ORPG | Acts of Courage

Het was als een compliment, toen hij zijn ogen sloot om zo kort van haar zachte aanraking te genieten, maar in dezelfde paar seconden, was het een zonde dat ze hier überhaupt in slaagde. Het was een compliment naar haar gemaakt, omdat zij met haar jonge verschijning en haar minimale ervaring hem liet genieten, verlangen, maar op hetzelfde moment hoorden ze hier beiden niet aan toe te geven. Ze hoorden niet op deze manier bij elkaar te zijn, noch hoorden ze op enige manier naar elkaar te verlangen en hoewel ze het niet zouden willen, beseften ze dat maar al te goed. Het was een pijnlijk besef en het deed haar dan ook een moment zeer toen hij na enkele seconden de kus tussen hen al moest verbreken. Ze was graag in zijn aanwezigheid, maar het feit dat het ongepast was op dit moment, op deze plaats, dreunde met sterke slagen haar bewustzijn in. Ze vond het geen fijne wake-up call en bleef liever in de dromerige sfeer waar hij haar in bracht. Ze voelde zich ietwat verlaten toen hij ook zijn armen achter haar rug haalde en als vanzelf gleden haar handen uit zijn haren, terwijl ze hem aankeek - teleurgestelder dan daadwerkelijk haar bedoeling was. Het was gewoonweg pijnlijk dat ze niet langer van hem kon genieten, net op het moment dat ze voor zichzelf had kunnen bevestigen dat hij van haar was, zoals zij van hem was. Ze waren van elkaar en ze zouden zich door niemand anders meer laten begeren. Het was een overweldigend gevoel, maakte haar gelukkig op hetzelfde moment, dat het haar wensen en dromen tegen de grond smeet. Elke wens die zich bij de ander optelde, met ook maar het kleinste verband met hun liefde, was er één die ze niet snel kon laten uitkomen. Ze kon niet elke minuut met hem doorbrengen, zelfs al zou ze al het andere opgeven, want het zou opvallen en hen beiden in scherven doen spatten. Ze wilde het niet, ze wilde niet alles op het spel zetten door van hem te houden, maar wilde hem net zo min loslaten, nu ze alles voor zichzelf had kunnen bevestigen.
Ze slaakte een zucht, nog voordat hij iets had gezegd en na zijn woorden werd de zucht met een volgende opgevolgd. Ze begreep het, maar ze wilde liever dat het niet zo was. Toch herinnerde alles haar eraan dat het niet de tijd of de plaats was en dat ze haar verlangen beter opzij kon schuiven, dan zichzelf er nog langer door te laten kwellen. ‘Ik begrijp het,’ glimlachte ze, voordat ze zelf ook een stap terug deed en hem van deze afstand aankeek. Ze kantelde haar hoofd afwachten, al wist ze dat er niet meer zou komen. Het was voorbij, omdat ze anders te ver zouden gaan en hoewel het op het moment niet zo voelde, besefte ze dat ze op deze manier nergens spijt van hoefden te hebben.
Ze grinnikte, al was het vanachter haar hand, toen hij haar met enigszins schaapachtige grijns vroeg of ze weg moest. Ze moest inderdaad weg, voordat iemand haar zou missen, al was dit gemis waarschijnlijk niet bewust of van harte. Kalm boog ze zich voorover, om zo het elastiek dat eerder op de grond was gevallen op te pakken en haar haren terug in een staart te doen, voordat ze weer naar hem toeliep en glimlachte. Ze zette haar hand tegen zijn schouder, voor ze zich naar zijn gezicht boog en zo langs zijn gezicht, in zijn oor kon fluisteren. ‘Je hebt gelijk, ik moet maar eens gaan. Het was een uiterst vermakelijk gesprek, professor Shane.’ Vervolgens liet ze hem los en liep langs hem heen, om de deur met een spreuk te openen en de gang op te lopen. Ze zwaaide naar hem, voor ze de trap op liep en naar de Gryffindor leerlingenkamer verdween.

Het was een schattig gezicht, hoe haar neus rimpelde toen hij er een zachte kus op plaatste en een fijn geluid, hoe ze erbij giechelde alsof het de eerste keer was dat het gebeurde, alsof het de eerste plagerige kus was die ze van een geliefde kreeg. Haar eerste kus, die nog relatief weinig betekende, terwijl ze al meer hadden gedeeld dan een gemiddeld persoon zich kon voorstellen. Ze hadden het bed gedeeld, al was de eerste keer niet per se romantisch geweest, ze hadden elkaar lichamen ontdekt nog voor hun relatie tegen de eerste maand had gekeken. Misschien gingen ze ook te snel, al was het enkel uit angst dat alles straks voorbij zou zijn. Ze wilden alles met elkaar beleven in de kleine tijd die ze er nog voor hadden en daarom benutten ze elke seconde die ze hadden, alsof het hun laatste was. Het kon ook hun laatste zijn, simpelweg omdat de lijn dun gesponnen was. Het vergde weinig om het te breken, alles in scherven te laten vallen, omdat er zo weinig was. Het voelde als veel meer, maar als ze oog in oog met de waarheid werden gezet, was er weinig meer om oneens over te zijn. Het was glashelder, maar ze hadden gekozen hun ogen er zolang mogelijk voor dicht te houden, al was het alleen om oprecht te kunnen genieten van wat er wel was.
Het voelde prettig toen ze haar hand tegen zijn borst legde en al luisterend naar zijn hartslag, die ze voorzichtig met de hare samensmolt, bestudeerde hij haar fijne gezichtje. Haar gezicht was lieflijk en vrolijk, maar de felle kleuren die zich tegen haar bijna witte huid afstaken, gaven haar een harde aanblik. Het gaf haar het brutale dat, wanneer ze sprak, nog beter naar voren ze kwam. Ze deinsde niet terug, slikte zelden tot nooit haar woorden in en leek alleen in zijn buurt op te passen met wat ze zei, om zo de meest perfecte woorden uit te kiezen, om zo precies over te brengen was ze bedoelde. Hij waardeerde het, de zachte kant die in haar zat, maar die het hardere in haar vaak leek te overschaduwen
‘Dat kan geregeld worden,’ antwoordde hij, toen ze opmerkte dat ze slechts een veer en papier nodig had om te zorgen dat ze de hele vakantie niet thuis zou komen, maar de energie om dit daadwerkelijk te doen vond hij niet, mede doordat haar lippen hem van deze handeling afleidden. Het voelde prettig hoe ze een spoor van zijn kaak naar zijn hals zette, om recht boven zijn hart te eindigen. Toen ze hem weer aankeek moest hij glimlachen, al kwam er een zekere mysterie om zijn glimlach, toen ze hem vroeg naar wat hij in gedachte had. ‘Je weet al te veel, dus dat houd ik geheim. Zorg jij nu maar dat je op de trein stapt en dan zorg ik dat ik er ook zal zijn,’ Na deze woorden drukte hij een kus op haar lippen en kroop weer van haar af, om vervolgen zijn hand uit te steken en haar overeind te helpen.

Zo gezegd, zo gedaan. Sally had haar ouders een brief geschreven, met de melding dat ze dit jaar op Hogwarts zou blijven in de vakantie. Ze had een kort berichtje terug gehad, dat ze het jammer vonden, maar haar een prettige kerst wenste. Ondertussen had ze bij Hogwarts aangegeven naar huis te gaan in de vakantie.
En zo was het dus gebeurd dat ze nu op het perron stond, naast Sorrel. Ze had een sjaal op en een zwarte, gebreide muts op haar hoofd, waaronder haar helse lokken natuurlijk nog uitkwamen. Haar lange haar stak fel af tegen de witte sneeuw, die tevens op haar neer daalde. Ze keek even rond, om te zien of ze Daniël zag, maar ze zag hem zo gauw niet. Ze voelde een nerveuze prikkel in haar onderbuik, als ze dacht aan het feit dat ze samen met Daniël op vakantie zou gaan. Ze wist niet precies hoelang ze zouden gaan, maar ze hadden twee weken vakantie en zij beiden werden noch thuis noch op Hogwarts verwacht. Het zou hen goed doen en hen relatie. Ze zouden de tijd voor elkaar hebben, zich niet hoeven te verstoppen en ze zouden bij elkaar kunnen zijn, wanneer ze wilden. Ze keek er naar uit, had er zelfs slapeloze nachten doorgehad. Ondanks dat haar relatie met Daniël eigenlijk ver van stabiel was en daarbij ook nog eens flinterdun, was haar liefde voor hem groot en echt en ze zou hem voor niets willen opgeven. Haar koffer met kleding had ze al afgegeven en het was nu wachten totdat ze de trein in zou kunnen. Sorrel wist natuurlijk niets van haar plannen - die dacht dat ze gewoon thuis zou zijn met de kerst. 'En, kijk je uit naar twee weken vakantie?' vroeg ze, terwijl ze glimlachend naar haar vriendin keek. Ergens was ze stikzenuwachtig voor haar vakantie met Daniël. Hij was en bleef ouder, volwassener en ergens had ze het idee dat ze zich aan hem vastklampte. Ergens kende ze de angst de ze, na deze vakantie, helemaal niet meer zonder hem zou kunnen. Ze merkten beiden nu al hoe moeilijk het was om een dag zonder elkaar te zijn, maar wat als het zelfs moeilijk zou zijn om uren zonder elkaar te zijn? Het klonk misschien als een puberliefde, maar ze wist dat als hij haar zou vragen voor de rest van hen leven de zijne te zijn, dat ze zou accepteren. Ze zou hem haar woord geven, van eeuwige trouw, tot de dood hen zou scheiden. Want zoveel hield ze van hem en eigenlijk nog veel meer.
Ze stapte de trein in, die al vol was met allerlei leerlingen die naar huis gingen tijdens de kerst. Ze liep door, naar één van de achterste wagons en opende toen een coupé, voor iemand anders dat kon doen. Ze liet zich neer zakken op het bankje en slaakte een zucht. 'Heading home,' mompelde ze. Ze had amper geslapen vannacht, vanwege het feit dat ze zo zenuwachtig was. Twee weken alleen met Daniël, ze verlangde er naar, keek er meer dan alleen naar uit.

Twee weken geen Sorrel. Dat was het eerste wat er door hem heen ging, toen hij de leerlingen de trein in zag stappen. Hun relatie was nog pril en ze hadden vrij weinig tijd samen gehad, maar hij hield van haar, meer dan hij waarschijnlijk voor mogelijk had gehouden. Hij vroeg zich af hoe Daniël het volhield, aangezien hij er zo'n beetje van overtuigd was, dat zijn vriend een relatie had met de rode furie. En, als zijn vermoedens klopte, dan waren ze nu al een paar maanden samen - of het moest ondertussen al weer uit zijn, maar ergens leek hem dat sterk. Hij kende Daniël en wist dat hij zich niet in zoiets zou storten als hij er niet zeker van was. Hij stond naast Daniël en had zijn lange lokken voor de helft vastgebonden, zodat het niet zo in zijn gezicht waaide. 'Wat ga jij eigenlijk precies doen, deze vakantie?' vroeg hij langs zijn neus weg. Hij gebaarde ondertussen een paar leerlingen door te lopen en zuchtte geërgerd toen hij zag hoe de blondines ook weer van de partij waren. Konden die niet hier op Hogwarts blijven en een voedselvergiftiging oplopen? Hij keek geërgerd toe hoe ze overdreven naar Daniël zwaaiden en zijn naam riepen. 'Een half jaar in het jaar en nog steeds laten ze je niet met rust,' mompelde hij, waarna hij ze gebaarde door te lopen. 'Doorlopen dames, er zijn er meer op deze aarde,' gebood hij naar hen, waarna hij ze nogmaals gebaarde door te lopen. Eén van hen uitte een verontwaardigd kreetje, maar liep toen door. Jenico wachtte tot iedereen van het perron in de trein was en stapte toen ook in. Hij vond het niet zo prettig om constant op te letten op de leerlingen, maar daarna had hij twee weken rust. Hij had al een plan om Sorrel op te zoeken, hoewel dat natuurlijk ook nog uitgevoerd moest worden.

