ORPG | Acts of Courage

Een lichte grijns vormde zich om haarlippen, terwijl zij dacht aan het feit dat het onwaarschijnlijk was dat zij eens zo vroeg in de ochtend al zo veel plezier had gehad. Nu was dit plezier grotendeels leedvermaak geweest, maar dit raakte de jongedame weinig. Sterker nog, dit maakte enkel dat de grijns om haar volle, roze lippen zich leek te verbreden, terwijl ze bedenkelijk met haar hoofd knikte. ‘Ik ben begonnen met een prachtige, grijze kattenkop, al begonnen haar perfect gemanicuurde handen al snel naar wollige pootjes te veranderen. Kortom, ik heb er een tijd van zo’n halfuur over uitgesproken, voor zij naar haar ware aard is veranderd.’ Bij de laatste woorden die haar lippen verlieten, opende de zware houten deur zich en verscheen het, inmiddels weer perfecte gezicht van de blondine in de opening. Kort schoten de donkerbruine ogen naar haar uit, om haar met een venijnige blik aan te kijken, die zij enkel wist te beantwoorden met een triomfantelijke glimlach. Enkele lange snorharen sierde haar gezicht, zonder dat zij zich hier van bewust was en met een gemaakte glimlach schreed zij naar haar plek. Meteen toen zij haar tengere gestalte in een stoel had gezet, wezen haar zogenaamde vriendinnen haar op de haren die uit haar gefixeerde bovenlip groeiden, waarop een gil langs de zuurstok lippen gleed en ze perfecte handen zich over haar gezicht sloegen. Een lach, vol leedvermaak gleed over haar lippen en ze kon niet vrolijker zijn over het effect van haar spreuk. Nee, het was geen doorsnee bezwering geweest en duidelijk was de verpleegster hier wel vanuit gegaan. Een luid gelach rees op in het lokaal, samen met veel samenzweerderig gefluister, over hoe belachelijk de beauty queen er wel niet uitzag.

Het eerste wat Sally deed was lachen - en hard. Ze lag dubbel en kreeg buikpijn van het lachen. 'Sorrel,' mompelde ze zacht, terwijl ze probeerde haar gelach in toom te houden, 'bij deze bekroon ik je tot heldin van de dag.' Ze grijnsde, wist twee seconden haar lag in te houden en proestte het toen weer uit. Het hele voorval was vergeten en plots was Sally er blij om dat het gebeurd was. Anders had de beauty queen immers nooit deze vernedering moeten ondergaan. Ze grijnsde en keek Sorrel aan. 'Je zou ze bijna bedanken,' mompelde ze, wetend dat Sorrel haar wel zou snappen. Dat was zo'n voordeel aan haar vriendin. Ze snapten elkaar al bij drie woorden, kenden elkaars blikken en wisten vaak wat er in elkaars hoofd omging. Het maakte het communiceren makkelijk en bovendien wisten anderen vaak niet waar ze het over hadden, wat ook nog eens zeer gunstig was.

Jenico keek op toen er luid gelachen werd en hij fronste toen hij zag hoe een meisje binnenkwam, op haar gezicht duidelijk nog resten van een spreuk te zien. Hij kwam overeind en liep naar het meisje toe, waarna hij het even bekeek. 'Over een half uur moet het uitgewerkt zijn,' constateerde hij uiteindelijk. Hij liep terug naar zijn bureau en leunde ertegenaan, terwijl hij even zweeg. 'Zulke bezweringen zijn geen geintjes,' zei hij uiteindelijk. 'Natuurlijk, het lijkt grappig, maar dat is het niet. Als je ouder bent - en dus ook krachtiger - dan kan zo'n spreuk vreselijke gevolgen hebben. Ik weet niet wie het gedaan heeft - en dat wil ik ook niet weten -, maar degene die het gedaan heeft, moet me beloven dat hij zoiets niet meer uithaalt. Ik weet zeker dat het iemand uit deze klas is, want sommige blikken spreken boekdelen. En hup, genoeg gelachen, jullie gaan weer verder met jullie toverdrank, want sommigen vergeten die nu en ik wil geen ontploffingen. Dus, hup, aan de slag.'

Zorgvuldig vouwde ze haar handen tegen elkaar, waarna ze naar Sally boog. ‘Dit is een grote eer. Ik zou graag deze laurierenkrans van triomf dragen.’ Waarschijnlijk was het een wonder te noemen, dat haar woorden nog normaal uitgesproken konden worden, gezien zij normaal alleen al bij het zien van Sally haar lachen in een soort gelijk gelach uitbarstte. Het was dan ook niet heel bijzonder, dat vervolgens haar lach al het andere leek te overstijgen, terwijl ze terug op het houten meubel zakte, simpelweg omdat ze vermoedde dat ze anders nog zou omvallen. Haar handen sloeg ze over haar mond, toen de docent, met een grote pas naar de mismaakte barbiepop liep, om vast te stellen dat het effect van haar bezwering nog zo’n dertig minuten zou duren en in haar ogen was dit ook lang genoeg. Genoeg de tijd, om nog even haar plezier te delen met Sally, over het ronduit belachelijke gezicht van de blondine, die woest om zich heen keek, in de hoop het gelach te dempen. Dit gebeurde echter pas, toen professor Shane zijn keel schraapte en begon te spreken. Zijn woorden zorgden er alleen niet voor dat zij haar fout ging inzien en enkel dat een gesmoörd gegrinnik langs haar vingers kwam. Kort bleef ze nog op haar stoel zitten, waarna ze haar armen liet vallen en weer omhoog verder. ‘Oké. Het gaat weer. Als ik de eerste vijf ingrediënten haal, haal jij dan de laatste paar?’ Een lichte glimlach sierde haar lippen terwijl ze haar vriendin aankeek, al was ze al binnen enkele minuten naar de kasten gelopen om de desbetreffende ingrediënten zorgvuldig uit te zoeken.

