ORPG | Acts of Courage

Ze voelde zijn armen eerder dan dat ze hem in de spiegel zag. Voor een kort moment sloot ze haar ogen en omklemde haar handen zijn armen, om hem te houden waar hij was, voor zolang dat mogelijk was. Ze opende haar ogen weer en ze voelde hoe hij zijn kin op haar hoofd legde. Het volgende moment vonden de ogen van hun spiegelbeelden elkaar en ze voelde een warme golf van gevoelens door haar lichaam gaan, die in haar onderbuik halt hielden. Ze voelde het verlangen, hoe het alweer oplaaide. Opnieuw sloot ze haar ogen, toen hij met zijn vingers door haar haren streek, om deze weer te openen, toen zijn aanwezigheid plots verdween. Geschokt zochten haar ogen hem, via het spiegelbeeld. Ze wilde zich niet omdraaien, omdat ze bang was de lege badkamer te zien. Haar liefde voor hem was naar een ongekend hoogtepunt gestegen en als ze niet bij hem kon zijn, voelde ze zich niet veilig, kende ze geen warmte en voelde ze zich alles behalve gelukkig. De liefde was nog steeds net zo verstikkend als hij altijd was geweest, maar ze hadden nu de tijd en elke seconde zou ze koesteren.
Ze was blij om te zien dat hij haar niet verlaten had en dat dit nog steeds werkelijkheid was. Ze volgde zijn bewegingen en voelde hoe haar hart een slag mistte, toen hij zijn handen op haar schouders legde. Ze voelde zijn vingers langs haar lichaam, hoe ze streken over de doorweekte kleding. Als vanzelf gingen haar armen mee omhoog, toen hij haar trui over haar hoofd uit trok. Ze volgde zijn bewegingen via de spiegel, wendde geen moment haar blik van de zijne af.
Automatisch sloeg ze haar armen om zijn hals, toen hij haar omdraaide en tegen zich aan drukte. Ze voelde hoe zijn vingers bij haar jeans kwamen te liggen en zijn woorden lieten haar glimlachen. 'Je t'aime, mon coeur est toi,' prevelde ze in het Frans, één van de drie talen die ze vrijwel vloeiend sprak, doordat een deel Frans bloed in haar aderen stroomde. Haar vingers, die licht trilden door de kou, begonnen de knoopjes van zijn blouse open te werken, terwijl ze haar lippen op de zijne hield. Ze sloeg de blouse nog niet van zijn schouders, puur omdat hij nog bezig was bij haar jeans. Ze liet haar handen onder zijn doorweekte shirt glijden, voelde de vlakke contouren en de harde spieren, voelde het lichaam wat ze zo aanbad en wat op het moment op elke manier van haar was.

Het voelde prettig, op een bepaalde manier vertrouwd, toen ze haar handen om zijn bovenarmen klemde en hem zo vast hield voor zolang hij, haar hier de mogelijkheid toe gaf. Ze voelde warm, hoe koud en vochtig haar kleren ook waren, een prettige warmte had zich in haar lichaam genesteld, die slechts naar enkele personen leek uit te zenden. Lokken van haar felrode haren prikkelde tegen zijn gezicht, omdat zijn hoofd onmerkbaar op haar voorhoofd rustte, terwijl zijn handen op haar heupen bleven liggen. Het koele zilver van haar knoop tintelde tegen zijn vingers, maar hij had kort links laten liggen, al was het alleen om zich bekend te maken met haar onbeschaamde aanwezigheid. Hij genoot van de vrijheid die hun inmiddels stramme vleugels kregen, hoe beklemmend de liefde ook bleef. Ze waren niet vrijgelaten, ze waren slecht verplaatst, om na deze twee weken in dezelfde minieme kooi te worden gestopt, alsof de kerst enkel het teken gaf om hen even de vleugels te laten strekken. Het was niet meer dan dat, het was geen daadwerkelijke vrijheid, omdat er nog altijd een broeierig wantrouwen was, al vaagde de omgeving dit enigszins uit de weg. Het was angst, die slechts sterker zou terugvallen, wanneer ze weer terug zouden moeten. Het was een geluk in een ongeluk, omdat hij besefte hoe ondragelijker het de dagen zou maken, als ze weer terug naar af moesten.
Hij wilde bij haar zijn, haar voelen en beminnen. Hij kon bij haar zijn, haar voelen, doch beminnen, maar het was een klein geluk. Alles zou precies hetzelfde worden wanneer ze weer naar Hogwarts zouden gaan. Het enige wat zou veranderen, was een broeieriger en pijnlijker verlangen dat zijn hart bijna uit zijn borst zou scheuren. Hij slaakte een zucht en keek naar de pieken die tussen zijn ademhaling bewogen, waardoor een glimlach weer om zijn lippen krulde. Haar vingers voelde zacht tegen zijn huid, terwijl ze de laatste knopen van zijn blouse losmaakte, om het ding vervolgens los aan zijn lichaam te laten hangen. Haar Frans was volmaakt, klonk zacht en teder in zijn oren, waardoor hij opnieuw glimlachte en een zacht, bijna onhoorbaar gegrinnik uitstootte. Hij lachte haar niet uit, maar het voelde prettig, het was spanning die op deze manier aan zijn lichaam ontsnapte. ‘Français, langue de l'amour,’ mompelde hij, voordat zijn vingers de knoop daadwerkelijk losmaakte en de natte broek langs haar heupen trokken. Kalm pakte hij haar handen, die trilden onder de kou die ondanks alles door haar lichaam joeg. ‘Houdt eens stil.’ Zijn stem was geamuseerd, waarna hij haar met glinsterende ogen aankeek en een korte kus op haar lippen drukte, voordat hij haar vastpakte en optilde. Kalm liep hij naar de slaapkamer, waar hij haar op haar rug op het bed legde en haar broek van haar benen trok, waarna hij zijn blouse van zijn schouders gooide en het t-shirt over zijn hoofd trok. Uiteindelijk trapte hij ook de natte broek uit, om zijn hand naar haar uit te steken en haar weer overeind te trekken. ‘Kom,’ zei hij, de natte hoop kleding latend voor wat het was, waarna hij weer naar de badkamer liep en de deur achter hen sloot. Kalm draaide hij de kraan van de douche open, voordat hij haar de glazen cabine introk en hen afsloot van de rest van het huis.