Ze keek verward op, toen een bekende stem zich door de dromerige bel waar ze zich in had opgesloten prikte en haar blik boorde zich in de eerste instantie geïrriteerd in de ogen van de persoon die dit op zijn geweten had. Haar blik verzachtte echter toen deze met die van Sally kruisten en als vanzelf krulde een lichte glimlach om haar lippen, terwijl ze luisterde naar de vraag die de roze lippen van haar vriendin overvloeide. Eerder had ze vraag direct kunnen beantwoorden, simpelweg omdat ze de vraag elk jaar weer aan elkaar stelden - al was ze er zelf na de eerste paar jaren mee gestopt, bij het besef dat Sally niet dol was op de familiedagen die ze thuis doorbracht. Toch, was haar vriendin er nooit mee gestopt de vraag aan haar te stellen en elk jaar had ze de vraag met steeds hetzelfde antwoord beantwoord. Sally wist dat ze haar elke vakantie miste, maar dat ze zoals elke kerst uitkeek naar het thuis zijn. Ze besefte namelijk dat haar contact met Sally in twee weken niet zo verwateren en het feit dat hun eigen contact een paar briefwisseling waren, niets aan hun band veranderde. Ze bleven vriendinnen, wat er ook tijdens hun vakantie gebeurde, maar op de een of andere manier vond ze het moeilijk de vraag dit keer, direct te beantwoorden, simpelweg door het feit dat ze niet langer alleen Sally moest missen. Haar contact met Sally zou nooit veranderen, maar hetgeen wat ze met Jenico had was nog altijd te ver en twijfelachtig om zichzelf te bevestigen dat alles onveranderd zou blijven in de twee weken die ze van elkaar gescheiden waren. Het was glashelder dat ze van elkaar hielden, maar de spanning tussen hen beiden trilde twijfelachtig. Ze keek voor het eerst in tijden minder uit naar het thuis zijn, al zou ze nooit al haar plezier verliezen. Ze hield ervan thuis te zijn, maar vond het net zo goed verschrikkelijk dat ze Jenico moest missen en zo niet de laatste puzzelstukken voor zichzelf op hun plaats kon leggen.
Het zorgde ervoor dat ze niet als normaal, direct antwoordde en in plaats daarvan een moment twijfelend op haar onderlip beet, voordat ze dit gebaar met een glimlach weer weglachte. Sally wist nog niet en hoewel ze beiden hun vermoeden leken te hebben, ze hadden nog niets tegen elkaar gezegd. Het deed haar pijn dat ze elkaar hierin niet leken te vertrouwen, maar toch bleef ze zelf ook stil. ‘Ik kan niet wachten om iedereen weer te zien, maar ik zal alles hier ook missen,’ antwoordde ze uiteindelijk, om vervolgens haar koffer te pakken en achter Sally de trein in te lopen, die met goed geluk een laatste lege coupé wist te vinden. Ze borg haar koffers op, waarna ze zich op de bank tegenover haar vriendin liet vallen en bij haar woorden, het smalle gezicht van Sally bestudeerde.
Het laatste jaar leek sowieso te verschillen van alle voorgaande jaren en hoewel dit zijn fijne kanten had, beviel het haar niet dat ze er niet met Sally over kon praten. Ze leken zich in eenzelfde situatie te bevinden, maar bleven ondanks dit om de waarheid draaien - zelfs voor elkaar. ‘Waarom had je met hem afgesproken?’ floepte ze eruit, toen Sally iets verzuchtte wat voor haar amper verstaanbaar was. Het was er uit voordat ze er erg in had, al besefte ze dat ze onduidelijk was.

Verschillende gedachten hadden hem slapeloze nachten bezorgd, maar de allerlaatste nacht had hem geen enkele minuut aan slaap doen overhouden. Hij had de nachten wel kunnen slapen, al was het te weinig naar zijn zin geweest, maar de zenuwen en twijfels hadden hem tot op de laatste nacht gekalmeerd. Het was enkel die nacht dat ze hem overspoelden en hem misselijk maakten, maar iets veranderen aan de plannen die hij had gemaakt kon hij niet mee. Het zorgde er dan ook voor dat hij, minder fris of fruitig dan hij gewild had aan het perron stond. Enkele minuten geleden was de trein binnen komen zeilen en terwijl hij het stoom van zijn heenreis nog uitspuwde, zochten de leerlingen nog wanhopig naar een laatste lege coupé om te bemachtigen en tussen de hoofden schoot kort het rode haar van Sally aan hem voorbij. Hij kreeg echter niet lang genoeg de tijd om hier bij stil te staan en zijn aandacht werd getrokken door de blondines, die mede door zijn aanwezigheid werden afgeremd de trein in te gaan, wat blijkbaar niet gewaardeerd werd door de man aan zijn zijde. Dit jaar hadden hij en Jenico de taak gekregen orde te houden en op de leerlingen te letten totdat ze de trein weer uit waren en een winterse twee weken met hun familie of vrienden te gemoed gingen. Het was een grote taak die op hun schouders rustte, omdat ze verantwoordelijk waren voor ieders veiligheid en de gedachte hieraan voelde zwaar op zijn schouders, terwijl Jenico de dames met wat verontwaardigt gepiep naar binnen loodste.
Pas later besefte hij zich weer dat Jenico naar zijn plannen had gevraagd en met een sullige grijns om zijn lippen antwoordde hij, bewust dat het wel zou opvallen dat hij er met zijn hoofd niet bij was. ‘Ik ga Engeland verkennen met een kennis van me,’ Het deed pijn om Sally een kennis te moeten noemen, maar ze waren nog altijd niet op het punt gekomen dat hij Jenico hierover in vertrouwen had genomen en for the time being had hij hier vrede mee. Hij zou zijn vriend nog wel vertellen over zijn relatie met de rode furie, maar moest hier alleen nog het moment voor vinden. Terwijl hij de laatste leerlingen naar binnen loodste, stapte hij ook zelf op de trein. Hij sloot de deur toen Jenico voor zijn neus stond en glimlachte. ‘En wat was jij van plan deze vakantie?’

Sally glimlachte zwakjes bij de woorden van Sorrel en knikte vaagjes, als teken dat ze het begreep. Vroeger had ze zelf altijd wel naar de vakanties uitgekeken, zeker omdat ze haar broer dan weer kon zien. Ondanks dat er redelijk wat jaren tussen haar en Sean zaten, was hij haar grote broer en zij zijn kleine zusje. Ze hadden een broeder-zuster-band en ze mistte hem verschrikkelijk, zeker omdat hij zo vaak in Roemenië was. Maar toch mistte ze dit altijd. Hogwarts, Sorrel, de dingen waarom ze het hier naar haar zin had. In de loop der jaren was dat wel iets veranderd en begon ze langzamerhand tegen de kerstvakantie aan te kijken. Haar broer kwam vaak al niet meer, omdat hij kerst vierde bij zijn vriendin - en vrouw in spe - in Roemenië. Zijn verloofde was een fantastisch mens en Sally gaf haar broer geen ongelijk dat hij in Roemenië bij zijn vriendin bleef. Het probleem was echter wel, dat Sally tussen de ruzies tijdens kerstmis zat en dat er de hele vakantie een vervelende sfeer hing, omdat geen van allen er naar uit keek, maar het wel door wilde laten gaan. Het was triest eigenlijk, hoe haar familie probeerde de kerst leuk te maken, maar hoe ze er al die jaren niet in slaagden. Als ze thuis was verlangde ze weer naar Hogwarts en keek ze altijd uit naar de brieven van Sorrel. Maar nu, dit jaar, zou ze eindelijk een kerstmis krijgen waar ze later vrolijk aan zou terugdenken, ongeacht wat er tussen haar en Daniël zou gebeuren. Hij was haar vrijheid, in elk mogelijk opzicht.
Het was opnieuw Sorrel wie haar uit haar gedachten haalde, met een nogal warrige vraag. Verward kwamen haar wenkbrauwen samen tot een frons en ook in haar ogen was verwarring te lezen. Ze had zo haar vermoedens waar haar vriendin op doelde, maar ze hoopte dat het iets anders was. Ondanks dat zij beiden zo hun vermoedens hadden, bleven ze om de waarheid heen draaien, omdat het gevaarlijk was voor hun relatie en Sally koesterde haar relatie met Daniël. Ze schudde niet-begrijpend haar hoofd. 'Waarom had ik met wie afgesproken? Het spijt me, Sorrel, maar ik vrees dat ik je niet helemaal volg.' Haar stem klonk zwakjes, mede dankzij de vermoeidheid die haar lichaam ingeslopen was. Ze geeuwde dan ook onverwachts en een vaag, zacht lachje kwam daarna over haar lippen, evenals een verontschuldiging voor haar gegeeuw.

Jenico stapte ook de trein in en kon het niet laten om te grijnzen. 'Slecht geslapen?' Het was hem niet ontgaan dat zijn vriend vermoeid leek, alsof hij ergens anders met zijn gedachten was. Hij boog zich even naar zijn vriend toe, zodat anderen zijn woorden niet konden horen. 'En die kennis is toevallig geen roodharige jongedame?' fluisterde hij, waarna hij weer bij Daniël vandaan boog en richting de coupés liep. Hij zocht naar een nog lege coupé in de wagon van de leraren en liet zich daar neerzakken. Het zou hem werkelijk verbazen als Daniël niet achter hem aan kwam. Jenico wilde eigenlijk wel antwoorden, wilde weten wat er nu precies tussen Daniël en de roodharige leerlinge aan de hand was, maar eigenlijk wilde hij nog veel liever weten hoe Daniël het al die tijd voor elkaar had gekregen, om hun relatie in stand te houden. Hij deed zijn mantel en zijn sjaal af, legde die naast zich neer. 'Ik heb het plan om terug te gaan naar Italië, om bij mijn familie te zijn deze feestdagen,' zei hij, waarna hij zijn schouders ophaalde. Het was nog de waarheid ook, soort van. Hij zou niet heel lang in Italië verblijven, waarschijnlijk. Hij had alsnog het plan om Sorrel te verassen en een deel van de kerstdagen met haar door te brengen, of om haar in ieder geval te zien. Hun liefde was pril, jong, maar ergens had hij gewoon zo'n gevoel dat zij de ware was en hij kon niet uitleggen waarom. Hij wierp een blik naar buiten en zag hoe het landschap langzaam langs flitste en uiteindelijk steeds sneller en sneller. Ze waren op weg naar Londen, naar perron negen driekwart en vanaf daar zouden ze allen hun eigen weg gaan.

Ze kon het haar vriendin niet verwijten, toen een zekere verwarring in haar helblauwe ogen kwam en ze uiteindelijk ook niet-begrijpend haar hoofd schudden. Ze kon het haar niet kwalijk nemen, simpelweg omdat ze besefte hoe vagelijk haar woorden klonken en niets hiervan leek in een logisch doel te prikken. Ze floepte het eruit, zoals ze wel vaker deed. Haar woorden hadden op zulke momenten weinig logica, klonken al net zo verward als ze zich op dat moment voelde en de tranen brandden er - ongeacht de reden - altijd door in haar ogen. Toch, wist ze deze tranen altijd dapper weg te knipperen, waarna ze opveerde en weer terug op de zachte coupébank zakte. ‘Ik,’ ze stopte haar zin, om met haar blik naar de krakende deur te schieten. Kort zag ze een vlaag van blonde haren langs de deur gaan en in bliksemsnelle reactie greep ze haar toverstaf om zo een bezwering over de deur uit te spreken.
Sinds het moment dat ze naar Hogwarts was gekomen, was ze avontuurlijk en leergierig geweest. Ze had boeken afgestruind waar normale leerlingen nog niet naar hadden omgekeken en zich spreuken aangeleerd, die niet bij haar kennisniveau hoorde. Het zou Sally dan ook niet verrassen, dat ze een spreuk uitsprak die in geen van hun leerboeken was voorgekomen en de ruimte voor elk ander persoon afsloot. Toch, verschilde de spreuk van de gebruikelijke spreuken om een ruimte ontoegankelijk te maken, omdat de deur voor andermans ogen zelfs verdween. Het geluid werd binnen de ruimte gehouden en hoewel ze aanwezig waren, was het bestaansrecht van de coupé uit de trein weggevaagd tot ze dit weer zou opheffen. Het was misschien een overdreven handeling, maar ze behoefte geen pottenkijkers of luistervinken in de situatie. Iedereen mocht vinden dat ze overdreef, wat ze waarschijnlijk ook deed, maar het zou niets veranderen. Sally kon de spreuk niet weten en het zou enige concentratie vergen om de blokkerende magie op te vangen, het zou de gemiddelde leerling niet lukken. Misschien dat Jenico, of anders Daniël hen zou vinden, maar ze gokte er niet op dat het iemand anders zou lukken.
‘Je weet best wat ik bedoel,’ Haar stem klonk luid, terwijl ze haar stok een ruwe beweging terug in de witte kous van haar uniform stak. ‘Waarom had je met Daniël afgesproken op het bal?’ Ze zakte weer terug op de bank, terwijl ze haar ogen neersloeg en gefrustreerd met de ring om haar vinger speelde. Er brandden nog duizend vragen op haar lippen, maar het voelde niet alsof ze die al kon - of mocht - zeggen. Ze wilde het belangrijkste weten, waardoor stukken op hun plaats waren gevallen - hoe twijfelachtig ook.