Sally begon wat ingrediënten fijn te hakken, terwijl ze de ogen van de blondine op haar gericht voelde. Uiteindelijk keek ze op, om inderdaad de bruine ogen van de blondine te zien. 'Hé,' zei Sally zacht, een uitdagende glimlach rondom haar lippen, 'het is je eigen schuld. Terwijl jij zo "voorbeeldig" probeerde te zijn, heeft het je alleen maar een mislukt kattenhoofd opgeleverd. En terwijl ik allerlei opmerkingen naar je maakte, heeft dat ervoor gezorgd dat ik wat tijd alleen het met onze professor Transfiguratie. Wat is het leven toch oneerlijk niet?' Ze glimlachte lieflijk en begon toen weer verder te hakken. Ze hoorde hoe de blondine verwijten naar haar maakte en ze hoorde haar zweren dat ze nog wel tijd alleen zou krijgen met Daniël.
Sally schudde haar hoofd en rolde met haar ogen. Echt, hoe stom kon je zijn?

Jenico hoorde hoe er nog steeds gefluisterd werd en hoe de meiden met elkaar kibbelden. Hij trok zijn wenkbrauw op toen hij Sally hoorde zeggen dat het haar eigen schuld was. 'Juffrouw Carter, moet ik je eruit sturen, of kan je het aan om normaal mee te doen?' vroeg hij en vervolgens richtte hij zijn blik op de blondine. 'En dat geldt ook voor jou, juffrouw Flint,' voegde hij er aan toe. Hij was een man van orde, maar met humor. Hij wilde alleen ervoor zorgen dat zijn leerlingen wisten wie er de baas was, ondanks dat hij een jonge leraar was.

Haar vingers gleden langs de glazen potten die in de houten kast stonden. Wanneer het op toverdranken ging, had zij altijd al de tik gehad net zo lang te zoeken tot ze geen perfecter exemplaar van haar ingrediënt kon vinden, dat was dan ook de reden dat zij pas na een klein kwartier bij de kast wegliep, terwijl elk van de andere leerlingen allang zijn plaats had teruggevonden. Met een onschuldige glimlach zette ze de ingrediënten op het tafelblad, waarna ze opnieuw haar vingers langs de zwart gedrukte letters liet glijden. Zorgvuldig sneed ze haar ingrediënten wanneer nodig, om zo af en toe een schuine blik op Sally te richten, die zorgvuldig enkele van haar vers gesneden ingrediënten in de ketel liet vallen. Op haar beurt gooide zij dan het volgende ingrediënt erin, om wanneer met de lange houten staaf, de vuilgekleurde vloeistof door te roeren. Licht trok ze haar neus op, toen de gewenste geur van de drank begon te slaan, om weg te lopen en twee kleine glazen flesjes te pakken. De flesjes zette zij naast de ketel, om het laatste ingrediënten zorgvuldig de ketel in te schuiven. De geur van de drank leek in enkele seconden te versterken en hoewel ze de drank kende, sloeg ze kort haar handen over haar neus. ‘Die geur zal nooit wennen.’ Haar stem klonk zacht mopperend, terwijl ze haar handen weer langs haar lichaam liet vallen en de flesjes beet nam. De drank moest binnen vijf minuten gebotteld worden, anders zou het effect vervagen. Zorgvuldig hing ze de flesjes erin, om deze hierna met een kurk af te sluiten. De drank leek kort te verkleuren, maar bleef uiteindelijk bij de mosgroene kleur die hij al had gehad. ‘Perfect.’ Grote woorden voor een leerlinge, maar ze had nooit een vuil woord over de dranken van haar Sally gehoord. Kort liet ze haar blik naar mis snorhaar drijven, waarvan de snorharen zich stuk voor stuk weer terug in haar bovenlip trokken. ‘Hé, ze wordt weer ‘normaal’. Wat had professor Morris trouwens te zeggen?’

Sally had even een blik naar hun docent geworpen, die schijnbaar vond dat haar opmerkingen niet tolereerbaar waren. Ze snoof en schudde haar hoofd, waarbij haar lange haren heen en weer zwiepten. Ze keek haar vriendin even aan, glazig, nadenkend. Morris? Oh, Daniël. 'Professor Morris vond het nodig om me erop te wijzen dat ik voortaan mijn mond moest houden, omdat hij geen kippenhok wilde in zijn klas.' Ze zweeg even en wierp een blik op miss snorhaar, die haar eveneens een niet al te vriendelijke blik toewierp.
Ze draaide haar hoofd weer, keek haar vriendin aan en zuchtte toen geërgerd. 'Alsof het alleen mijn fout was. Echt, volgens mij laat hij die meiden gewoon de rest van het jaar op hem geîlen, omdat dat zijn ego streelt.' Ze keek geërgerd naar hun toverdrank, die de vieze, mosgroene kleur had. 'En ja, dat heb ik ook daadwerkelijk tegen hem gezegd. Ik heb hem tevens verteld dat er waarschijnlijk nog wel meer meiden zijn die zijn klas in een "kippenhok" zullen veranderen, aangezien ze maar wat graag tijd alleen met hem willen doorbrengen.' Ze zweeg even en een zelfvoldane glimlach krulde rondom haar rode lippen. 'En toen vertelde ik hem dat ik mijn gedrag niet ging veranderen zolang die meiden,' - hierbij gleed haar blik weer even naar de barbies - 'dat ook niet doen. En als hij daar wat op tegen had, dan moest hij het maar zeggen. Maar hij riep me niet meer, dus ik ben gewoon weggelopen.' Ze keek haar vriendin aan. 'Weet je dat hij serieus de deur op slot deed? Alsof ik iemand ben die wegrent als ik na de les moet nakomen.' Ze schudde haar hoofd, ongelovig.

Jenico merkte dat de meesten wel bijna klaar waren en sowieso hadden ze niet heel lang meer de tijd. 'Goed, iedereen, afronden! Jullie hebben nog tien minuten, wie dan niet klaar is, heeft pech. Zorg dat je klaar bent. Wie samen met zijn of haar partner een perfecte toverdrank heeft kunnen brouwen, kan punten voor zijn of haar afdeling verdienen. Als je nog niet klaar bent, weet je dus dat je nog tien minuten hard moet werken. Ik herhaal, je krijgt de punten alleen als je toverdrank perfect is. Niet eerder. Wie klaar zijn kunnen hun spullen opruimen en dan kom ik langs om te controleren.' Hij kwam overeind en liep naar de dichtstbijzijnde ketel, zodat hij die kon gaan keuren.

Zorgvuldig liet zij de ingrediënten die waren overgebleven door haar vingers gaan, voor ze deze terug stopte in de glazen pot of fles waar ze thuishoorden. Terwijl ze dit deed, luisterde ze naar de woorden die over de volle lippen van Sally rolden. De woorden lieten duidelijk blijken dat haar gedachten bij de binnenkomst van Sally niet verkeerd waren geweest en dit zorgde ervoor dat een lichte glimlach om haar lippen krulde. De band die zij met de vurige jongedame had, was misschien wel de bijzonderste band die zij ooit met een persoon had gehad. Een band die ondanks de druk het nooit leek te begeven. Diep van binnen waren zij met elkaar verbonden, op een manier die bijna tastbaar was. Ze voelden elkaar aan en er was zelden noodzaak om zinnen helemaal in te vullen, gezien de andere het toch al begreep met enkele woorden. Ze wisten de intiemste dingen van elkaar en dit zorgde er ook voor dat ze elkaar weigerden te verliezen. Voorzichtig klemde ze haar vingers om enkele van de potten en glazen, om haar armen hiermee te vullen. Met kalme pas liep ze naar de houten kasten om de ingrediënten keurig op hun plaats terug te zetten, waarna zij zich weer naast Sally liet vallen. Licht trok ze haar wenkbrauwen op bij de laatste woorden van haar vriendin, om vervolgens lichtelijk onverschillig haar schouders op te halen. ‘Je kunt het hem ook niet kwalijk nemen Sal, hij is net nieuw en kent de streken van zijn leerlingen nog niet, wie weet wat je had gedaan. Trouwens, eenmaal boos ben je tot alles instaat. Rode furie.’ Zacht grinnikte ze bij haar laatste woorden, terwijl ze zich omhoog drukte bij het zien van professor Shane die richting hen liep. ‘Is er trouwens nog wat te beleven binnenkort?’ Een zachte fluistëring, voor Jenico bij hun desk was. Sally zou wel weten dat ze doelde op een feestelijk bedoening, waar ze weer eens helemaal los kon gaan. Alles vergeten.

Sally keek haar vriendin ongelovig aan, maar al snel lag er een uitdagende glimlach rondom haar lippen. 'Tja, ik heb niet voor niets die bijnaam,' mompelde ze, terwijl ze haar schouders ophaalde. Ze zweeg vervolgens, aangezien Jenico bij hun toverdrank stond en hem bekeek. Ze bekeek hun docent opnieuw en fronste opnieuw. Ze schudde haar hoofd licht, amper merkbaar en keek toe hoe Jenico hun toverdrank bekeek.
'Vijf punten voor Gryffindor,' zei Jenico uiteindelijk, een glimlach rondom zijn lippen. 'Goed gedaan, dames,' zei hij, waarna hij doorliep naar het volgende tafeltje. 'Trouwens, degenen die klaar zijn en hun spullen hebben opgeruimd, die mogen gaan!' deelde hij nog mee.
Sally kwam resoluut overeind, waarbij ze ook gelijk het elastiekje uit haar haar trok. 'Kom op, ik heb even genoeg jonge docenten gezien voor vandaag,' mompelde ze, terwijl ze wachtte op haar vriendin. 'Over of er nog iets te beleven valt, er gaan geruchten rond dat we een gemaskerd bal krijgen. Het is niet toegestaan om je masker die avond af te zetten. Klinkt best gaaf, op zich, maar bij mij zal het toch amper nut hebben, want ze herkennen me geheid aan mijn stem of mijn haar.' Ze glimlachte zwakjes en liep toen het lokaal uit.

