Oef, ik moest dit gewoon schrijven. Het zal waarschijnlijk iets vaags zijn, maar ik móest gewoon iets schrijven.
One shot
Voetstappen. Luid en duidelijk, aankondigend dat hetgeen wat ieder wezen verachtte, eraan kwam. De voetstappen werden zachter, gedempt, totdat er uiteindelijk alleen het geluid van de wind nog restte.
'Je bent moedig,' klonk een stem vanuit het duister. De nacht was een nacht die velen lang niet meer hadden meegemaakt. Het was donker, geen maan of ster te zien, alsof ze allemaal waren uitgezet. Lantarenpalen deden het hier niet en zelfs de ademwolkjes, die veroorzaakt werden door de ijzige kou, waren niet te zien, vanwege de donker die er heerste.
'Moedig?' De stem klonk zacht, een lichte sarcastische ondertoon en jong. De jongeman kon amper begin twintig zijn. Toch, als je goed zou kijken, kon je zien dat hij een gespierd lichaam had, alsof hij al jaren trainde.
'Moedig ja,' antwoordde de mysterieuze stem opnieuw. De stem was kil, ijzig, maar vreemd genoeg ook ontzettend warm.
'Wat is er moedig aan mijn actie?' De stem van de jongeman was nog steeds sarcastisch, een gewaagde actie tegenover het wezen, dat verscholen ging in volledige duisternis.
'Er zijn er niet veel die een poging doen mij uit de weg te ruimen.' De stem klonk geamuseerd, wat een vreemde combinatie was met de kille, ijzige stem.
'Er zijn er zat die een poging doen tot, maar er zijn er maar weinig die erin slagen om al je barrières uit de weg te ruimen.'
'En jij bent één van die weinigen. Dat maakt je moedig.'
De jongeman snoof, kon zijn oren niet geloven. Maakte het Wezen nu een compliment? Hij schudde zijn hoofd, legde zijn hand op zijn riem, klaar om zijn wapen te pakken wanneer dat nodig zou zijn. 'Ik ga afmaken wat mijn voorgangers nooit gelukt is,' zei hij, zijn stem donker, moedig.
Een koude, ijzige lach ging door de duisternis heen, bezorgde de jongeman kippenvel. 'Denk je nu werkelijk dat je mij kan verslaan?'
'Ik denk het niet, ik weet het zeker,' antwoordde de jongeman simpelweg. Hij had zijn hand nu strakker op zijn riem gelegd, voelde zijn vingers verkrampen, maar bewoog verder niet. Elke onverwachte beweging kon hem de kop kosten. Ja, hij kende de verhalen, de mythen, maar het was pas kort dat hij daadwerkelijk geloofde in het Wezen.
'Niemand kan mij overwinnen, jongeman. Ze kunnen tijd rekken, ja, maar niemand ontkomt aan mij.' De kille stem was zowaar nog killer, haast duisterder geworden.
De jongeman snoof opnieuw en haalde even een hand door zijn haar, een oude, nonchalante gewoonte. Hij zweeg, wist niet precies wat hij moest zeggen. Dus het feit dat hij de barrières van het Wezen had weten te overwinnen, was slechts iets geweest om zichzelf meer tijd te geven? Hij gromde, vloekte wat, iets wat niet te verstaan was, en trok zijn zwaard, waarna hij zich met een luid gebrul om het Wezen stortte - om weggeblazen te worden. Iets knalde met een vreselijke kracht tegen zijn hoofd aan en toen hij zijn hand er naar toe bracht, zag hij de rode vloeistof zijn hand sieren.
'Twijfel je nog steeds aan mijn macht, of moet ik je nog meer laten zien? Ik ben onverslaanbaar, jongeman, dat ben ik altijd geweest en dat zal ik altijd zijn.' De kille stem klonk lichtelijk geamuseerd, alsof de kracht van de jongeman slechts kinderspel was.
Kreunend kwam de jongeman overeind, wankelde even en trok een dolk uit zijn riem, klaar om die te gooien, maar de kans werd hem niet gegeven. Een grote kracht raakt hem in zijn buik, zorgde ervoor dat hij naar achter vloog en iets scherp stak in zijn rug. Moeizaam tastte hij met zijn hand naar zijn rug, om er uiteindelijk een groot stuk glas uit te halen. Hij keek op, probeerde het Wezen te zien, maar de duisternis slokte het Wezen op, maakte hem onzichtbaar.
'Je sterft zoals je geleefd hebt, jongeman. Moedig, maar zwak.' De stem klonk afkeurend en in combinatie met de kille stem, bezorgde het de jongeman kippenvel, alweer.
'Ik overwon al die barrières en nu zal ik ook jou overwinnen,' bracht de jongeman moeizaam uit, zijn stem trillend, zijn lichaam gebroken.
Het Wezen lachte en schreed naar voren, kwam uit de duisternis tevoorschijn en dat aanblik liet de jongeman gillen. Het Wezen was een afschuwelijk iets, nog erger dan een rottend lijk. De plaats waar ogen hoorden te zitten, waren twee grote, zwarte gaten waar bloed uit stroomde. Het Wezen had nog het meeste weg van een lijk, van een skelet, maar was vele malen afschuwelijker. Zijn lichaam was omwikkeld met een zwarte cape en langzaam schreed het Wezen naar voren, tot hij zich bij de jongeman liet neerknielen. 'Niemand overwint mij, jongeman. Niemand. Er zal nooit iemand zijn die mij overwint.' De vingers, bestaande uit schrale botten, sloten zich om de nek van de jongeman. 'De Dood is immers onverslaanbaar.' En met die woorden sloten de vingers zich strak om de nek van de jongeman, terwijl de andere hand zich door de huid van zijn borstkas wrong en zich daar om iets groots en kloppend sloten, om vervolgens weer uit het lichaam van de jongen te komen. Nog even keek de jongeman met geschokte, grote ogen naar de hand van het Wezen, wat schijnbaar eenzelfde persoon als de Dood was, waar zijn eigen hart in rustte. Hij knipperde nog een enkele keer en zakte toen weg in de leegte, terwijl hij als laatste nog de kille lach van de Dood hoorde.
Onderwerp: One Shot ~ Braveness 