De woorden van zijn vriend zorgde ervoor dat opnieuw een sullige grijns om zijn lippen krulde en hij was achteloos opmerkte dat, dat inderdaad het geval was, zonder er verder nog teveel woorden aan te verspillen. Hij werd verrast toen Jenico naar hem boog, om te vragen of zijn kennis een zekere roodharige jongedame was, waarna hij weer terugboog en verder te trein inliep, zonder hem nog verdere kans van antwoorden te geven. Hij staarde zijn vriend enigszins verbouwereerd na, waarna hij met snelle passen in dezelfde coupé verdween en deze afsloot voor de buitenstaanders. Hij wierp de donkerblauwe mantel die hij om had gehad naar de bank, terwijl hij zelf bleef staan en Jenico met een verwarde blik aan bleef kijken, om uiteindelijk een zucht te slaken, wetend dat hij op het punt was beland waar het geen zin meer had om langer om de feiten heen te draaien.
Hij kende Jenico al zo lang als hij zich kon heugen en in de loop van de jaren waren ze door elkaar heen gaan zien. Ze hadden alles al van elkaar door, zonder dat de ander er een woord over gesproken had, maar elkaar hierin altijd geaccepteerd. Ze bleven namelijk wel op hun vermoedens zitten en erom vragen leek te getuigen van weinig vertrouwen, ongewenst binnendringen. Om die reden hadden ze altijd gewacht tot de ander zijn twijfels daadwerkelijk op de tafel legde, om vervolgens aan elkaar te bekennen dat ze zo hun vermoedens hadden gehad en elkaar te helpen. ‘Je hebt me,’ mompelde hij dan ook, zacht en praktisch onverstaanbaar, al was hij zeker dat hij wel gehoord zou worden.
‘Die kennis is inderdaad een zekere roodharige jongedame,’ Hij glimlachte, voordat hij tegenover Jenico op de bank neerviel.

Sorrel wist het en Sally zuchtte dan ook, omdat ze wist dat Sorrel het wist. Sorrel was niet achterlijk en eigenlijk was zijzelf achterlijk geweest, om te denken dat ze haar relatie met Daniël verborgen kon houden. Ze kon liegen, er omheen draaien en Sorrel in het duister laten tasten, maar ze wist dat Sorrel er toch wel achter zou komen, hoe dan ook. Ze waren beste vriendinnen, al sinds ze voor de allereerste keer in deze trein gezeten hadden en ze kenden elkaar door en door. Het was slechts een kwestie van tijd geweest voordat Sorrel erachter zou komen.
Ze staarde even uit het raam, keek naar het voorbij razende landschap. Uiteindelijk keek ze Sorrel weer aan, een vreemde, verslagen blik in haar ogen. Niemand had dit mogen weten, niemand had van haar nacht met Daniël mogen horen, maar Sorrel gaf haar geen keus. Om eerlijk te zijn was Sally het spuugzat om haar relatie met Daniël geheim te houden, zelfs voor haar beste vriendin. Ze hield van Daniël, meer dan ze kon omschrijven, maar in feite was hun relatie helemaal niets. Alleen de ketting om haar hals was het levende bewijs van hun liefde, verder was er niets, helemaal niets. Het rode boekje in haar koffer misschien, maar er was geen bewijs dat dat van hem geweest was. Ze keek Sorrel aan en zuchtte toen voor een tweede keer. 'Het was allemaal een deel van het plan,' begon ze, zelfs in haar stem die verslagen toon hoorbaar. 'Ik moest wel gaan, wilde ik bij jou geen argwaan werken. Om eerlijk te zijn hebben Daniël en ik het geloof ik een kwartier uit gehouden, voordat we daar weg zijn gegaan, naar de kamer van Hoge Nood. Ik... We wilden al eerder een nacht samen doorbrengen, maar er was eerder geen enkele mogelijkheid voor. Het bal gaf ons die uitkomst en Daniël en ik hebben dan ook die nacht samen doorgebracht.' Ze keek haar vriendin aan, geen idee wat er nu in het hoofd van Sorrel moest omgaan. 'Daarom hadden Daniël en ik afgesproken bij het bal.'

Hij had dus al die tijd de juiste vermoedens gehad. Daniël had werkelijk een relatie met Sally Carter. 'Je bent al een tijd samen met haar, is het niet? Toen op het bal, dat is niet onschuldig gebleven, of wel?' Hij keek zijn vriend aan, voelde zoveel vragen opkomen. Nu hij wist dat Daniël met Sally samen was, wilde hij werkelijk alles weten. Niet alleen vanwege zijn nieuwsgierigheid, ook vanwege het feit dat hij wilde weten hoe hij het allemaal voor elkaar kreeg. Een relatie met een leerlinge was haast onmogelijk, zeker op Hogwarts, dat had hij immers zelf al uitgevonden met Sorrel. Maar als Daniël al langer samen was met Sally, dan moesten ze toch wel een manier hebben om elkaar vaak genoeg te zien? 'God, je wilt niet weten hoeveel vragen ik nu voor je heb,' mompelde hij, waarna hij zijn hoofd schudde. Zoveel vragen en waarschijnlijk maar weinig antwoorden. Hij keek even naar de deur van de coupé, zag leraren langs lopen, maar geen van allen leken hen op te werken. Godzijdank was Daniël wat dat betreft behendig in dat soort bezweringen, anders konden ze met een beetje pech gelijk dagdag! tegen hun baan zeggen.

Kort volgde ze de blik van Sally, die uit het raam naar het voorbij razende landschap ging, voordat ze elkaar weer durfden aan te kijken. De bekende helblauwe ogen hadden een vreemde glans over zich en de blik die erin huisde liet een rilling over haar rug lopen, al was het niet genoeg om haar afstand te laten doen van de situatie. Ze was niet het soort persoon dat vermoedens en verlangens lang wist te onderdrukken en daar was bijna iedere leerling van hun afdeling al toeschouwer van geweest. Genoeg mensen hadden haar zien uitbarsten, of dit nu uit een intens geluk of een oprecht verdriet was, ze had geen goed functionerende rem op deze dingen en haalde zich hierdoor dikwijls problemen op de hals. Ze kon er niet tegen een te lange tijd voorgelogen te worden - als ze zo haar vermoedens had - of een anders persoon voor te liegen, wat ze zichzelf daarvoor ook inprentte. Toch verraste het haar dat Sally direct antwoord gaf, in plaats van de waarheid nog enkele, luttele minuten uit te stellen. Haar antwoord was rechtdoorzee en verklaarde veel van de vragen die ze nog in zich had, waardoor ze kort verwart naar haar vriendin knipperde, voordat ze opstond en naast haar vriendin ging zitten.
Ze hadden het beiden al kunnen verwachten, want hoewel zijzelf de gewoonte had nooit lang op haar gevoelens te blijven zitten, hadden ze zeker voor elkaar nooit geheimen kunnen bewaren. Ze hadden wel hun geheimen gehouden - de paar zeldzame geheimen die ze had weten te bewaren, maar nooit lang geheimen voor elkaar verzwegen. Vanaf het moment dat ze elkaar leerden kennen leken ze een open boek voor elkaar, hoe groot hun verschillen ook waren - en dat waren ze. Het was een zegen en een vloek, maar op dit moment was ze opgelucht om dit kleine feit. ‘Goed,’ antwoordde ze, na enige tijd van stilte, waarna ze weer nadenkend op haar onderlip beet. ‘Sal? Ga je deze vakantie daadwerkelijk naar huis?’ Ze keek haar vriendin vragend aan, terwijl ze voorzichtig haar handen vastpakte.

Hij knikte half op de vraag die vrij snel zijn lippen verliet, waarna hij afwachtte en de waarheid tot zich liet bezinken, zoals ook Jenico leek te doen. Het voelde onwerkelijk om de waarheid zo ineens op de tafel te leggen, al was het wat ze in al die jaren altijd hadden gedaan. Het voelde anders, al kon dat ook door de situatie komen en hij keek nog lichtelijk beduusd van deze waarheid op, toen de stem van Jenico weer door zijn gedachten prikte. Een lichte glimlach krulde om zijn lippen, waarna hij nonchalant zijn schouders ophaalde - alsof dit alles niets voor hem betekende, wat het weldegelijk deed. ‘Vraag maar raak,’
Kort ging ook zijn blik naar buiten, waar verschillende leraren hun passeerden, maar niet de moeite deden om hen een extra beetje gezelschap te houden, waarna hij weer naar Jenico keek.

Sally keek haar vriendin aan en moest op haar lip bijten, om haar emoties tegen te houden. De tranen brandden in haar ogen, baanden zich uiteindelijk een weg naar haar wangen. Wat kon ze ook anders? Zo lang had ze iets verborgen moeten houden, voor de persoon wie haar ontzettend dierbaar was. En nu, kwam dat er allemaal in één keer uit. Ze trok één van haar handen los om de tranen van haar wangen te vegen, waarna ze de hand van Sorrel weer beet greep. Oh, wat had ze haar vriendin eigenlijk gemist, ondanks dat ze elkaar elke dag gezien en gesproken hadden.
Ze zweeg voor een tijdje, kalmeerde zichzelf en schudde uiteindelijk haar hoofd. 'Ik ga niet naar huis,' zei ze uiteindelijk en licht liet ze haar hoofd wat zakken. Wat moest ze nu doen? Sorrel wist het en als er ook maar iemand anders achter kwam, wie er niet hoorde achter te komen, dan zou ze Daniël verliezen, voor goed. 'Het spijt me zo, Sorrel, maar ik kon je niets zeggen. Je hoort er niets van af te weten.' Ze schudde verward haar hoofd, deed geen moeite meer om haar tranen weg te vegen. Ze betwijfelde of Sorrel nu enig idee had van de intense liefde die ze voor hun leraar koesterde. Natuurlijk, het was wel duidelijk dat er iets was tussen haar en Daniël, maar alleen zij en Daniël hadden weet van de liefde die haar tegelijkertijd vervulde van geluk en haar verscheurde. Ze zuchtte uiteindelijk en keek uit het raam. Ze had geen idee in hoeverre Sorrel nu zelf uitgevogeld had hoe het tussen haar en Daniël zat. Natuurlijk, Sorrel wist nu dat ze een nacht hadden doorgebracht, maar legde ze daarbij dan ook gelijk de link dat zij en Daniël hadden gevreeën en dat Sally dus ook al tijden geen maagd meer was? Er waren zoveel vragen die dit nu opriepen en om eerlijk te zijn, Sally durfde verder niets te zeggen.

'Gewoon, van alles. Sinds wanneer jullie samen zijn, hoe jullie dat in godsnaam uithouden, wat het nu precies tussen jullie is, wat jullie nu werkelijk op het bal gedaan hebben en ga zo maar door.' Hij keek zijn vriend aan en schudde even zijn hoofd. 'Als ik het goed heb, zijn jullie al begin dit jaar samen. Tenminste, zo'n vermoeden heb ik. Dat betekend dat jullie ruim vier maanden samen zijn. Verbeter me als ik fout zit,' zei hij, waarbij hij Daniël aan keek. God, hij had nog zo veel vragen, maar hij wist dat hij eerst op deze vragen antwoord moest hebben. Dat waren de belangrijkste vragen, dan zou de rest wel komen.