Een zacht en oprecht gelach kwam over haar volle, roze lippen bij de woorden die langs Sally haar lippen glipten en kalm hing ze de bruine, stoffen tas om haar schouders. Haar vingers haakte ze tussen het elastiek dat haar oranje lokken bij elkaar had gehouden, om deze net als Sally weg te trekken, waarop haar lokken soepel tegen haar rug vielen. Ze liep naar Sally, om haar arm in de hare te haken, en haar mee te trekken de trappen op. Weg uit de kou, die over het algemeen alleen in de kerkers voelbaar waren. Dat lag er maar net aan wie je bovengronds tegen kwam, want professor Snape leek gebruikelijk deze kou met zich mee te voeren en zo ook enkele andere leraren, al kon niemand de ijskou van de professor overtreffen. Nee, de man was waarschijnlijk de koudste en hierbij onrechtvaardigste leraar van allen. Een lichte grijns tekende haar gezicht, bij haar gedachten, al werden deze al snel verstoord door de woorden van Sally. Spontaan leken haar groen/grijze ogen te glinsteren en prompt ging ze voor haar vriendin staan. ‘Wat nu als we een manier vinden, om echt anoniem te gaan? We krijgen toch niet voor niets Transfiguratie. Daarbij is sommige informatie hier helemaal niet zo goed verborgen.’ Een onschuldige grijns kwam om haar lippen en precies op het juiste moment kwamen Cinnia en haar volgelingen voorbij. ‘Hoe denk je anders dan ik haar in een kat heb kunnen veranderen?’ Kort keek het meisje om, om een vijandige blik naar hen te werpen en vervolgens door te lopen.

Sally bleef abrupt staan en keek haar vriendin aan. 'Oh, wat, je wilde me in een blond iemand veranderen? Je weet dat je niets aan mijn haar mag doen, dat is heilig.' Ze keek even rond en een glimlachje krulde toen rondom haar mondhoeken. 'Ik vind wel een masker dat zo valt, dat ik nooit herkenbaar ben. Mijn stem vervormen moet niet al te moeilijk zijn. Maar als je hulp nodig hebt met jouw transfiguratie, dan wil ik je best helpen.' Ze zweeg even. Ze konden hulp vragen aan Daniël, natuurlijk, maar om eerlijk te zijn zag ze het niet echt zitten om vrijwillig tijd door te brengen bij hem. Ze hees haar tas iets omhoog, op zoek naar haar transfiguratieboek, zodat ze daar snel in kon kijken of er iets in stond, anders zou ze doorlopen naar de bibliotheek. 'Oh, dit meen je niet,' zuchtte ze geërgerd. Haar boek zat niet in haar tas en er was maar één plaats waar haar boek dan kon zijn. 'Afijn, ik mag nog even terug naar mijn favoriete leraar,' zei ze, haar stem gedrenkt in de sarcasme. 'Ik kom straks wel naar de leerlingenkamer.' Ze glimlachte even kort en liep toen naar het transfiguratielokaal, waarna ze daar zachtjes op de deur klopte, om hem vervolgens zachtjes open te doen. Godzijdank, er waren geen leerlingen.

Jenico heeft denk ik even niet zo veel meer te doen.

Voor zover mogelijk, begonnen haar ogen enkele meer te glinsteren, bij de woorden die over Sally haar lippen kwamen. Zij hield er over het algemeen van, wanneer de eens in de zoveel tijd gewoonweg alles kon laten gaan. De anonimiteit die zij konden krijgen, maakte het enkel nog leuker. Wanneer zij niet herkend werd, kon zij ook niet duidelijk gestraft worden voor haar daden. Nee, waarschijnlijk waren de mogelijkheden die zij hiermee in handen kreeg, niet goed voor haar, maar dit waren op het moment wel haar laatste zorgen. ‘Het lijkt me geweldig mezelf te veranderen. Zelfs jij moet stijl achterover slaan.’ Een perfect beeld had zich al lang en breed in haar hoofd gevormd en ze kon niet wachten tot de uitvoering hiervan. Een lach kwam over haar lippen, bij de ontdekking die Sally deed of belangrijker nog, de woorden die ze hierbij voegde. Haar hand legde ze kort ‘bemoedigend’ op de schouder van haar vriendin, waarna ze knikte. ‘Veel succes en natuurlijk veel plezier. Ik wacht met smart op je.’ Kort grijnsde ze nog, waarna ze de gang afsloeg richting de leerlingenkamer van Gryffindor.

Een zacht, bescheiden geluid kwam van de deur en zorgde dat zijn ijsblauwe ogen verbaasd naar de zware, houten deur gleden. Het in rood fluweel verpakte schrift legde hij op zijn bureau, om ook de veer die hij tussen zijn vingers had geklemd in het smalle potje inkt te zetten. Bij het zien van de vuurrode lokken, kwam een lichte glimlach om zijn lippen. ‘Sally. Ik verwachtte je al.’ Kalm nam hij het boek Transfiguratie van een stapel andere boeken, om deze richting haar uit te steken. Gezien haar uitbarsting van eerder verwachtte hij geen lang gesprek en kort gleed zijn blik dan ook naar het schrift waarin hij bezig was geweest. Snel keek hij weer naar Sally, terwijl hij tegen zijn bureau leunde.

Sally keek hem aan en pakte zwijgend haar boek aan, waarna ze die weg stopte in haar tas, er zeker van zijnd dat ze hem nu wel goed in haar tas had gedaan. Ze keek Daniël nog even aan en liep toen weer richting de deur, maar bedacht zich halverwege, waarna ze zich weer omdraaide, een nadenkende blik op haar gezichtje. 'Waarom stond je het toe dat ik zo tegen je deed? Dat ik weigerde naar je te luisteren, dat ik je uitmaakte voor iemand die geîlt op aandacht van zijn jongere leerlingen. Waarom stond je het toe dat ik er zonder straf vanaf kwam?' De vragen waren al over haar lippen gekomen voordat ze er daadwerkelijk besef in had gehad. Ze was er blij om geweest, begrijp haar niet verkeerd, maar als ze hetzelfde geflikt had bij een andere leraar, dan had ze grote problemen gehad. 'Of had ik gelijk qua mijn opmerkingen?' vroeg ze toen, een zwakke, geamuseerde glimlach rondom haar lippen. Haar slechte humeur was voor een groot deel weg en dat was voornamelijk te zien aan haar gezicht. Het stond ontspanner, haar houding eveneens.
Een pluk van haar rode haar eindige tussen haar handen, terwijl ze hem aan keek en weer zweeg, afwachtend op zijn antwoord.

Zijn vingers waren haast automatisch naar het rood fluwelen boek gegaan, dat lichtelijk iets weg had van een dagboek, echter een persoon die het boek zou inkijken zou er al snel achterkomen dat het geen dagboek was. Het was een uitlaatklep. Verschillende kleine tekeningen sierden de pagina, waartussen allemaal woorden geschreven stonden. Muziek leek het haast en dit was het ook. Kort sloeg hij dan ook zijn ogen neer, toen een stroom van vragen haar volle lippen verliet, simpel omdat hij inzag dat het misschien onbeleefd van hem was geweest. Van zijn eigen gedachte uitgaan, al had hij al snel zijn ogen weer geopend en keek de jongedame in de ogen. ‘Of ik het met je eens ben? In sommige opzichten. Ik weet ook heus dat jij niet de enige bent die fout zat, maar ik had het idee dat ik meer energie zou verspillen als ik me op die mislukte barbiepoppen zou richten. Daarmee zou ik niets bereiken en hen enkele geven wat ze willen.’ Kort glimlachte hij, terwijl hij het boekje weer weglegde. ‘Tevreden?’

Een glimlach kwam rondom haar lippen te liggen. Een warme glimlach, een échte glimlach. Een glimlach die tot een seconde geleden haar lippen nog niet bereikt had deze dag. 'Je bent anders dan ik je ingeschat had, Daniël,' zei ze, nog steeds de glimlach rondom haar lippen. 'En om je vraag te beantwoorden, ja, ik ben ontzettend tevreden.'
Ze had opgemerkt dat zijn aandacht was uitgegaan naar een rood fluwelen boekje en het had haar nieuwsgierig gemaakt. Sally was nieuwsgierig van aard, leergierig eveneens. 'Laat het Cinna maar niet horen dat je haar een mislukte barbiepop vindt,' raadde ze hem aan, 'dan krijg je dat nog heel lang te horen.' Ze sloeg haar armen over elkaar, al was het op het moment meer om zichzelf een houding te kunnen geven. 'Mag ik weten wat er in dat rood fluwelen boekje staat?' vroeg ze, terwijl ze nog steeds een zwakke glimlach rondom haar lippen had. Ze had Daniël absoluut verkeerd ingeschat - of misschien had ze hem bewust verkeerd in willen schatten, zodat haar opmerkingen minder ernstig leken.
Ze dacht na over zijn woorden en glimlachte toen. 'Fijn om te weten trouwens dat je mij geen mislukte barbiepop vindt.' Ze glimlachte, terwijl ze hem aan keek. Jemig, hij had echt ontzettend blauwe ogen. Ze kon maar als te goed begrijpen waarom haar medestudenten erg graag bij hem wilden nakomen.

De woorden die over de lippen van de jongedame kwamen, maakten dat een warm en oprecht gelach over de zijne kwam, terwijl zijn vingers door zijn blonde lokken streken. ‘Dat zal ik opvatten als een compliment.’ Ook haar volgende woorden, maakten dat een lach rond zijn lippen kwam. ‘Ik denk ook niet dat de leiding tevreden is met een leraar die zijn leerlingen durft te beledigen. Zeker niet iemand zo vers en waarschijnlijk vervangbaar als ik ben.’ De vraag van Sally, maakte dat zijn hand kalm weer naar het boekje gingen en kort bleven zijn vingers op het rode fluweel, waarna hij het oppakte en naar het meisje uitstak. ‘Natuurlijk. Het zijn geen grote geheimen, dus ik kan het je wel toevertrouwen.’ Kort gleden zijn ogen over de jongedame, bij de woorden, die met een licht opgeluchte klank kwamen, die over haar lippen kwamen. ‘Natuurlijk niet. Niemand zou je daarmee mogen vergelijken.’

Sally lachte zachtjes bij zijn opmerkingen over hoe makkelijk hij vervangbaar was. 'Ze zullen dat vast niet doen. De meiden hebben plots nogal het idee dat ze ambitieus moeten zijn om je aandacht te trekken, dus iets zegt me dat Dumbledore alleen maar blij is met jou en professor Shane.' Ze pakte het boekje aan, maar opende het nog niet meteen. Zijn woorden overvielen haar lichtelijk, misschien omdat ze zijn woorden niet verwacht had. 'Moet ik dat opvatten als het feit dat je me knap vindt?' vroeg ze, een geamuseerde glimlach rondom haar lippen. Ze keek hem even aan en richtte toen haar aandacht op het boekje, dat ze in haar handen had. Ze opende het en liet haar ogen over de bladzijdes gaan, over de tekeningen, de teksten. Ze liet haar vingertoppen licht over de lijnen gaan en sloeg toen de bladzijde om.
Ze was geïntrigeerd erdoor. Het was op een bepaalde manier zo creatief en zo inspirerend. In haar ogen was verwondering te zien en tevens een bepaald soort respect. Nu hadden creatieve mensen altijd een streepje voor bij Sally, aangezien ze zelf ook het liefst constant aan het tekenen was. Na een tijdje keek ze op, keek de jongen voor haar aan. 'Daniël, dit is echt fantastisch,' sprak ze, haar toon zacht, beheerst, maar zelfs in haar stem klonk de verwondering.

De woorden, nog gericht op haar uiterlijk, lieten een jongensachtige grijns om zijn lippen verschijnen en luchtig haalde hij zijn schouders op. ‘Zo zou je het inderdaad kunnen opvatten.’ Zijn handen zette hij op het houten tafelblad, van zijn bureau toen haar ranke vingers de kaft optilden en haar helderblauwe ogen langs de tekeningen en teksten in het boekje gleden. Haar vingers volgden de lijnen, waarna zij een bladzijde omsloeg. Haar ogen, die elk detail zorgvuldig in zich opnamen maakten hem nieuwsgierig naar haar mening, want hoewel hij het boekje enkel en alleen voor zichzelf had. Meningen maakten hem sterker, zelfvertrouwder over elk van de elementen die hij hierin neer had gekrabbeld. Soms na lang gedacht te hebben, andere keren iets kleins, onoverdachts, om zichzelf af te kunnen leiden. De klank die in haar woorden lag, zorgden ervoor dat een bijna opgeluchte glimlach om zijn lippen kwam. ‘Het doet me goed dat te horen, vooral omdat ik weet dat je eerlijk bent. De eerlijke mening van andere is belangrijk voor me, ook al is het iets wat ik alleen voor mezelf doe. Het geeft me toch een bepaald gevoel over wat ik erin doe. Als je me kunt begrijpen.’ Kort krabde hij zich achter op zijn hoofd, waarna hij haar weer aankeek.

Een brede, warme glimlach lach rondom haar lippen, terwijl ze hem aan keek. 'Wie zegt dat ik eerlijk ben?' vroeg ze, maar ze wist dat hij wist dat ze niet loog, niet over dit, tenminste. 'En ja, ik kan je begrijpen. Ik teken zelf ook en een eerlijke mening is belangrijk. Het maakt je sterker, geeft je de drang om door te gaan, om dingen te verbeteren, om jezelf steeds te dwingen een stapje verder te zetten, om je grenzen te verleggen.' Ze had haar ogen ondertussen weer op het boekje gericht en liet af en toe nog steeds haar vingertoppen over de bladzijdes gaan. Het zwakke reliëf dat erin te voelen was liet haar glimlachen. Zo af en toe sloeg ze een bladzijde om, om vervolgens weer met een nieuwsgierigheid te ontdekken wat er op de bladzijde te zien was. 'Het lijken lyricsen,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze een tekst bekeek. Vervolgens keek ze hem aan, haar slechte humeur was compleet vergeten. In haar gezicht was alleen nog maar verwondering en nieuwsgierigheid te lezen.

Een lichte glimlach kwam om zijn woorden, bij de wijsheid die de jongedame sprak. Ze wist precies onder woorden te brengen wat hij bedoeld had en ergens liet dit hem, een connectie met haar voelen. Onbewust knepen zijn vingers in het houten tafelblad bij deze gedachten, maar al snel liet haar heldere stemgeluid hem opschrikken. De glimlach om zijn lippen verbreedde zich met haar woorden en voorzichtig knikte hij naar haar. ‘Dat klopt. De tekeningen die je ziet, zijn voornamelijk van de momenten dat ik mijn gedachten niet goed onder woorden wist te brengen. Ik houd mij vaker bezig met muziek. Muziek betekent voor mij wat tekenen voor jou zal betekenen.’ Kort liet hij een stilte vallen. ‘Althans, dat denk ik.’

Sally keek hem aan en even vroeg ze zich af waarom ze in hemelsnaam zo'n scène had geschopt deze ochtend. Daniël was iemand die over dingen hetzelfde dacht en ze had zulke connecties weinig met andere mensen.
Haar blik ging nog even een keer naar het boekje, voordat ze het langzaam dicht deed. 'Je houdt je bezig met muziek, zeg je. Betekend dat dat je ook een instrument bespeeld? Want zo ja, dan ben ik behoorlijk nieuwsgierig er naar.' Ze keek naar het boekje, liet haar vingers over de zachte, fluwelen stof gaan. 'Tekenen is mijn uitlaatklep. Ik kan compleet opgaan in mijn eigen wereld, op dat moment. Ik kan uren zitten en alles perfectioneren, totdat het portret vrijwel tot leven komt. Soms mislukt het en dan teken ik weken niet, maar uiteindelijk moet ik gewoon weer tekenen.' Ze glimlachte en keek hem aan. 'Als dat ongeveer is wat jij hebt met muziek, dan denk ik dat muziek voor jou inderdaad hetzelfde betekend als tekenen voor mij.' Ze opende nogmaals het boekje en bekeek de bladzijdes nogmaals. 'Het is echt fantastisch, Daniël. Het is...' Ze zweeg even, niet in staat om gelijk te verwoorden wat voor gevoel zijn teksten en tekeningen haar gaven. 'Het is vrijheid,' zei ze uiteindelijk, terwijl ze haar vingers over de teksten liet gaan.
Een zachte, korte lach rolde over haar lippen en ze sloot het boekje waarna ze hem aan keek. 'Dat klonk waarschijnlijk idioot,' zei ze, mar een glimlach lach rondom haar lippen.

Langzaam leken zijn vingers zich weer te ontspannen en opnieuw streken zijn vingers zorgvuldig door zijn blonde lokken. Het was iets wat hij om de zoveel minuten leek te herhalen en personen die hem al langer kenden, wisten ook dat het iets was wat zich in zijn dagelijks ritme had gemengd. Een tik die hij zichzelf had aangeleerd en waar hij tot nu toe niet mee was gestopt. Het was dan ook geen tik die veel kwaad deed, het enige ‘kwaad’ wat zijn tik uithaalde dat hem steeds weer die ‘net uit bed’ indruk gaf. Zijn lokken vielen steeds opnieuw warrig terug en eerlijk, dit deerde hem ook weinig. Het was geen kapsel, wat hem er belachelijk of ook maar iets in die richting liet lijken, dus de moeite om zijn tik af te leren had hij niet gedaan. Haar vraag, liet opnieuw een glimlach om zijn lippen verschijnen en kort tikten zijn vingers tegen het zachte hout. Eén, twee, drie maal, alsof hij zijn instrumenten opsomde, iets wat echter niet waar bleek toen maar twee instrumenten over zijn lippen kwamen. ‘Het zijn misschien wel de meest cliché instrumenten in de muggle wereld, het zijn wel instrumenten waar ik goed mijn gedachten en emotie in kwijt kan. Gitaar en saxofoon.’ Een grijns kwam om zijn lippen, terwijl zijn vingers opnieuw tegen het houten tafelblad tikten. Bedachtzaam knikte hij op de woorden die hierna over haar lippen kwamen. Het was precies zo, op een andere manier, dat wel. Toch, verder verschilde er niets in de gevoelens die zij legden in hun passie. Bijna gelijk met haar kwam een lach over zijn lippen, waarna hij zijn hoofd schudde. ‘Nee. Dat is namelijk precies wat het is. Ik ben gesteld op mijn vrijheid, maar als docent kan ik niet zomaar enkele maanden verdwijnen. Mijn teksten zijn nu, mijn vrijheid.’

Sally had het rode boekje naast zich neergelegd en haar handen zaten nu aan een lok van haar haar, lieten dat keer op keer door haar handen gaan. Sally had de tik om tikken te ontwikkelen, maar de enige tik die ze maar niet afgeleerd kreeg, was de tik om aan haar haar te zitten. Alleen op dagen dat haar humeur niet fantastisch was, zat ze een stuk minder aan haar haar, maar anders zat ze er vrijwel constant aan.
'De gitaar en de saxofoon zijn fantastische instrumenten. Ik speel enkele nummers op een keyboard, maar het is niet dat ik er veel mee bezig ben. Ik ben er ook niet ontzettend goed in.' Ze glimlachte even, terwijl ze Daniël aan bleef kijken. 'Ik ben meer degene die haar mond open trekt als er muziek is en begint te zingen.'
Ze bleef hem aan kijken, een glimlach nog steeds rondom haar lippen en haar heldere, blauwe ogen stonden open, nieuwsgierig en gefascineerd. Ze dacht na over zijn woorden, over het plots verdwijnen voor enkele maanden. 'Vrijheid is een kostbaar iets en kan zich uiten op vele manieren.' Ze keek even naar het boekje dat naast haar lag en streek er zacht met haar vingertoppen overheen. 'Jij bezit op het moment één van de mooiste manieren waarop vrijheid zich kan uiten, Daniël. Jij bezit creativiteit, dat zich uit in fantasie, in dromen, in illusies.' Ze merkte dat ze zich ontzettend op haar gemak voelde bij Daniël. Ze had hem zo verkeerd ingeschat.

Een lichte glimlach kwam om zijn lippen bij de woorden die over haar lippen kwamen, terwijl zijn vingers onbewust, opnieuw door zijn blonde lokken streken. Een zachte lach vloeide langs zijn lippen, toen zij hem vertelde dat zij die persoon was, die vaker haar vingers om een microfoon legde, dan op de toetsen of snaren van een instrument. Ze kon spelen, maar muziek was niet de passie die het voor hem was. Zij had tekenen, zij waren verschillend in hun passie, maar niet op de manier hoe zij deze beleefden. Ergens vond hij dit een fijn gevoel, dat de dame precies wist waar hij het over had, gewoonweg omdat zij die passie ook kende. ‘Woorden. Ik gebruik ze weinig bij mijn muziek. Misschien, omdat ze mij te wezenlijk zijn, of omdat ik toch graag iets dicht bij me wil houden. Dat mensen mij niet helemaal begrijpen, dat ik toch iets van een geheim ben. Ik zing, maar alleen als ik weet dat ik alleen ben. Veilig.’ Hij glimlachte, om haar weer in de ogen, ogen helder blauw van kleur die kort nadenkend leken te staan, waarna haar stemgeluid opnieuw de ruimte vulde. Hij raakte gewend aan het heldere, toch zoete geluid, op een andere manier. De inhoud, van de jongedame verwonderde hem. Licht gevleid door haar woorden sloeg hij zijn ogen neer, om ze snel weer te openen. ‘Dat is misschien wel het mooiste compliment dat ik ooit heb gekregen.’ Hij glimlachte vriendelijk, een bepaald soort kalmte heerste in zijn lichaam, een fijne kalmte.

Zijn warme lach maakte haar rustig, vulde haar met kalmte en het idee dat ze over zoveel dingen hetzelfde dachten, dezelfde mening hadden, maakten haar, ja, hoe zou je het zeggen? Gelukkig. Toen hij sprak over het feit dat zijn muziek niet veel woorden had, moest ze glimlachen. 'Misschien heb je nog niet de juiste persoon gevonden die je kan helpen om de juiste woorden, met de juiste stem, bij de juiste melodie te voegen?' Ze begon te lachen toen hij zei dat hij alleen zong als anderen er niet bij waren. 'Ik zing redelijk vaak. Iets zegt me dat de meiden op mijn slaapkamer elke ochtend zuchten als ik onder de douche weer eens zing, of als ik de kamer binnen kom weer eens neurie. Het bespelen van een instrument is niet echt mijn ding, maar het luisteren er naar en zingen is iets heel anders.'
Sally glimlachte toen hij gevleid leek te zijn door haar woorden. 'Er zijn er jammer genoeg maar weinig die kunnen inzien wat zo'n vrijheid waard is. Het is een gift om het te hebben en het is een nog grotere gift als je het weet te behouden.'
Ze bekeek hem, op een andere manier deze keer. Noem het gestoord, maar ze bekeek hem nu eerder als een soort vriend, dan als haar docent. Of wacht, nee, als inspiratiebron. Hij leek zo kalm, zo rustig en zijn ijzige, blauwe ogen waren gewoonweg prachtig. Het feit dat hij steeds zijn hand door zijn haar haalde, liet het rommelig zitten en ze zag op dat moment gewoon zichzelf voor zich, hem natekenend.
Sally zat nog steeds aan haar haar en plots begon ze te lachen. 'Weet je dat ik nog nooit iemand heb ontmoet die dezelfde tik heeft als ik?' stootte ze uit, terwijl ze moeite deed om haar lachen te stoppen. 'Je hebt in de afgelopen vijf minuten namelijk al minstens drie keer je hand door je haar gehaald en ik heb nog nooit een jongen gezien die dat zo vaak doet. Niet dat ik er iets op tegen heb, ik heb zelf al jaren de tik om mijn haar niet met rust te laten.' Ze zweeg even, het idee hebbend dat ze te veel zei. Soms kon ze aan één stuk door ratelen en ja, dat kon mensen irriteren. Ze hoopte dat ze Daniël niet irriteerde, maar goed, hij zou het wel zeggen als hij zich irriteerde aan haar, toch?

Een zachte lach kwam over zijn lippen bij de woorden van de jongedame, haar woorden waren alsof zij hem hints toestopte. Wanneer zij sprak, luisterde hij, een beter oor voor de stem, de klankkleur van de dame, in de hoop deze hints hiermee te kunnen beantwoorden. Haar stem was helder, maar had ondanks dit een zacht, zoet geluid. Haar stem klonk klein klinken, maar kende enorme krachten. Het was een bijzonder stemgeluid en kort vroeg hij zich af of haar stem de juiste stem zou zijn. Niet alleen om de prachtige klank ervan, ook omdat zij zijn passie kende, zijn passie deelde en hoewel hun passies op hele andere gebieden lagen en sterk van elkaar verschilden, waren ze toch in iets hetzelfde. De gedachte die hij alleen maar leek te hebben. Ze deelden de emotie, bij hun passie. Dat, misschien was dat wat hij zocht. Die emotie, die het lied zijn dimensie gaf. Een lichte glimlach kwam om zijn lippen, bij de woorden over haar gezang, het vermoeden dat deze haar mede studenten kon irriteren, maar zekerheid had zij hier niet over. ‘Ik zou graag eens proberen.’ Hij had niet het idee dat hij zichzelf moest uitleggen tegenover de jongedame, ergens voelde hij dat zij hem wel zou begrijpen. In dit geval tenminste. Instemmend knikte hij bij haar woorden, zich enkele momenten verwonderend over de wijsheid die de jongedame bezat.
Wanneer haar vrolijke lach plots de ruimte vulde, drukte hij zichzelf licht omhoog, om haar verbaasd aan te kijken, al legde zij al snel de reden van haar gelach uit. Een jongensachtige grijns kwam om zijn lippen, terwijl hij zijn hand sterker tegen het houtentafelblad drukte. ‘Het is een tik die ik blijf herhalen, alleen als ik ergens door afgeleid ben is het minder. Als ik ergens op geconcentreerd ben.’ Hierop leek hij haar dieper in de ogen te kijken en automatisch ontspanden zijn handen zich, terwijl hij zijn lichaam weer licht tegen het bureau liet leunen.