'Oui, et je t'aime. Vous êtes mon amour de ma vie,' antwoordde ze hem. Ze hield van de Franse taal en hield ervan dat ze hem bezat, dat ze zo tegen hem kon spreken, omdat ze wist dat de Franse taal zoveel meer liefde bezat, dan enige andere taal. Ze kon een lach niet onderdrukken toen hij zei dat ze moest stoppen met trillen. Ze sloeg haar armen om zijn nek, beantwoordde zijn korte kus en een lachend geluidje kwam over haar lippen, toen hij haar optilde. Ze voelde vrij snel de warme, zachte lakens tegen haar naakte rug en hoe hij haar natte jeans van haar benen trok. Ze duwde zichzelf vervolgens weer iets overeind en keek toe hoe hij zijn eigen kleding uit trok. Ze boog naar voren, drukte haar lippen tegen zijn buik, waarna ze zich overeind liet trekken en achter hem aan liep de badkamer weer in. Ze liet zich de cabine intrekken, die hij vervolgens sloot, zodat ze alleen waren, samen in de kleine cabine, waar heet water op het neer daalde en waar warme stoom hen omhulde.
Ze sloeg haar armen om zijn nek en drukte een kus op zijn lippen. Ze wilde hem beminnen nu, nu ze daar ongestoord de kans voor hadden, zo lang ze wilden. Ze legde haar hand op zijn borstkas, liet die naar beneden glijden, tot ze bij zijn big buddy aankwam. Het voelde haast natuurlijk om haar hand hierom heen te sluiten en de langzaam op en neer te laten gaan. Ze hield haar lippen op de zijne gedrukt, smeekte om een toestemming. Ze had zichzelf tegen de muur aangezet en zichzelf tussen zijn lichaam en de muur klem gezet, puur bewust.
Ze hield van hem, meer dan ze kon omschrijven en dat wisten zij beiden maar als te goed. Het zou moeilijk worden, wist ze, als ze weer terug op Hogwarts zouden zijn. Nu zou ze twee weken met hem mogen spenderen, 's nachts bij hem mogen slapen en hem ongestoord kunnen beminnen wanneer ze wilde. Maar op Hogwarts zou dat niet meer kunnen, dan zouden ze weer opgesloten worden in de minieme kooi, totdat het de zomervakantie was. Maar het scheelde, aangezien Sorrel nu wist bij wie ze een groot deel van haar tijd zou zijn. Want ze kon niet zonder hem, nooit, nog geen dag.

Haar stem klonk puur, oprecht in zijn oren en een glimlach krulde als vanzelf om zijn lippen, toen ze hem vertelde de liefde van haar leven te zijn. Het was fijn het van haar te horen, terwijl haar ogen glinsterden alsof ze zich van elk woord bewust waren - wat ze, zonder twijfel ook waren. Ze zou niet liegen, niet tegen hem tenminste en dat besefte hij zich, wanneer hij in haar helderblauwe ogen keek. Ze loog, liep weg voor de waarheid, maar enkel en alleen om hen te kunnen beschermen. Hetgeen wat ze waren en niet bereid waren op te geven, hetgeen wat ze bewaarden in hun harten en zich - hoe onbewust ook - wanhopig aan vastklampte. Het was beklemmend, maar op hetzelfde moment bevrijdend, zoals het huis op eenzelfde manier bevrijdend voelde. Ze waren niet daadwerkelijk vrij, zoals ze ook leden onder het geheim, maar het was genoeg om iets van vrijheid tussen zijn vingers te voelen, om ook maar een vlaag van vrijheid in een vuist op te sluiten. Het was weinig, onvoorstelbaar klein, maar ze leefden erop, ze overleefden ermee.
Hij voelde haar armen om zijn hals en als vanzelf sloten zijn armen zich stevig om haar middel, terwijl hij de kus die ze op zijn lippen drukte, beantwoordde met de verlangens die zich inmiddels in zijn lichaam hadden opgehoopt. Hij wilde haar beminnen, haar begeren, al besefte hij dat ze nooit zijn daadwerkelijke eigendom zou worden. Ze was vrij van geest, ze was een vlinder en hij kon haar niet vangen - zelfs als ze het hem zou toelaten. Hij wilde haar niet vangen, niet bezitten, omdat het haar zou wegvagen in wie ze was. Hij wilde haar houden, precies zoals ze was.
Een rilling kroop over zijn rug toen haar vingers zich om zijn male member sloten, al wist hij enig geluid van genot binnen te houden - hoezeer hij ook van haar handelingen genoot. Zijn vingers streelden over haar rug, terwijl het water nat maakte waar hij bij kon. Warme stralen gleden over zijn rug, terwijl hij warm werd van de stoom waar ze in verzonken. Hij opende zijn mond, om haar vraag te beantwoorden, waarbij hij zijn lippen steviger op de hare drukte. Zijn vingers streken over haar lelieblanke huid, omlaag naar haar heupen, waarna ze weer omhoog tot haar borst streelden. ’Je t’aime,’ prevelde hij tegen haar lippen, voordat hij hier weer een vurige kus op drukte.

Het was humoristisch eigenlijk, dat ze, ondanks dat er niemand was die hen ook maar kon horen, nog steeds hun geluiden van genot binnen wilden houden. Haar hand liet ze sneller op en neer gaan, terwijl ze met haar tong zijn mond verkende, aangezien hij haar de toegang gaf, die ze wilde. Ze had eveneens het geluid binnen willen houden, maar het leek wel alsof hij alleen maar zijn vingers op haar lichaam hoefde te leggen, om haar zelfbeheersing te laten falen. Ze verplaatste haar lippen naar zijn kaak, zijn hals en nam de huid daar tussen haar tanden. 'God, you're so fucking addictive,' mompelde ze. Ze had haar andere hand op zijn borstkas gelegd en streek over de tepel. Ze duwde hem vervolgens naar achteren, zodat hij tegen de andere muur aan staat en zodat zij de warme stralen over haar rug voelde. Het was een vreemde macht die ze voelde, om hem nu tegen de muur te drukken, ondanks dat ze zichzelf daarnet zelf vast had gezet. Omdat zij een stuk kleiner was - ruim twaalf centimeter, om precies te zijn - kon ze haar lippen tegen zijn borstkas zetten. Ze drukte haar lippen tegen zijn tepel en vaag moet ze denken aan een eerdere keer dat ze dit gedaan hadden, toen hij in haar tepel gebeten had. Ze zette haar tanden hier dan ook nu licht in zijn tepel en sabbelde hier toen enkele seconden aan, waarna ze haar lippen op de plaats drukte, waar zijn hart onder was. Ze vond zijn lippen weer, kuste hem vurig. Het was duidelijk dat ze wist dat niemand hen hier kon storen, dat ze nu geen angsten meer kende. Haar vingers streken over zijn lid, wisselden af door erover te strelen en haar hand op en neer te gaan. Ze wilde het geluid weer over zijn lippen krijgen, zoals ze dat altijd zou willen. 'I love you, with all my heart,' antwoordde ze, voordat ze hem weer hevig kuste. De woorden waren meer dan alleen waar. Ze hield van hem, zo ontzettend veel en ze kon niet zonder hem. De liefde begon met de seconde meer bevrijdender te worden, hoewel hij altijd verstikkend zou zijn, totdat zij Hogwarts achter zich gelaten zou hebben. Ze zou de zijne dan kunnen zijn, gezien kunnen worden en dat was wat ze wilde. Ze wilde niet meer verbergen, hem kunnen liefhebben als ze dat wilde, zonder dat iemand haar daarop zou afstraffen.