Ze schrok van de tranen die zich een weg langs de helblauwe ogen van haar vriendin vochten, om uiteindelijk voorzichtig over haar wang te lopen en de neiging de tranen van het smalle gezicht te vegen borrelde in haar op, was het niet dat Sally zelf haar hand lostrok om de tranen zo van haar gezicht te boenen en uiteindelijk haar hand weer vast te houden. Het deed haar pijn dat ze hiermee haar vriendin aan het huilen had gemaakt op hetzelfde moment dat ze gelukkig was met de waarheid, die ze nu eindelijk had leren kennen. Vermoedens waren niets waar in vergelijking met de waarheid en ze was blij dat ze antwoorden had, al had ze deze er eigenhandig uit moeten dwingen. Ze kon haar niets kwalijk nemen, simpelweg omdat deze waarheid zo gevaarlijk voor haar was en ze kon dan ook niet anders dan begrip opbrengen voor de tranen die langzaam langs haar wangen gleden.
Ze had Sally vaker pijn gedaan, al was het nooit opzettelijk geweest, maar de pijn die ze haar nu leek te doen kon ze tot diep in haar eigen hart voelen. ‘Het spijt me,’ fluisterde ze dan ook, toen Sally haar verontschuldigen aanbood, al was het alleen omdat ze er niet vanaf mocht weten. ‘Het spijt me als ik nu iets heb gedaan wat alles voor je verpest, maar je weet toch,’ Ze stopte even, om zo de handen van Sally los te laten en deze voorzichtig naar haar gezicht te verplaatsen. Voorzichtig bracht ze het betraande gezicht van haar vriendin omhoog, om zo in de verdrietige, maar nog altijd helder blauwe ogen te kijken. ‘Je weet toch dat ik nooit iets zou doen om het kleine geluk dat je hebt, te verpesten? Ik kan niet begrijpen wat je voor Daniël voelt, maar dat is alleen omdat het al verder ontwikkeld is dan ik me waarschijnlijk kan voorstellen, maar weet dat ik niet niets begrijp.’ Ze glimlachte, waarna ze Sally losliet en opstond, om haar koffer uit het rek boven hun hoofd te vissen, waarna ze er in alle voorzichtigheid in een in roodfluweel verplaats pakketje uithaalde.
‘Ik had je dit met kerst willen opsturen, maar als je niet thuis zult zijn, kan ik het beter nu geven,’ fluisterde ze, waarna ze het pakketje op de schoot van haar vriendin legde en de koffer weer sloot - waar nog een fluweel verpakt pakketje in glinsterde. Ze borg de koffer weer op, waarna ze weer voor Sally ging zitten en glimlachte. ‘Het is niet veel bijzonders, maar ik wil toch graag dat je het van me aanneemt.’

Hij luisterde naar de woorden van zijn vriend en elke vraag - al werd het dan niet als vraag gesteld - bracht oude herinneringen bij hem naar boven. Elke vraag bracht een stukje lijdensweg en rozenrood met zich mee en liet hem glimlachen, op hetzelfde moment dat het een stekende pijn door zijn borst liet trekken, maar het was een gevoel waarmee hij had leren leven. Het was het gevoel dat nog zeker maanden bij de relatie met Sally zou horen, tot ze eindelijk van school zou zijn en hij haar eindelijk aan de wereld mocht laten zien als zijn vriendin. Toch, klonken de getallen die Jenico opnoemde, langer dan het voor hem aanvoelde. Het was bijna ongeloofwaardig dat hij alles al zo lang had kunnen volhouden, maar als hij weer aan Sally dacht, wist hij dat alles het hem waard was. ‘Dat,’ Hij stopte kort, terwijl hij nadenkend op zijn lip beet. ‘Dat klopt, ja.’ Opnieuw beet hij op zijn lip, terwijl hij de vragen van zijn vriend overdacht. ‘Het heeft niet lang geduurd voordat we elkaar beter leerde kennen, elkaar leerde waarderen. Ergens in de eerste weken waren we al samen, al is de bevestiging pas later gekomen en ik weet niet hoe we het uithouden, want ik realiseer me telkens weer hoe moeilijk het is en dat ik met vuur speel door me aan haar te binden, maar toch is ze genoeg om het vol te houden. Ze is geweldig, meer dan je, je kunt indenken en we hebben niets op het bal gedaan. Niet op het bal zelf, want daar hebben we het maar minuten uitgehouden. Eén dans en toen zijn we naar de kamer van Hoge Nood gegaan, om zo de nacht met elkaar door te brengen.’

Sally keek haar vriendin aan en schudde haar hoofd. 'Het geeft niet, echt niet. Het was een kwestie van tijd voordat het je op zou vallen,' zei ze verslagen, waarna ze haar hoofd tegen het koele glas van de coupé liet leunen. 'Je hebt geen enkele weet van mijn relatie met Daniël, Sorrel en ik heb zo het idee dat je zelfs niet eens zou kunnen bedenken hoever wij in onze relatie zitten. Het is geen bevrijdende liefde meer, die wij naar elkaar voelen. Het is een schrijnende, verstikkende liefde en dat is het altijd al geweest. Pas als ik hier weg ben, dan zal die liefde bevrijdend worden, aangezien we dan kunnen laten zien dat we samen zijn.' Ze drukte haar vingers tegen haar slaap aan en sloot haar ogen. 'Het is gewoon allemaal te onwerkelijk voor woorden, Sorrel. Daniël en ik moeten het doen met gestolen momenten, die samenhangen met nakomen of bijlessen. Maar ik kan het niet meer. Ik kan gewoon de hatende leerlinge niet meer zijn. Het doet pijn om dat te zijn en daarom lukt het me niet.' Ze opende haar ogen, keek haar vriendin aan met een haast gekwelde blik. De liefde die ze voor Daniël voelde kwelde haar, meer dan ze zou willen toegeven, maar daarnaast was zijn liefde en hijzelf een drug voor haar, haar eigen, persoonlijke drug, waar ze elke dag een nieuw shot van nodig had. 'Ik hou van hem, Sorrel - en hij van mij.' Ze dacht aan de dag waar ze voor het eerst zijn lippen had mogen proeven, wat tevens ook gelijk de dag van haar ontmaagding was. Ze kon een vage lach niet onderdrukken, waarna ze naar Sorrel keek. 'Want weet je nog die dag dat ik werkelijk helemaal instortte en moest achterblijven bij Daniël? En dat ik niet naar de ziekenzaal was gegaan? Ik was bij Daniël gebleven. We hadden toen al gevoelens voor elkaar, maar die niet durven uiten. Het gebeurde vanzelf, het ontstak het vuur dat nog steeds in ons aanwezig is.' Ze keek Sorrel aan en voelde een blos over haar wangen trekken. Het was ook eigenlijk niet normaal, als ze erover nadacht. 'Diezelfde avond nog heb ik... heeft hij... hebben we gevreeën. En weet je, toen ik daarna in zijn armen lag, wist ik het gewoon. Ik hou van hem, Sorrel, meer dan ik ook maar omschrijven kan. Als ik niet bij hem ben, als ik nooit meer bij hem kan zijn, dan kwijn ik weg.' Ze zweeg na de vele woorden, het verhaal over haar en Daniël en ze kon niet vertellen hoe goed het voelde om dat eindelijk aan Sorrel te kunnen vertellen. Ze keek even verbaasd op toen Sorrel haar een cadeautje in de handen drukte en voorzichtig trok ze het lint eraf, waarna ze Sorrel aan keek. 'Je bent werklijkwaar gek, wist je dat? Wat heb je nu weer gedaan?' Ze trok langzaam, teder haast, het papier eraf.

Jenico keek zijn vriend aan en zweeg een tijdje, probeerde informatie te verwerken. Hij glimlachte uiteindelijk, een warme, vriendelijke glimlach. Eén van de glimlachen die hij alleen over had voor mensen wie hij echt mocht en die dicht bij hem stonden. 'Je houdt echt van haar, is het niet? Je hebt je hart aan haar verloren, niet?' Het klonk niet afkeurend, in de verste verte niet. Hij gunde het zijn vriend, dat hij de liefde had gevonden die hij verdiende. 'En wat is er daar gebeurd, of is dat iets wat mij verder niets aan gaat?' Hij grijnsde een typische, jongensachtige grijns. Het leek hem niet iets wat Daniël hem in geuren en kleuren zou vertellen - en dat hoefde van hem ook niet. Maar hij was wel nieuwsgierig naar hoe ver hij met de roodharige furie was gegaan. Hij keek even uit het raam, dacht na. Daniël had dus nu al bijna heel het schooljaar een verborgen relatie met een leerlinge en als hij hem moest geloven, was het behoorlijk serieus. 'Je gaat dus met haar op vakantie?' vroeg hij uiteindelijk, waarbij hij Daniël ook weer aan keek.

Volle regendruppels striemden tegen het glas van de coupé en gaven het landschap de sombere glorie waar hij om bekend stond. De wolken waren verraderlijk en donker, terwijl in de verte tussen de bomen en het bos een aanstormend gerommel van onweer klonk. Het maakte de trein veiliger en warmen dar hij daadwerkelijk was, maar op het moment kon ze leven met de geïllusioneerde geborgenheid. Het weer leek somber en zou een triest effect op haar moeten hebben, maar naarmate het donkere gerommel dichterbij kwam, voelde ze zich met de minuut gelukkiger worden. Het voelde alsof de huilende regen haar geruststelde en de felle lichtstralen die zo nu en dan aan haar blik onttrokken haar op ongewone manier opwarmde, terwijl ze besefte dat het niet paste bij de situatie of de tijd waar ze in waren geraakt. Het paste niet bij de kou die hun winters hoorde te hebben, maar was op een bepaalde manier toch een fijn gezelschap. Het spoelde de schaarse sneeuwvlokken die waren gevallen weg, maar bevroren zelf zodra ze de koude aarde raakten. Het maakte haar gelukkiger dan normaal zou moeten zijn, maar ieder persoon zou kunnen beseffen dat het niet uitmaakte - niet in haar geval.
Ze knikte begripvol bij de woorden van haar vriendin, al besefte ze dat ze inderdaad de helft niet kon - of mocht - begrijpen. Ze kon zich kunnen voorstellen welke passie Sally voor hun leraar voelde en welke pijn ze doormaakte als ze niet samen met hem was. Of nee, dat was niet waar, ze kon het zich voorstellen, maar wist dat het maar een fractie zou zijn van wat Sally daadwerkelijk doormaakte. Ze sloeg haar armen dan ook kort om haar vriendin toen ze was uitgesproken, voordat ze het pakje in haar handen drukte en afwachtend toezag op hoe de slanke vingers het lint lostrokken, waarna ze het fluweel in alle voorzichtigheid wegsloegen.
Het leek in de eerste instantie alleen een sjaal te zijn, van kriebelig, toch zacht wol in kleuren die hun emoties overstemde en tegelijkertijd samen zweerden met de kleuren van hun afdeling. Als je beter keek, zag je echter een smal, zilveren ringetje tussen het pluizige wol glinsteren. Voorzichtig pakte ze het ringetje van de wol, waarna ze het ronddraaide en zo de inscriptie aan Sally liet zien. Friendship is one mind in two bodies. ‘Ik hoop dat je het leuk vind,’ zei ze twijfelachtig, voordat ze de ring teruglegde, waarbij eenzelfde soort ring om haar vinger leek te glinsteren.

De glimlach die zijn vriend uiteindelijk lachte, stelde hem meer op zijn gemak dan enig ander gebaar zou kunnen doen, simpelweg omdat hij begreep dat Jenico de lach niet aan iedereen gunde. Zijn vriend was een begripvol mens, maar alleen de mensen waar hij tot in het diepst van zijn hart om gaf, kregen zelden afkeuring van zijn kant. Hij probeerde keuzes op elke mogelijke manier te begrijpen, om de ander maar het gevoel te geven dat ze niet alleen stonden. Hij had nooit het gevoel gehad alleen te zijn in de situatie, al had Jenico minder geweten dan hij deed, maar op de een of andere manier had hij op zijn gemak gevoeld in zijn buurt. Hij had niet de dringende behoefte gehad hem voor te liegen en slechts het noodzakelijke verzwegen, al voelde het goed dat de jongen nu wist wat in hem omging op de momenten dat hij afwezig, onoplettend was. Hij knikte bij de vraag die hij hem stelde, al verwoordde het in de verste verte niet wat hij voor de rode furie voelde, maar de behoefte dit alles voor hem op te sommen had hij niet. Jenico leek het hoe dan ook wel te begrijpen, dus veel woorden hoefde hij er niet aan te verspillen. Hij hield van Sally, meer dan een buitenstaander zich ooit zou kunnen voorstellen. Ze had zich in korte tijd het middelpunt van zijn leven gemaakt en een persoon waar hij niet lang zonder zou kunnen leven. Ze was een verslaving en hoewel hij niet kon ontkennen dat het moeilijk was, pijnlijk zelfs, ze was het allemaal waard.
Hij knipperde een moment verward toen de stem van Jenico weer tot hem doordrong, waarna een jongensachtige grijns om zijn lippen krulde. ‘Er veel meer gebeurd en ik ben misschien verder gegaan dan goed was - voor ons beiden, maar ze is alles waard. Ik hoop dat ik niet in verdere details hoef te treden,’ Zijn ogen glinsterden terwijl hij dit zei en hij knikte dan ook, toen Jenico hem vroeg of hij met haar op vakantie zou gaan.

Haar blik was voor enkele seconden naar buiten gericht, naar het mistroostige weer. Dikke regendruppels kwamen in een noodgang naar beneden en leken zich precies aan te passen aan haar gevoel, hoe ze zich nu van binnen voelde. De warme liefde die ze voor Daniël voelde, was tegelijk iets wat haar pijn en verdriet bezorgde. Ze keek uiteindelijk weer naar Sorrel en glimlachte zwakjes. Sally keek naar de ring en keek Sorrel toen aan. 'Hij is prachtig,' antwoordde ze, waarna ze haar vriendin omhelsde en een kus op haar wang drukte. 'Hij is echt prachtig, Sorrel,' herhaalde ze, waarna ze hem om deed. Ze keek weer naar buiten, zag hoe de trein vaart minderde en langzaam het station binnen reed. 'Ik neem aan dat jij wil gewoon thuis bent en anders moet je me bereiken, geen idee hoe, eigenlijk, maar ik laat jou wel weten waar ik zit. Anders kan je mijn cadeau niet ontvangen.' Ze kwam overeind en sloeg haar jas en sjaal weer om. Ze had eigenlijk geen idee hoe Daniël van plan was dit te regelen, aangezien ze zouden moeten wachten tot iedereen weg was, of ze zouden op moeten gaan in de menigte. Ze keek Sorrel aan en knikte toen even naar de deur. 'Misschien een idee om de bezweringen eraf te halen,' sprak ze met een zwakke amuse. 'Het spijt me echt, Sorrel, dat ik je niets kon vertellen. Maar ik neem aan dat je nu wel begrijpt dat alle keren dat ik weg was, ik bij Daniël was.' Ze keek nogmaals naar buiten, naar de trieste regen die nog over de ramen gleed, hoewel de regen tegen werd gehouden door het stenen station. Dit was het dan, nu zou ze op vakantie gaan met Daniël en Sorrel wist er vanaf. Het voelde ergens als een enorme opluchting en ze sloeg dan ook haar armen om haar vriendin heen, om haar stevig te omhelzen. 'Ik zie ons, ons verleden, ons heden en onze toekomst. Ik zie twee vriendinnen, door dik en dun,' fluisterde ze. Het sloeg waarschijnlijk nergens op, maar het was een reactie op een lange tijd geleden, toen ze naar de wolken hadden gekeken. Ze had niets gezien, puur en alleen omdat haar gedachten bij Daniël waren. Maar nu zag ze het, duidelijk, helder.

Jenico was niet achterlijk, zeker niet en hij kon zien hoeveel Daniël van de rode furie hield. Het was te zien in zijn handelingen, al besefte de blonde jongen dit waarschijnlijk niet zelf. Hij glimlachte en knikte bij de woorden van zijn vriend, hief in een verontschuldigend gebaar zijn handen op. 'Geen zorgen, ik hoef geen details van je nachten met haar. Ik wilde alleen weten hoe ver je met haar bent gegaan, that's all.' Ergens voelde Jenico een jaloezie, dat Daniël met Sally op vakantie kon en hij niet met Sorrel. Hij hield van Sorrel, maar hun relatie was nog pril, jong en waarschijnlijk ontzettend onstabiel.
Hij keek naar buiten, had niet eens gemerkt dat het was gaan regenen en voelde hoe de trein vaart minderde. 'Wel, we zijn er nu bijna. Waar ga je heen met haar?' vroeg hij, nieuwsgierig naar wat Daniël zou doen deze vakantie. Hij kende zijn vriend en hij vermoedde dat het niet het idee van de roodharige dame was geweest. Het verbaasde hem, aangezien Daniël nu niet de persoon voor beslissingen was. Hij dacht na, baseerde zijn beslissingen op de handelingen van de anderen en dat hij nu het hef in eigen handen nam, liet hem beseffen dat Daniël wel ontzettend veel om de dame moest geven.
De trein kwam tot stilstand en hij kwam overeind, trok zijn jas weer aan en sloeg zijn sjaal om. Het was verrekt koud buiten en hij verlangde naar het warme weer van Italië. 'Maar goed, ik wens je ontzettend veel plezier met je vriendin, vertel me er maar over als we elkaar weer zien op Hogwarts.'

De woorden van haar vriendin raakten haar, stelden haar gerust en vaagden elke sprake van twijfel over het cadeau weg. Ze had het cadeau gekozen met twijfels, maar haar emoties duidelijk voor zich uitgestrekt, wat een prestatie was, gezien haar karakter en handelswijzen. Ze was geen uitgesproken persoonlijkheid, hoewel mensen dit snel van haar dachten, was ze moeilijker te begrijpen dat haar eerste gezicht vertelde. Ze was meer dan een lach en aaneengeregen, impulsieve handelingen. Ze was meer dan een vrolijke persoonlijkheid, met haar toch zo wisselvallige buien. Haar wegen waren kronkeling en niemand zou ze in hun gehele lengte met haar kunnen bewandelen, dat kon zelfs Sally niet, hoe diep hun band ook ging, hoezeer ze ook om elkaar gaven. Ze waren nauw met elkaar verbonden, maar verschilden nog altijd als water en vuur, niemand kon de hele weg met haar volgen, maar dat kon ze ook niemand kwalijk nemen, omdat ze besefte hoe moeilijk ze het zichzelf maakte. Het zat simpelweg in haar aard, in de naam van haar familie en de genen van haar ouders. Ze waren een familie met gebreken, maar deze gebreken waren onzichtbaar zonder een scherp oog. Ze broeiden onder het oppervlak, maar waren toch zeker aanwezig, daarom hield ze van haar familie, want hoewel ook zij de meest uiteenlopende karakters hadden, hadden ze toch het grootste deel van hun karakter gemeen. Ze waren besluiteloos, hun paden kronkelig en hun bestemming onbekend. Het maakte een hechte band en ze kon erdoor uitkijken naar huis.
Ze schrok op toen Sally opmerkte dat het handig zou zijn om de bezwering weer van de deur te halen, om hen er zo uit te halen en met een lichte grijns om haar lippen, viste ze haar toverstok weer uit de kous van haar uniform. ’Porta vitae praesentis ad.’ mompelde ze, waarna ze de toverstok weer in haar kous deed en de zwarte mantel om haar schouders sloeg. Ze deed de sjaal in de afdelingskleuren om haar hals, waarna ze haar koffer pakte en de deur naar buiten opentrok. Ze werd echter afgeleid door Sally die opnieuw haar verontschuldigingen aanbood, waarna ze de warme omhelzing voelde, die ze in de tijden had gemist. ‘Het geeft niet Sal,’ mompelde ze, en de laatste woorden lieten enkele tranen bij haar opwellen die vervolgens hun weg over haar wang zochten. ‘Fijne vakantie. Ik zal je missen,’
Vervolgens liet ze Sally weer los en liep de trein uit, om haar op het perron met een glimlach aan te kijken en naar achteren te gebaren, waar een stel met hun armen enthousiast stonden te zwaaien, zonder haar daadwerkelijk te hebben gezien. ‘Ik ga maar eens naar huis. Hou me op de hoogte, oké?’ Ditmaal sloeg zij haar armen om Sally en drukte haar nog een kort moment tegen zich aan, om haar vervolgens weer los te laten. Terwijl ze nog naar Sally zwaaide, liep ze naar haar ouders.

Hij glimlachte toen Jenico vroeg wat hij met Sally ging doen en schudde meewarig zijn hoofd. ‘Ik weet het niet. Of nee, dat is niet waar. Ik heb gepiekerd en getwijfeld over waar ik met haar heen wilde, wat ik haar wilde laten zien, maar dat is wat ik niet weet. Ik heb uiteindelijk maar plaatsen geprikt, maar voor hetzelfde geld gooi ik die plannen weer om. Misschien doe ik wel iets heel anders dan dat ik nu heb gepland,’ Toen de trein tot stilstand kwam hij overeind, om de mantel weer om zijn schouders te slaan en zijn hutkoffer van de planken boven zijn hoofd te trekken. ‘Ik ga plezier met haar hebben,’ antwoordde hij uiteindelijk, waarna hij de coupédeur openschoof en voor iedereen langs de trein uitliep - met Jenico in zijn kielzog. Buiten zette hij de koffer neer, waarna zijn blik als vanzelf naar de deuren ging waar stromen van leerlingen zich uit losmaakten. ‘Ik zal het doen Jio. Ik hoop dat je het naar je zin hebt in Italië. Het weer zal in ieder geval meer toelachen dan het hier doet,’ Hij grijnsde, voordat zijn blik bleef rusten op de vuurrode haren die achter haar aan zweefden. Sally.

'Ik zal jou ook missen,' antwoordde Sally, een haast werktuigelijk antwoord, hoewel het daarom niet gezegd werd. Sally zou haar vriendin absoluut missen en ze beantwoordde de omhelzing dan ook graag. Ze knikte bijna onmerkbaar, terwijl ze de zoete doch frisse geur van Sorrel inademde. 'Ik houd je op de hoogte, geen zorgen,' antwoordde ze, waarna ze haar vriendin los liet en naar haar zwaaide. 'Doe de groeten aan je ouders!' riep ze haar vriendin nog na. Ze mocht de familie van Sorrel, hield van de verbondenheid die haar familie had. Het was een band die zijzelf moest missen, aangezien er zoveel verschillen in haar familie waren.
Ze keek haar vriendin na, totdat ze de rossige lokken uiteindelijk niet meer kon zien en ze besefte dat dat haar teken was om ook weer in beweging te komen. Ze sloeg haar sjaal wat strakker om en klopte wat regendruppels van haar jas af. Het was een prettige jas, lang, van een vreemde stof waar ze de naam niet van kende, warm en met grote mouwen, die omgeslagen waren en vast waren gezet met knopen. De kleur was een zwarte kleur, maar ze hield van de jas, had hem ooit in Rusland gekocht, een aantal jaar geleden. Sally was immers voor een deel Russisch, net zoals dat ze Frans en Engels bloed in zich had. Ze groeide daarnaast ook niet meer en bleef haar vrij kinderlijke, fragiele lichaam houden, met de ietwat te grote rondingen. Kleding die ze drie jaar geleden had gekocht, kon ze nog steeds dragen.
Het perron werd langzaam leger en leger en uiteindelijk zag ze niemand meer die er nog iets toe deed, die ook maar één seconde zou kunnen denken dat zij en Daniël een leraar en een leerlinge waren. Ze zag hoe hun andere jonge docent weg liep, zijn eigen wegging en toen vond ze hem en een glimlach kwam als vanzelf op haar gezicht. Het was een warme glimlach, een glimlach die liefde uit straalde, een glimlach die alleen voor hem bestemd was. Ze voelde hoe haar ademhaling iets versnelde, hoe haar hart sneller begon te kloppen, maar ergens durfde ze nog niet naar hem toe te lopen, altijd maar de angst kennende dat iemand hen zou zien, dat iemand hen uit elkaar zou trekken.

Jenico lachte en stapte achter Daniël de trein uit. 'Ik twijfel er geen seconde aan of jij het naar je zin gaat hebben met haar,' antwoordde hij, waarna hij ook zijn koffer wat steviger vast greep. 'Ik overleef het wel in Italië, ik spreek je over twee weken wel weer,' antwoordde hij, waarna hij even zijn hand op Daniëls schouder legde, bij wijze van een tot ziens. Hij volgde de blik van Daniël en glimlachte, zag het lange, rode haar van Sally, dat, vanwege de immense lengte, altijd te herkennen zou zijn. 'Enjoy your holiday,' zei hij, waarna hij verdween, wegliep in de massa. Hij had Sorrels rossige lokken gezien, maar het lef naar haar toe te gaan had hij niet. Vanwege de leerlingen, vanwege de leraren en vanwege haar ouders, die allemaal nog rondliepen. Hij wilde zich niet opdringen en daarnaast al helemaal niet de kans lopen om haar te verliezen. Hij verdween, liep door de muur en kwam op het grote perron aan, ging daar op in de menigte. Hij zou een plek vinden en dan via magie naar Italië vertrekken en daar zijn vakantie doorbrengen. Eigenlijk had hij er alles behalve zin in.

