Oké, help me even met deze kwestie.

Ik heb een hoop "Hoi, ik praat met je voor 'n minuut, en dan vergeet ik je"-vrienden of "Hoi Margaux"-mensen in m'n klas. Oké, dat zijn er dan veertien. Eentje is gewoon een sukkel. Maar ik ga hier niet mijn hele levensverhaal vertellen, duurt iets te lang. Anyway, vrijdag waren we in Duitsland (aus=af? o.o) en blijkbaar zag ik er toen verdrietig uit. Maar ik at gewoon koekjes... Heel vreemd, maar toen zeiden twee "vriendinnen" dat ik best mocht vertellen als ik me verdrietig voelde en getroost wilde worden. Sarah zei dat "ze goed in troosten" was. Ik heb geprobeerd een klasgenoot te vertellen wat er nu precies vallen. In het begin zei hij dat het niet heel erg was. Dus heb ik niet verder verteld, aangezien hij afkwam met stuff als "Ik ben een teleurstelling" en miss Let-me-help-you aka Margaux dook op. Anyway. Nu twijfel ik of ik het wel iemand moet vertellen. Serieus, voor me houden is niet zo gemakkelijk als ze allemaal lijken te weten dat er iets is. WHAT TO DO

Huh? Ik snap even niet wat je nu wel/niet moet vertellen... een eigen verhaal/geheim of dat van klasgenoten?
In ieder geval, met alles heb ik altijd zoiets van: als het je dwars zit, kan je er beter over praten. Dat lucht echt op. Desnoods op het internet, want dat vind ik persoonlijk altijd makkelijker (maar het helpt wel!).

Op dit moment weten ze dat ik mijn peetouder en grootvader ben verloren. Ze weten niet waaraan. Ze weten ook niet hoe ik continu voel. Ik twijfel of ik het hen ook kan vertellen, aangezien het zeker het beeld van de schattige en dappere Margaux, die ondanks haar spraakprobleempjes, toch maar mooi een boekbespreking aflevert en "de beste was van de klas", om het met hun woorden te zeggen, zal veranderen. Een goede vriendin weet het al. Nu ja, het grootste stuk.

Dus, je bent bang dat je 'anders word aangekeken'? Tenminste, zo vat ik het op.

Jazeker.

Maar, hoezo? Zullen mensen je dan niet begrijpen als je het uitlegt?

Omdat het geheel niet vrolijk is, ik altijd zo vrolijk zou zijn en er vooroordelen bestaan die ze ook uitspreken.

Hmm, ik snap je wel. Tja...

En nu vraag ik jullie wat ik moet doen, omdat ik het zelf niet weet. Het is nogal lastig uit te leggen eigenlijk, gezien jullie mijn karakter niet echt kennen.

Ja inderdaad, ik weet daarom ook niet echt iets om te zeggen... heel eerlijk gezegd. Weet je beste vriendin iets om te doen, aangezien zij je beter kent?

Haar kennende zou ze zeggen dat ik het helemaal niet hoef te zeggen. Zijzelf heeft het ook moeilijk. Mijn béste vriendin zou zeggen dat ik het moet zeggen, dat ik geen ene fuck om de rest moet geven. Dat ik mij nu eenmaal ben, met mijn gebreken, en dat ik ondanks haar visie op mij -Ik citeer, "Waarom ben je onzeker? Je kan bijna alles."- ook gebreken heb en dat zij daar dan maar mee moeten leven. Andere vriendinnen die er ook maar iets van weten, zijn er niet. Feitelijk zijn er verder niet eens echte vriendinnen.

Hmm, wat wil je zelf? Ik bedoel, je vriendin vindt dat je het niet moet doen. Maar wat vind jij?

Ik? Geen flauw idee.

Wow... Ik vind dit heel lastig, aangezien ik met een zelfde situatie te maken heb, alleen dan iets minder erg. En ík weet ook niet wat ik er mee moet. :S

Vertel het aan iemand wie je vertrouwd en zie dan verder?

Dat is al gebeurd. Maar mijn twee vriendinnen kenden me al. Ze wisten hoe donker ik denken kon. Ze wisten dat er iets goed scheef hing. Het kwam niet helemaal onverwacht. Maar mijn klas kent mij niet zo goed. In feite weten ze, buiten dat ik Margaux heet en dat ik 13 ben, heel erg weinig over mij. Ze weten niet eens dat ik graag appels eet. D: