ORPG | Acts of Courage

"Dat zou ik niet durven. Ik denk namelijk dat ik je de verdwijning achterna ga, als je ooit nog uit mijn leven stapt." Zijn woorden waren zacht, zijn stem niet meer dan een fluistering terwijl hij opnieuw een kus op haar neus drukte en haar met zijn armen opsloot in een tedere omhelzing. "Ik zou je alles vergeven, hoewel ik niet weet of dat verstandig is, maar daar kan ik ook niets aan doen. En fijn dat je er zo over denkt, want ik weet niet wat ik zou doen als je daar wel een probleem mee zou hebben." Het antwoord tuimelde zonder nadenken over zijn lippen en hoewel zijn stem een toon van amuse verraadde, vertelden zijn helder blauwe ogen dat hij elk woord meende, zoals haar ogen hetzelfde niet zo geheime geheim verklapten. Hoewel ze lacherig deden over wat ze elkaar vertelden, er zat altijd iets van waarheid in de woorden die ze spraken. Hij zou niet weten wat hij moest doen, als ze besloot uit zijn leven te verdwijnen en hoewel hij wist dat ze net zoveel van hem hield als hij van haar, kon hij de angst ergens diep in zijn lichaam verstopt niet verhelpen. Er was altijd die angst dat ze een fout zouden begaan en dat ze verscheurd werden als een oude foto die niemand meer wilde zien. Hij was te bang haar te verliezen en de ruimte die ze hadden op het eiland werkte bevrijdend. Het voelde alsof zijn lichaam en ziel de vrije ruimte in waren gelaten, hoewel hij besefte dat er ergens nog altijd muren moesten zijn. Ze hadden geen volledige vrijheid, want ergens was er nog steeds het gevaar van gezien worden. Ergens was er nog steeds het gevaar van ontdekt worden en zodra de vakantie zou eindigen, moesten ze van hun onbegrensde ruimte, terug naar het kooitje waar ze pas net vandaan kwamen. Hij besefte maar al te goed dat hun relatie gevaren met zich mee bracht en hoewel ze voor kort uit zijn gedachten waren verjaagd, drukten ze elk nog altijd zwaar op zijn borst. Het was alleen de jongedame voor hem die zijn gedachten nog konden afleiden van wat hij wist dat de waarheid was.
Hij voelde haar lippen op de zijne en hij kon niet anders dan glimlachen bij de woorden die ze tegen zijn lippen prevelde. Die ze fluisterde alsof het een geheim was dat hij niet allang al wist, maar elke keer dat ze het hem vertelde, maakte het nog altijd een warm en vederlicht gevoel in hem los. "Ik hou ook van jou, Sal," fluisterde hij naar dezelfde lippen die zojuist naar hem hadden gefluisterd, waarna hij zich nog een moment verloor in de kus die ze op zijn lippen drukte. Hij opende zijn ogen echter weer, toen ze weer naar achteren boog en zichzelf overeind duwde. Haar woorden die bijna een bevel leken, lieten hem lachen en terwijl hij haar hand aanpakte en overeind kwam, knikte hij gehoorzaam op wat ze zei. "Natuurlijk, little miss perfect. Jouw wens is mijn bevel." En een grijns krulde om zijn lippen, terwijl hij haar door de woonkamer mee naar de keuken trok, waar hij in een langzaam tempo de lades en kasten doorliep en haar liet zien waar alles lag. Hij had al eerder eten in huis gehaald en in een grote mand lagen verschillende, verrukkelijke broodjes uitgestald. Eén van de kasten was half gevuld met zoet beleg en een deel van de koelkast was gereserveerd voor al het hartige. Voor de rest lagen er nog ingrediënten voor avondeten en al wat nog meer in de keuken nodig was: bestek, borden, bekers en nog veel meer. "Tevreden?"