Ze was niet goed in afscheid nemen, al was er over het algemeen niemand die zonder enige pijn afscheid kon nemen - ongeacht de duur van dit afscheid. Hun afscheid mocht dan niet lang duren, ze vond het niet fijn afscheid te moeten nemen - niet voor zichzelf tenminste. Ze wilde Sally niet missen, hoe egoïstisch dat ook was om te denken, maar toch gunde ze haar vriendin ook het plezier van de vakantie die zou beleven. Een vakantie met iemand die ze lief had, die haar op zijn beurt lief had, want de blik in blauwe ogen was haar niet ontgaan, al ging hij schuil tussen de menigte. Ze hielden van elkaar en het was een stupiditeit om dat te negeren. Ze wilde niet dat Sally opnieuw het ongemak van haar voorgaande kerstavonden zou moeten meemaken, omdat ze begreep dat het haar pijn deed om elk jaar opnieuw te moeten zien hoe pogingen uiteindelijk weer in scherven eindigde. Haar broer had zijn afgelopen kerstavonden bij zijn vriendin doorgebracht, zo was haar verteld en ze wist dat het de enige band met familie was, die ook maar enigszins leek op een daadwerkelijke familieband. Daarom kon ze Sally niet tegenhouden, wat een deel diep in haar best wilde, dus daarom kon ze er alleen verdriet om hebben. Tranen prikte in haar ogen, terwijl ze haar ouders in de armen viel en zich dankbaar tegen hen aandrukte. ‘Jullie krijgen de groeten van Sally,’ mompelde ze, voordat ze hen weer losliet en naar de muur liep, waar ze hem nog net in zag verdwijnen.
Kalm liep ze door de muur, waarna ze vanaf het grote station naar huis vertrok en hier door de rest van haar familie werd opgewacht. Het huis stond te midden van een groen landschap, dicht bij één van de kuslijnen die zich om Ierland aftekende en was verreweg het meest afgelegen huis uit hun omgeving. Het had geen buren en stond praktisch alleen, maar dat was fijn, omdat het hun nergens van weerhield, de afgelegen plek had geen remmingen in de wereld waar magie zo onbekend was. Het was noodzakelijk voor een gezin als hen, die zichzelf al genoeg remmingen oplegden.
Ze glimlachte toen een tweetal enthousiast op haar af stormde en liet uit automatisme de koffer uit haar handen vallen, om het tweetal zo lachend op te kunnen vangen. Ze waren zwaarder dan voorheen om haar nek, maar ze kon het accepteren en terwijl ze luisterde naar wat ze gemist had, schuifelde ze zo de laatste meters richting huis. Het was duidelijk dat iedereen er familie was, was het niet door hun rossige haren, dan was het wel door hun uitgesproken gezichten, waar groenblauwe ogen helder in schitterden. Ze hield van haar familie, al miste een deel van haar Jenico in het plaatje.

Haar glimlach stelde hem op zijn gemak, terwijl steeds leerlingen zijn zich op haar ontnomen, allemaal zochten ze hun weg terug naar huis, terwijl hij samen met Sally zo onopvallend mogelijk bleef staan. Ze bleven staan, al verplaatsen zich zo nu en dan op hun plaats, om de illusie te geven dat ze onrustige waren, wachtten naar iets dat nooit zou komen, omdat ze het al hadden, maar alleen niet de tijd om hiervan te profiteren. Ze waren al bij elkaar, maar de personen die nog rondscharrelden, verpestte hem moment om naar elkaar toe te kunnen, tot iedereen die er daadwerkelijk toe deed door de muur was verdwenen of naar een andere plaats waren verschijnseld. Toch bleef ze staan, zonder enige aanstalten te doen om naar hem toe te gaan, waardoor hij zelf nerveus de eerste stappen naar haar toe zette, om per pas zekerder van zijn zaak te worden en eenmaal bij haar, zonder twijfel haar hand te pakken en haar mee te trekken naar de muur. Voorzichtig stapte hij met haar door de muur, waarna hij haar het station uit begeleidde en uiteindelijk buiten, een zucht slaakte. Hij had geen ideeën meer, wist niet wat hij met haar wilde doen en al zijn andere plannen klonken ineens belachelijk of saai in de oren. Het frustreerde hem, maar zijn gezicht was uitgestreken en kalm, terwijl hij een taxi aanhield. Na enkele seconden hield een zwarte taxi voor hen stil en hij opende de deur om haar zo voor te laten gaan, waarna hij naast haar schoof. ‘Sennen, please,’ De chauffeur keek via zijn spiegel vervreemd naar hem op de achterbank. ‘Sennen? I don’t go there, sir. I can drive you two lovebirds to Manchester, but that’s as far as I can go,’ ‘Fine, to Manchester please,’

Hij was verdwijnseld zodra hij de kans daarvoor gekregen had en toen hij zijn ogen weer opende, voelde hij de warme zonnestralen van zijn geliefde vaderland, hoewel een frisse wind hem onbedoeld liet rillen. Zelfs in Italië was de winter neergedaald en was het voelde fris aan, mede door de wind. Hij keek naar het grote, witte huis dat voor hem lag en duwde toen de stalen poort open. Hij hoorde het geblaf van een hond, wie dan ook al snel naar hem toe kwam. Hij knielde neer bij de trouwe hond, een rasechte herder, en streek over de kop van het dier. Nogmaals blafte de hond, wie de naam Skillet droeg. Jenico had het dier jaren geleden met zijn ouders uit Engeland gehaald, wat ook de reden voor de Engelse naam was. 'Easy, buddy,' prevelde Jenico tegen het geliefde dier.
Stemmen volgden en hij keek op toen hij zijn ouders en jongere broertje zag. Zijn broertje was een heel eind jonger, maar dat was omdat deze ongepland was geweest. Er zat ruim veertien jaar tussen hem en zijn broertje, wat zijn broertje tien jaar maakte. Het was een vlotte jongen, met kort haar en dezelfde, bruine ogen. Jenico omhelsde de jongen en luisterde naar de verhalen, die voornamelijk in het Italiaans waren. Hij omhelsde ook zijn ouders en volgde ze daarna naar binnen. Zijn broertje zat nog niet op Zweinstein, vanwege het feit dat de jongen slechts tien jaar oud was. Hij sloot de deur achter zich. Welcome home.

Uiteindelijk had hij het lef gehad, was hij naar haar toe gekomen, aarzelend eerst, maar daarna steeds zekerder, tot hij bij haar was en meteen haar hand pakte. Ze spraken niet en ze voelde er ook nog even geen behoefte toe. Het voelde onwennig om nu zo met hem te lopen, over het overvolle treinstation, terwijl iedereen hen kon zien.
Ze stapte de taxi in en bleef in het midden zitten, zodat ze dicht bij hem kon blijven zitten. Haar hand vond de zijne en ze verstrengelde hun vingers, terwijl ze haar hoofd tegen zijn schouder liet rusten. Ze kon het niet nalaten om te glimlachen toen de chauffeur over hen sprak. Was het zo overduidelijk dat ze madly, deeply, hopelessly in love waren? Het voelde prettig, merkte ze, om te horen dat hun relatie echt was, dat hun liefde werd gezien door andere mensen. Het maakte hun relatie waar en ze draaide dan ook haar hoofd, zodat ze hem aan kon kijken. Liefdevol legde ze haar hand tegen zijn wang, draaide zijn hoofd zodat ze hem aan kon kijken en streek toen door zijn blonde lokken. 'I love you,' prevelde ze, waarna ze haar lippen op de zijne drukte, al was het maar voor enkele seconden. Het was niet dat ze het per se kort wilde houden, het was eerder dat dit alles, het feit dat ze hem met iemand anders erbij kon kussen, kon zeggen dat ze van hem hield, het vervulde haar met geluk en ze moest zich met al haar kracht inhouden om niet een gehele make-out sessie te creëren. Ze legde haar hoofd weer op zijn schouder en voegde haar andere hand ook bij hun al verstrengelde handen. Ja, ze hield van hem, ontzettend veel.

Het huis was rumoerig, mede doordat veel van haar familie zich er al voor de kerst hadden gesetteld, die dit jaar bij hen thuis zou worden gevierd, zoals bijna elk jaar het geval was. Het was de bedoeling geweest de kerstavond steeds weer elders te vieren, maar steeds was vinger weer op hun huis blijven hangen, door zijn ligging en geborgenheid. Het was een groot huis, alsof haar ouders rekening hadden gehouden met nog tien andere kinderen, al waren ze op de vier blijven steken, maar het had het huis een fijn onderkomen voor zowel ouder als kind gemaakt. Ze kon zich de dagen heugen dat ze als zesjarig hummeltje door het huis banjerde en elk hoekje naar mogelijke verstopplaatsen onderzocht. In die tijd had ze nog geen broertjes of zusjes gehad om zich mee te verstoppen, maar hun vrienden waren - besefte ze nu - een goede tweede, want de komst van de roodharige tweeling had hen van de eerste plaats gestoten. Ook al scheelde ze acht jaar met het tweetal en nog eens zestien jaar met haar jongste zusje, vond ze het nog altijd fijn zich te verstoppen met de tweeling. Ze hield zielsveel van haar broertje en zusjes, en ondanks de jaren vertelden ze elkaar alles. Ze vertelde over Hogwarts en zij vertelden op hun beurt over de avonturen die ze thuis beleefden. Ze gingen sinds korte tijd naar een kleine basisschool voor tovenaars en heksen, al wist niemand van het bestaan van dit schooltje, dat met sterke bezweringen van de rest van de wereld was afgesloten, en ze konden honderduit praten over hun leraren en klasgenoten. Hun verhalen lieten haar bijna verlangen om zelf op zo’n school te kunnen zitten, maar de basisschool was pas kort geleden ontstaan, waardoor ze het zelf geheel had gemist. Hun verhalen maakten veel goed.
Uiteindelijk zette ze het tweetal weer neer, waarna ze zich tot de oudste van de twee richtte. Ze hield van haar broertje, al liet hij zich nog wel eens door zijn jongere zusje overtroeven. Hij vergat soms dat hij de oudere broer was en liet zich vaak door anderen ondersneeuwen, maar was al met al een fijn gezelschap als hij zich eenmaal op zijn gemak voelde. ‘Je hebt goed op je zusjes gepast, hé Adair?’ Het jongentje knikte trots, al stootte Alanis hem al snel opzij en schudde hard haar hoofd. ‘Nee hoor, Sone. Ik moest de hele tijd op Charis letten en Adair deed helemaal niets.’ Ze keek weer naar Adair, die hierbij bijna in tranen leek uit te barsten en met een glimlach haalde ze aan hand door zijn rossige krullen. ‘Ik geloof je hoor. Jij bent de grote broer, dus jij hebt er vast voor gezorgd dat Alla ook heel goed op Charis heeft gepast, niet waar? Je bent een held.’ Vervolgens knuffelde ze het tweetal stevig, voordat ze naar haar moeder liep, die Charis al weer van hun grootmoeder had overgenomen. Het meisje was de enige van hun gezin dat geen rossige lokken had en er piekte enkele donkerblonde plukken op haar hoofdje, maar haar groenblauwe ogen glinsterden vrolijk toen ze doorkreeg dat haar zus voor haar stond. Haar handjes grepen onhandig naar haar duim, die op dit moment liefkozend over haar wang streek en ze werd direct geconfronteerd met de kracht van het meisje. Ze lachte en keek weer in het rond, nog even en dan zou iedereen er zijn, ook al was het nog ruim een week voor kerst. Er hing een gezellige en warme sfeer in het huis, waar ze zich precies op haar plaats voelde.

Hij voelde hoe haar vingers zich als vanzelf met de zijne leken te verstrengelen en kort keek hij naar haar opzij, voordat hij zich weer tot de chauffeur richtte, die de laatste formaliteiten vermelde en de waarschijnlijke kosten voor hem opsomde. De prijs was hoog, al begreep hij dit door de afstand die hij überhaupt bereid was te reizen. Uiteindelijk werd hij weer afgeleid door Sally’s aanwezigheid en haar woorden zorgden ervoor dat een lichte glimlach om zijn lippen krulde, voordat hij de korte kus die hij op zijn lippen drukte, beantwoordde. Het voelde fijn haar zijn liefde te tonen, aan mensen die normaliter nooit van enig belang voor hem waren geweest. Toch hadden zich op het moment bestaansrecht opgedaan, om zo de liefde die er tussen hen was te bemoedigen. Het voelde fijn haar in het openbaar te zien, liet te hebben, zonder dat hij erop werd afgerekend of om werd gestraft. ‘As I love you,’ antwoordde hij Sally, waarna hij een kus op haar lippen drukte en een korte blik wierp op het regenachtige landschap dat aan hen voorbij schoot.
Het was een verre reis, al ging hij op de een of andere manier snel voorbij en bereikten ze Manchester voor zijn gevoel sneller dan het daadwerkelijk was. Hier stapte hij uit, waarna hij de koffers van de chauffeur aannam en de prijs betaalde die zijn teller aangaf, om vervolgens een volgende taxi aan te houden. De taxi bracht hen tot Birmingham, waarna ze vanaf hier naar Bristol reisden om uiteindelijk bij Sennen aan te komen. Hier begeleidde hij Sally een boot op, die op het eerste gezicht weinig voorstelde, maar genoeg bood om binnen voor de regen en woeste golven te schuilen. ‘Het spijt me dat de reis niet ideaal verloopt,’ mompelde hij.

