maken heb met haar ‘verdwijning’?’ De woorden klonken zacht en onschuldig, maar in haar ogen kon ze de opwinding en trots niet verbergen en gezien Sally intelligent genoeg was om in te zien, wanneer ze iets had gedaan, kwam een lach over haar lippen, waarna ze kort naar de barbies wees. ‘Dat stel mismaakte schepsels is toch niet zo trouw als ze lijken, ze wisten niet hoe snel ze weg moesten komen toen hun ‘leider’ een jankende kattenkop was. Letterlijk dus.’ Een grijns kwam om haar lippen, terwijl ze haar lesboek opensloeg, aangezien ze zich wel besefte dat enig luisterend oor in deze les gewenst was. ‘Ik had haar gewaarschuwd.’ Luchtig haalde ze vervolgens haar schouders op, waarna ze opstond, terwijl haar vinger zorgvuldig langs de lijst van ingrediënten gleed.

Sally kwam overeind, haar boek in haar handen, terwijl een glimlachje rondom haar lippen speelde. 'Heb je haar serieus in een kat veranderd? Of slechts gedeeltelijk?' vroeg Sally, terwijl ze wat ingrediënten pakte. Haar stem klonk onder de indruk, wat ze ook zeer zeker was. Ze keek Sorrel aan en glimlachte zwakjes. Ze liep terug naar haar plaats en begon toen door te lezen wat ze moest doen. Haar lange haar was inmiddels al weer in een hoge staart, zodat het niet per ongeluk in haar ketel kon hangen. Ze liet haar ogen over de regels gaan, nam de informatie in zich op en trok toen haar wenkbrauw op. Hadden ze deze drank niet vorig jaar een keer moeten maken?
Het gefluister was nu erger. Niet alleen de barbiepoppen fluisterden nu, maar ook een stel andere meiden fluisterden opgewonden over hun nieuwe leraar toverdranken. Sally liet haar blik even naar de jongen gaan, die dus schijnbaar Jenico heette. Lang, gespierd en halflang haar was het eerste wat haar opviel. Het tweede wat haar opviel was een gedeelte van een tatoeage, die over zijn arm liep. Ze fronste even en richtte haar blik toen weer op haar toverdrank, die ze zo zou gaan maken.

Jenico hoorde het gefluister, maar hij deed er niets aan, nóg niet. Hij keek met een glimlach rondom zijn lippen toe hoe zijn leerlingen ingrediënten pakten en aan de slag gingen. Hij ging uiteindelijk achter zijn bureau zitten en begon wat dingen op orde te brengen, terwijl hij zo nu en dan zijn blik door de klas liet gaan, om te kijken of ze nog goed bezig waren. Ze zouden nog verbaasd worden over het feit hoe anders hij was dan Snape. Hij glimlachte nog steeds en schudde zacht, vrijwel onmerkbaar zijn hoofd.