Stuck in memories

Vandaag zou zijn negentiende verjaardag zijn geweest. Dat wist hij omdat het de eerste dag van de lente was. De eerste dag met warme zonnestralen in het nieuwe jaar. Helaas had hij niemand om het mee te kunnen vieren. Iedereen was dood of diens leven hing aan een zijden draadje ergens onder het puin bedolven, hopend op een wonder. De reden waarom hij niets had, zelfs geen schram, was nog steeds een raadsel. Hij had dood moeten zijn. Verbrand of in stukken gescheurd. De bommen hadden zijn hele familie getroffen, waarom hem dan niet?
Zo leefde hij nu al weken, alsmaar de zelfde gedachte ‘waarom ik dan niet?’. Zijn leven was in een puinhoop veranderd, net als de rest van het gebied. Alles was verscheurd en geen enkel voorwerp stond niet meer zoals het ooit had moeten staan. Hij dacht er ook minstens eenmaal per dag aan om hier weg te gaan. Alles hier deed hem herinneren aan het leed van zijn familie. Het was tegelijkertijd ook de reden waarom hij hier bleef. Alles hier was altijd zijn thuis geweest net als zijn hele familie. Elke boom, elke straat bracht hem wel weer een fijne herinnering bij hem op.
Hij wachtte op iets, maar wist niet wat. Hij wachtte tot er iets gebeurde. Tot zijn teleurstelling gebeurde er niets meer, alles was voorbij en iedereen probeerde over de verliezen heen te komen. Iedereen probeerde weer verder te gaan met zijn of haar normale leven. Behalve hij. Hij liep nog steeds wachtend rond. Wachtend tot er ook een einde aan zijn leven kwam.
Alles was misgegaan. Hij had ze kunnen redden stuk voor stuk, als hij maar niet zo dom was geweest. Eerst had hij gewoon alles maar over zich heen laten komen. Het zal wel goed komen had hij gedacht, maar hij had het mis hij was zo stom geweest. Zichzelf van kant maken kon hij niet, hij zou hier net zolang rondzwerven, totdat hij er uiteindelijk niet meer was.

<3333 Ik houd zo van dit stuk hé (:

Oooh I like this

Aaaah wauw!

Thank you so much. <3

Ik ben nu bezig met een soort tweede deel, maar ben nog niet zeker of ik het dan verpest.

Tweede deel.

Nog geen maand geleden was alles anders.
Alles was zoals het zijn hele leven al geweest was. Het was zijn thuis hier en nog nooit had hij er ook maar een moment slecht over gedacht. Hij wist niet beter, hij kende geen andere dorpen. Hij wist niet dat er mensen bestonden, die geen honger leden en hun hele nog nooit een rottend lijk hadden gezien.
Iedereen leefde hier per dag, ze maakten zich geen zorgen hoelang ze het nog vol zouden houden, de honger die ze leden, de armoede waar niemand aan ontkomen kon of wanneer ook hun ondermaatse leventje ten einde zou komen, althans zo leek het. Niemand sprak er over, maar het gebeurde iedere dag. Elke nieuwe dag bracht verlies. Elke ochtend lag er een lijk hier rottend in de felle zon. Gestorven in hun slaap, door het harde leven hier. Niet slechts verhongering of gebrek aan hygiëne. Het was gewoon alles hier. Iedereen hier wist hoe het er aan toe ging. Een buitenstaander zou het nooit begrijpen, hoe zouden ze hiermee kunnen leven. Met al het verlies, niet wetend dat ze er gewend aan waren geraakt. Allemaal hadden ze dezelfde bedriegende, misleidende glimlach op hun gezicht, die al hun pijn en verdriet verborg.