De waarheid gebood haar te zeggen dat ze een groot deel van de reis in de taxi's geslapen had, vanwege het immense slaapgebrek dat ze in de afgelopen nachten had opgebouwd. Maar nu, nu ze op een kleine boot zaten, was ze klaarwakker. Ze zat naast Daniël en had haar blik naar buiten gericht, naar het kleine dek, waar de regen met een noodgang op neer kwam. Uiteindelijk sprak Daniël weer, wat haar liet omkijken, zodat ze zijn gezicht kon zien. Ze antwoordde niet direct, wierp nog even een blik naar het regenachtige weer buiten en keek hem toen weer aan. 'Dit alles is ideaal, Danny. Het maakt me niet uit waar we terecht komen, hoe we er terecht komen en met wie we daar terecht komen. Zolang ik maar bij jou kan zijn, dan vind ik het prima.' Ze boog zich naar Daniël toe en plaatste een kus op zijn lippen. 'Twijfel nu eens niet zo aan jezelf.' Het klonk niet als een standje, mede doordat haar stem teder klonk, liefdevol. Ze keek even naar de kapitein die buiten stond nat te regenen en ergens voelde ze de drang om eveneens naar buiten te gaan, om Daniël mee te trekken en de regen te voelen. Al was dat alleen maar om hem daarna als opwarmer te gebruiken.
Ze liet haar hoofd weer tegen zijn schouder aan leunen en trok haar knieën op, terwijl haar hand de zijne weer vond. Ze wilde hem niet loslaten nu, wilde elk contact het liefste tussen hen behouden. 'Mag ik nu wel weten waar je me heen brengt?' vroeg ze, hoewel haar stem zacht klonk, teder, liefdevol. Een klank die ze vrijwel altijd had als ze tegen hem sprak. Het was duidelijk dat ze veel van hem hield, maar ze zou nooit kunnen verwoorden hoeveel en dat wist ze maar als te goed. Ze beet even op haar lip, twijfelde of ze moest vertellen over Sorrel of niet, maar eigenlijk wilde ze geen geheimen voor hem bewaren. Een beetje zenuwachtig begon ze aan het kettinkje om haar hals te frunniken, hield haar blik op de kale muren van het bootje gericht. 'Sorrel weet van ons,' zei ze uiteindelijk, met tegenzin haast. 'Ze had al tijden haar vermoedens en ik kon het niet meer aan om tegen haar te liegen.' Ze sloot haar ogen, zweeg even en opende uiteindelijk haar ogen weer. 'I'm sorry,' mompelde ze.

Haar woorden stelden hem op zijn gemak, zoals alleen haar tedere stemgeluid en begripvolle woorden hem konden kalmeren. Het was ongewoon voor hem, naar zijn eigen zin en gedachten te handelen, simpelweg omdat het niet in zijn doen zat. Hij handelde naar anderen, maar dit had niets met Sally haar handelingen te maken. Het had dan wel te maken met de liefde die hij voor haar voelde, de drang bij haar te kunnen zijn op elk mogelijk moment van de dag en de drang hun liefde te mogen - te kunnen - laten zien, maar ze had hem niet beïnvloed in zijn keuzen. Hij had zelf het besluit genomen haar mee te slepen in een misschien ietwat onbezonnen reis, dus zijn onzekerheid was op een zekere manier, goed bij hem geplaats. Het was ongewoon, waardoor het onnatuurlijk en twijfelachtig voelde, maar op de een of andere manier leek ze zijn twijfels altijd goed te weten maken. Hij glimlachte en antwoordde haar kus, waarna hij gehoorzaam knikte - al wist hij dat zich hier niet aan kon houden. Twijfels zaten, bij handelingen als deze in zijn aard, een nieuwe aard.
Het voelde vertrouwd toen ze haar hoofd op zijn schouder liet rusten en als vanzelf vouwde hij zijn arm om haar schouders, om haar zo toch nog iets dichter tegen hem aan te drukken. De koutte van buiten, waaide door de deur terug naar binnen en regendruppels stroomden de kajuit binnen, was het niet dat dit alles voor de kapitein noodzakelijk was, om contact te blijven houden met zijn passagiers. Het scheepje schommelde gevaarlijk op de golfen en zo nu en dan vroeg hij of het nog goed met hen ging. Ze bood hem de nodige warmte in de kou van de regenachtige dag. Hij schoot in de lach toen ze vroeg of ze nu mocht weten waar ze heen zouden gaan en hoewel hij in de eerste instantie zijn hoofd wilde schudde, glimlachte en knikte hij half. ‘Naar een eiland,’ antwoordde hij vervolgens mysterieus.
Toen ze uiteindelijk over Sorrel begon glimlachte hij begrijpend, waarna hij haar gezichtje tussen zijn handen nam. ‘Het geeft niet. Je moet geen geheimen houden voor een beste vriend, dat is onmogelijk,’ Hij drukte een kus op het puntje van haar neus, voordat hij haar weer aankeek. ‘Jenico weet het ook en ik weet zeker dat hij, dat zij dit geheim kunnen bewaren. We zijn nog altijd dierbaar voor hen, zoals ze dierbaar voor ons zijn en zulke, echte vrienden, zullen echt niet zomaar iets zeggen. Ik weet dat ze gewoon willen dat we gelukkig zijn en als dat op deze manier is, dan is dat prima toch? Maak je er niet druk over,’

Ze nestelde zich wat beter tegen hem aan toen hij zijn arm om haar schouders sloeg en ze sloeg haar arm dan ook om zijn buik heen, haakte haar vingers om zijn middel. Zijn warmte was prettig, voelde bekend en een glimlach kwam op haar lippen toen ze dacht aan al hun talloze keren dat ze elkaar beet gehouden hadden. Ze had haar ogen gesloten, luisterde naar zijn hartslag, dat ze heel vaag kon horen kloppen. 'Een eiland,' herhaalde ze. Het was een antwoord waar ze vrij weinig mee kon. 'We're almost there?' vroeg ze, nieuwsgierig. Ze keek weer naar hem en voelde toen zijn warme handen tegen haar gezicht. Als vanzelf legde ze haar hand op de zijne, liet haar vingers door de zijne heen glippen, verstrengelde ze en keek hem aan. Kort sloot ze haar ogen, rimpelde de huis rond haar neus toen hij een kus op haar neus drukte. Het bekende, giechelachtige geluid kwam over haar lippen door deze handeling. Ze hield ervan als hij die handeling verrichtte, omdat het liefkozend was, liefdevol. Ze keek hem aan, in de prachtige blauwe ogen, waar ze in kon verdrinken. 'Het voelde eigenlijk geweldig om het te kunnen vertellen,' bekende ze uiteindelijk. Ze drukte vervolgens haar lippen op zijn neus, waarna ze haar lippen op de zijne drukte. Ze glimlachte bij zijn woorden en knikte toen. 'Op deze manier word ik gelukkig. Om bij jou te zijn, om met jou te zijn,' antwoordde ze, waarna ze haar lippen weer op de zijne drukte. Ze keek naar buiten en glimlachte. 'Kijk, de zon komt door,' mompelde ze, waarna ze vaagjes wees naar een breuk in de wolken, waartussen de zon haar stralen door liet komen. Ze keek uit naar de vakantie met hem en ze nestelde zich dan ook weer comfortabel tegen hem aan.

Hij liet een instemmend geluidje los toen ze toegaf dat het geweldig voelde te kunnen bekennen en keek kort naar haar gezicht, toen ze hierna verder sprak. Haar woorden maakten een warm gevoel en hem los en de neiging haar innig te omhelzen, om zijn lippen liefdevol op de hare te drukken bruiste in het onderste van zijn gestel, was het niet dat hij bang was zich op deze plek te verliezen. Hij hield zielsveel van haar, voelde zich gelukkig haar niet verder voor de mensheid te moeten verbergen, maar iets hield hem tegen om haar te beminnen op de manier als zijn hart schreeuwde. Een zekere angst loerde in de luwte van zijn gedachten, bang dat ze alsnog uit elkaar zouden, worden getrokken. Hij besefte dat de kans onwaarschijnlijk was, met mensen om hem heen die niet eens het kleinste idee van hun mogelijkheden hadden, maar iets maakte ervoor dat hij de omgeving niet durfde te vertrouwen. Hij wilde pas vertrouwen, wanneer ze aan zouden komen op het eiland, omdat het eenzaam was, maar met een prettige mysterie en zijn eigen verhaal.
Hij volgde haar vinger, toen ze vaag naar buiten wees en de zon die door de wolken brak, was een prachtig gezicht om te zien, al bleven regendruppels om dit tafereel stromen. Toen de druppels en stralen raakten, zaaiden ze prachtige kleuren door de lucht en uiteindelijk tekende een fijne regenboog zich af tegen de regenachtige hemel. Zijn arm kwam steviger om haar heen te liggen, toen ze zich dichter tegen hem aan nestelde en kort bekeek hij haar gezicht, voor hij zich weer tot het uitzicht uit de ramen richtte. Ze passeerden verschillende, kleinere eilanden, maar ze waren te bekend naar wat hij had bedacht. Ze hadden allemaal een naam en waren groter dan het eiland waar hij haar naar toe bracht. Pas toen ze het laatste eiland passeerde, bromde hij instemmend op haar vraag of ze er bijna waren, waarna hij haar weer losliet.
Kalm boog hij zich voorover naar zijn hutkoffer, waar hij een donkerblauwe doek uitpakte, om deze vervolgens langs haar gezicht te houden. ‘We zijn er bijna,’ fluisterde hij, terwijl hij de stof over haar ogen legde en het vervolgens achter haar hoofd vastknoopte. ‘Maar het blijft nog altijd mijn kleine geheimpje. Je zult het wel zien,’ De boot meerde aan bij het volgende eiland, waar zeker de helft van de kustlijn zich nog aan hen - of in ieder geval zijn - zich onttrok. De kaptein kwam binnen gesopt, waarna hij hun koffers pakte en deze naar de kade bracht, terwijl hijzelf Sally achter zich aan trok en haar aan land hield. Hij nam de koffers van de man aan, waarna hij hem bedankte. ‘Thank you, Aaren. I’ll see you in two weeks,’ Hierop knikte de man, waarna hij weer aan boord van zijn schip stapte en zijn hand opstak, voordat hij weer van wal stak.
Kalm trok hij Sally achter zich aan, terwijl hij hun koffers voor zich uitduwde en zo liep hij enige tijd over het schelpenpad, tot een klein huis voor hen verscheen. ‘We zijn er,’

Ze keek hem even ietwat verward aan toen hij een donkerblauwe doek uit zijn koffer pakte, om deze vervolgens voor haar ogen te binden. Ze kon een glimlach niet laten en hield hem stevig beet, erop vertrouwend dat hij haar goed zou leiden. Ze trachtte even te knikken naar Aaren, maar het zou haar niets verbazen als ze niet in de goede richting zou knikken.
Ze hoorde het geluid van schelpen onder haar voeten en kon dus constateren dat ze op een strand of iets moesten zijn. Het was vreemd, eigenlijk, om zo te lopen, alsof ze blind was en alsof Daniël haar ogen was. Hij zag, hij zorgde er voor dat ze kwam waar ze moest zijn en zij vertrouwde hem genoeg om dat toe te laten.
Uiteindelijk hielden ze halt, merkte ze en even bleef ze ietwat wankelend staan. Het pad was glibber, door de regen die nog steeds op hen neer daalde en ze voelde dan ook hoe haar kleding aan haar lichaam was gaan plakken. Ze verlangde warmte, het genot van een warme douche, maar dat verlangen stond eigenlijk ver onderaan haar lijst. Als eerste wilde ze nu eindelijk eens zien waar Daniël haar naar toe had gebracht en daarna wilde ze hem begeren, hem laten merken hoe ontzettend ze van dit alles genoot, nu al. Ze wilde hem overvallen met haar liefde voor hem, hem kunnen liefhebben zonder dat ze op enige tijd moest letten. Ergens had haar brein dit beeld al samengevoegd, de warme douche en hem.
Ze glimlachte bij zijn woorden en haalde haar hand uit de zijne, plaatste deze voorzichtig op de knoop, achterop haar hoofd. Behendig begonnen haar slanke vingers de knoop los te werken, waarna ze de doek van haar hoofd af haalde. Enkele seconden knipperde ze verward tegen het plotselinge licht, door de zon die langzaam door de donkere wolken begon door te breken. Vervolgens voelde ze hoe haar mond open ging. Ze wist niet wat ze had verwacht, maar het was zeker niet dit. Een klein huisje was het, met bruintinten en crèmekleuren. 'Oh my godness,' mompelde ze, nogal verbouwereerd. Vervolgens keek ze naar Daniël en vloog hem om de hals, drukte haar lichaam tegen de zijne, terwijl ze een kus tegen zijn wang drukte. Het was haar manier om hem te bedanken, voor dit en voor alles wat nog moest komen.

Haar slanke vingers knoopten behendig de knoop achter op haar hoofd los, om zo haar zicht weer terug te geven en te zien waar hij haar naar toe geleid had. Ze stonden voor een klein huis, dat hem bekend was uit zijn herinneringen als kind, de stenen muren waren in een gebroken wit geverfd, terwijl de kozijnen warme bruintinten hadden. Langs de ramen hingen lichtbruine gordijnen, waarvan enkelen wapperden op de wind van een opengelaten venster. De onderkant van het gordijn was doordrenkt van de regen die nog altijd op hem neerdaalde, maar het waren op het moment zijn laatste zorgen, terwijl hij voelde hoe ze hem om zijn hals viel. Zijn armen sloten zich als vanzelf om haar natte, tengere gestalte en zijn lippen drukte een kus terug op haar wang, nadat zij de zijne had gekust. Het voelde prettig dat ze gelukkig leek te zijn, ondanks het feit dat ze nog op de stoep van het knus ogende huisje stonden en natgeregend waren in de luttele minuten die ze ernaar hadden moeten afleggen. Toch, was hij al net zo gelukkig, om het feit dat hij dit geheim met haar mocht delen. Het was een geheim uit zijn familie, wat moeder op dochter aan elkaar over had gedragen, maar toen zijn moeder depressief werd, had ze het voor de tijd zou komen, met hun allemaal willen delen. Het werd hun eiland, zonder dat verder iemand anders van het bestaan wist, omdat niemand verder reisde dan de al bekende eilanden. Haar stem klonk prettig in zijn oren, maar hoezeer hij ook van haar omhelzing genoot, uiteindelijk moest hij haar loslaten, om vervolgens de sleutels van het huis uit zijn zakken te vissen.
Voorzichtig stak hij het oude - en inmiddels licht geroeste - sleuteltje in het slot, waarna hij de deur opende en zag hoe de geblokte gordijnen voor het raam, bewogen op de wind die zo de hal werd ingeblazen. Hij pakte de koffers, voordat hij Sally bij haar hand greep en haar zo het huis in trok, om de deur tevreden achter hen dicht te slaan. Ze waren alleen, voor zover ze alleen konden zijn - met elkaar. De gang was in een crèmekleur geverfd en ook hier waren alle deuren weer van een diepe, warme kleur bruin, evenals de smalle trap die in een hoek naar boven draaide. De vloer was van een iets donkerdere tint dan de muren en van fijn, glad laminaat - waar hij als kind overheen gleed bij gebrek aan een glijbaan. De vloer was voor hem altijd een goede tweede geweest. Hij knipperde kort, bij het zien van de rijen foto’s aan de muren en bij de foto van zijn moeder hield hij stil. Hij trok Sally naast zich en wees op de jonge vrouw. ‘Kijk, dit is mijn moeder. Elinor Davena Morris,’ Hij leek op zijn moeder, bleef wanneer je de foto zag. Ze had lichtblonde pijpenkrullen, die sierlijk om haar smalle gezicht krulden en hoewel haar huid bleek en haar gezicht vermoeid leek, had ze een fijne glimlach om haar lippen en oprechte lachrimpels in de hoeken van haar blauwe ogen. Ze was al jaren depressief toen de foto werd genomen en het was de laatste die ze aan haar hadden overgehouden, waar ze een daadwerkelijke glimlach op haar lippen had gehad. Hij en Fae - zijn zus - hadden een toneel voor haar opgevoerd - hoewel Fae er op dat moment al te oud voor was geweest, had ze met hem meegespeeld en het stukje dat uit zijn kinderlijke brein was gekomen, had haar oprecht doen lachen. Zijn vader had toen de camera gepakt en terwijl ze nog lachte op hun stuk, lachte ze direct de camera in - alsof ze besefte dat het haar laatste, oprechte foto zou zijn. ‘Mam, die is Sally,’ verklaarde hij aan de foto, waarna hij zijn armen om Sally heensloeg en zijn gezicht kort in haar hals drukte. ‘Kom, ik laat je de rest zien,’ mompelde hij vervolgens, waarna hij haar verder de woonkamer introk.
Ook hier overheersten de bruin tinten in het geheel, maar ook gebroken wit en crème waren belangrijke kleuren, die het tot een warm geheel maakten. Een kale kerstboom, stond naast één van de banken aan de rechterkant van de kamer, gezien zich er een keuken en eetkamer aan de linkerkant bevonden. Vervolgens trok hij haar terug de gang in, om vanaf hier de trap op te lopen en haar de kamers te laten zien, al hield hij één kamer over - de enige kamer die met een slot was afgesloten. ‘Laten we gaan douchen,’ zei hij uiteindelijk, waarna hij haar hand losliet en terug naar beneden liep, om vervolgens met hun koffers terug naar boven te komen en ze op de slaapkamer te zetten.

In eerste instantie had ze gedacht dat het een simpel zomerhuisje moest zijn, waar hij vroeger gekomen moest zijn, als kind, en dat hij het daarom wist te vinden. Ze keek rond en voelde zich eigenlijk vrijwel meteen thuis. De warme, bruine tinten, het gebroken wit, de zachte crèmekleuren. Alles paste perfect bij elkaar, voelde warm aan, vertrouwd, op een bepaalde manier net zoals Daniël was. Natuurlijk had hij niet die tinten die dit huisje hadden, maar hij voelde net zo warm aan, vertrouwd en alles aan hem leek perfect bij elkaar te passen. Haar blik gleed over de rijen foto's, hoewel Daniël haar uiteindelijk naast zich trok en wees op een foto van een jonge vrouw. Hij had haar niet hoeven zeggen dat het zijn moeder was, om eerlijk te zijn. Al bij de eerste blik die ze op de foto wierp, kon ze het zien. Dezelfde blauwe ogen en hetzelfde blonde haar. Voorzichtig, haar handelingen gecontroleerd, bracht ze haar arm omhoog en liet haar vingers licht tegen het koele glas aan leunen, alsof ze een nutteloze poging deed om haar echt aan te raken. Een glimlach, hoewel hij op een bepaalde manier ingetogen was, kwam om haar lippen terecht, hoewel haar ogen geen moment van de foto afweken. 'Ze is prachtig,' sprak Sally uiteindelijk zacht, waarna ze langzaam haar hand liet zakken, totdat haar arm weer langs haar tengere lichaam hing. Haar glimlach werd wat breder toen Daniël haar voorstelde en als vanzelf kneep ze zachtjes in zijn hand, waarna ze hem aan keek. 'Ik zou willen dat ik haar had mogen leren kennen,' sprak ze, oprecht. Ze voelde zijn armen om haar heen en als vanzelf sloeg ze haar armen om hem heen, streek liefdevol met haar hand door zijn blonde lokken. Al vrij snel liet hij haar weer los, waarna hij haar mee trok, verder de kamer in. Het eerste wat haar opviel, was de kale kerstboom en ze wist wat ze morgen als eerste zou doen. Het was bijna kerstmis en om eerlijk te zijn, wilde ze nu wel eens een echte kerstmis, eentje waar ze nog lang over zou nadenken, met een gelukkig gevoel.
Ze liet zich meetrekken, nam alles in zich op en sprak niet. Ze nam het gewoonweg in zich op, liet het bezinken, terwijl ze probeerde de kamers te onthouden achter elke deur. De deur die dicht zat, was haar opgevallen, maar ze vroeg er niet naar, puur omdat ze zo haar vermoedens had over die kamer. Als Daniël haar erover wilde vertellen, dan zou hij dat vanzelf wel doen, daar hoefde zij hem niet voor te pushen. Ze merkte dat ze zoveel volwassener was geworden door Daniël, zeker nu, nu ze met hem alleen was. Het verschil met wat ze was vier maanden geleden en nu, was waarschijnlijk niet ontzettend groot en voor de onoplettende persoon waarschijnlijk ook amper merkbaar. Maar ze was rustiger geworden, probeerde zeker Daniël te begrijpen en daarnaast groeide haar liefde voor hem nog met de dag. Ze kon niet dezelfde blijven, zoiets kon nu eenmaal niet als je zo'n immens geheim met je mee draagt.
Uiteindelijk sprak hij weer, wat haar op liet kijken en ze knikte, waarna ze toekeek hoe hij naar beneden liep. Enkele seconden sloot ze haar ogen, om alles te laten bezinken en opende ze toen weer. Het was vreemd, hoe zij soms dezelfde verlangens en gedachten kenden, maar dit niet naar elkaar hoefden uit te spreken. Ze merkte dat ze rilde en terwijl ze naar de badkamer liep, hoorde ze Daniël weer naar boven komen en - als ze het goed had - richting de slaapkamer lopen. Ze knoopte haar jas los en hing die uit over een klein droogrek. Zodra het buiten beter weer zou zijn, zou ze haar jas daar wel laten drogen. Ze keek uiteindelijk naar haar spiegelbeeld, terwijl ze wachtte totdat Daniël zou komen. Haar helse ogen schitterden op een bepaalde manier, duidelijk gelukkig en haar helse haar, was donkerder, nu het nat was en plakte aan haar rug en heupen vast. Haar kleding was doorweekt en ze zuchtte, wetend wat voor hel het zou zijn om dat een beetje fatsoenlijk uit te krijgen.

Haar woorden deden hem goed, simpelweg omdat haar toon oprecht was, zonder dat ze zijn moeder ooit had ontmoet, zonder dat ze ooit haar lach in het echt had gezien. Ze was mooi, ze was prachtig en dat zou ze altijd blijven, zelfs nu haar lichaam vergaan was en ze als niet meer dan skelet restte. Ze bleef in zijn herinneringen als de vrouw die ze was geweest, of de vrouw die ze naar hem had gespeeld. Hij had vrede met beide personen, omdat ze op hun eigen manier echt waren geweest. Echte pijn, echte liefde. Het troostte hem op een vreemde manier en bij de woorden van Sally moest hij dan ook glimlachen, een moeizame en waterige glimlach, maar opnieuw deden haar woorden hem goed en had hij hetzelfde gewild. Zijn moeder had ongetwijfeld met Sally kunnen opschieten, of ze dit nu voor bestwil deed of uit de oprechte diepten van haar hart. Ze hadden elkaar gemogen, omdat ze een zeker kenmerk gemeen hadden. Hij hield van hen, zoals zij van hem hielden.
Het voelde troosten toen haar hand door zijn haren woelde en een moment had hij haar langer vast willen houden, was het niet dat hij haar voor alsnog alles wilde laten zien. Hij kon haar niet alles laten zien, maar de bekende hoeken waren genoeg. Hij wierp een korte blik op de gesloten deur, voordat hij de badkamerdeur opende, om Sally in het vertrek voor de spiegel aan te treffen. Ze gaf de aanblik van een verzopen katje, maar iets aan dit alles was vertederen, het zorgde ervoor dat hij haar wilde vasthouden, opwarmen - ondanks het feit dat hij net zo nat en koud was. Kalm stapte hij achter haar langs de ruimte in, om vervolgens achter haar te blijven staan en zijn armen kort om haar heen te slaan. Zijn kin legde hij op haar hoofd, terwijl hij in de ogen van zijn spiegelbeeld staarde en op hetzelfde moment een blik met de hare wisselde. Haar ogen schitterden gelukkig en vaagden de sombere, natte aanblik die ze had met succes weg. Ze leek gelukkig en dit feit liet hem glimlachen, terwijl hij met zijn vingers door haar rode lokken streek, waarna hij haar losliet en zijn eigen jas bij de hare legde.
Vervolgens ging hij weer achter haar staan, om zijn handen op haar schouder te leggen, als een vader die haar troosten, ietwat bemoedigend een duwtje in de rug gaf, al was niets minder waar. Hij wilde haar geen duwtje geven, niet op het moment waar ze het niet nodig had en het haar alleen maar verder van zich af zou houden. Hij wilde haar dichtbij, nu ze dichterbij konden zijn dan ze zich eerder hadden kunnen voorstellen. Hij wilde haar liefhebben, haar beminnen nu tijd geen enkel belang meer was. Zijn vingers gleden langzaam langs haar doorweekte kleding, aangezien de regen door hun jassen was gaan lekken, zelfs in de korte tijd die ze maar hadden gelopen, waarna hij de rand van de stof omklemde om deze zo over haar hoofd uit te trekken. Hij deed hetzelfde met de top die ze droeg, om haar vervolgens om te draaien en kort tegen hem aan te drukken, voordat zijn vingers zich aan de knoop van haar jeans waagden. ‘I love you,’ prevelde hij zacht, waarna hij zijn lippen kort op de hare drukte.