Het was vermakelijk - haar gedrag, zijn gedrag; hun gedrag. Het was amusant hoe ze elkaar leken uit te dagen met de aanrakingen die ze over elkaar lichaam lieten vliegen. Ze daagden elkaar uit, waren benieuwd hoe ver ze konden gaan tot ze wegsmolten van puur genot; ze probeerden te zien hoelang het duurde, voordat ze de geluiden weer van elkaars lippen kregen. Ze hadden hun rem verloren, nu er geen direct gevaar meer leek te zijn. Niemand wist van deze plek, op Jenico na, maar deze plek vertrouwde hij verder aan niemand toe. Hij verwachtte ook niet dat Jenico uit het niets voor de deur zou staan. Ze bezochten elkaar zelden onaangekondigd of er moest echt iets dringends zijn, maar anders vielen ze elkaar niet lastig zonder van te voren bericht te geven. Hierbij zat Jenico in Italië, er was niet eens een zinnige reden voor hem om zomaar ineens binnen te komen walsen. Kortom, ze hadden alle tijd van de wereld. Hij voelde hoe Sally hem tegen de koude tegelwand dwong en glimlachte als reactie hierop, terwijl zijn armen zich om haar lichaam sloegen en deze dicht tegen zich aandrukte. Hun lichamen versmolten, als ze niet al waren gesmolten en hij opende zijn ogen toen haar lippen van de zijne weken. Haar rode haren dansten onder hem en haar lippen vonden zijn tepel. Opnieuw trok een rilling over zijn rug toen haar tanden, licht maar zeker voelbaar in zijn huid wegzonken en ze er zacht aan sabelde. Het liet zijn gedachten naar hun avond van eerder - alweer te lang geleden - flitsen, op het moment waar hij hetzelfde bij haar had gedaan en hij kon het niet helpen om te glimlachen. Aan hun geheugen was niets mis, als het om het onthouden van elkaar ging. De moeite die de relaties kostte, maakte het onmogelijk om enige herinnering te vergeten, goed of slecht - al had hij gelukkig weinig slechte herinneringen aan haar. Het enige minpunt was de verstikking, de eenzaamheid die het hem soms bezorgde, als hij haar niet even bij zich kon voelen, maar de momenten dat ze wel weer bij hem was, maakte zoveel goed. Hij vergaf haar alles - niet dat hij vaak boos op haar was - als ze weer in zijn armen lag.
Uiteindelijk kon hij het zelf ook niet meer uithouden en kreunde, net voordat haar lippen zich weer vurig op de zijne drukten, terwijl zijn benen zowat bezweken onder het overweldigende genot. Niet dat hij ooit zou falen hoor, natuurlijk niet. Zijn lichaam hield zich kranig - zijn emoties daarentegen was een ander verhaal. Zijn geest was allang bezweken onder de liefde, maar dat zag hij als niet meer dan normaal. Hij verplaatste zijn handen, streek langs haar rug tot haar billen, waar hij uiteindelijk zijn handen onder schoof om haar op te tillen. Hij draaide zich in een snelle beweging om, om haar zo tussen hem en de wand klem te zetten. Zijn lippen drukten zich steviger; vuriger tegen de hare, terwijl zijn vingers door haar natte haren gingen. Voorzichtig streelde hij omlaag, bereikte het einde van de lokken die nog over haar schouders hingen en ging geleidelijk over naar haar borsten. Ze was prachtig, zo mooi en damn, so fucking addictive.

Haar lichaam voelde op een bepaalde manier niet meer als de hare en toch voelde ze elke aanraking intensief, duidelijk en zond het allemaal genot, dat haar bloedbaan in kwam en haar haast liet bezwijken. Er was niemand die hen zou kunnen opzoeken, niemand die hen nu zou kunnen lastigvallen. De angst om ontdekt te worden, die al die tijd op haar schouders had gelegen, was er vanaf gevallen, op het moment dat ze dit huis betreedt had. Ondanks dat het haar niet had uitgemaakt waar ze heen zouden gaan, was ze blij dat ze naar een afgelegen plek waren gegaan. Hoe graag ze ook de kans had willen hebben om hun liefde aan de buitenwereld te tonen, je wist maar nooit wie er toevallig ook op diezelfde plek kon zijn. Het was vooralsnog veiliger om op een plek als deze te zitten, waar ze genoeg aan elkaar hadden en waar niemand hen kon storen. Het voelde op een bepaalde manier vreemd, om haar kerstvakantie zo door te brengen, maar ze had geen spijt van haar keuze, absoluut niet. Hoezeer ze ook van haar familie hield, ze wilde een kerst waar ze met plezier aan kon terugdenken en ze vermoedde dat dat wel zou gaan gebeuren.
Het voelde prettig, hoe hij hen zeker en resoluut omdraaide, om haar vervolgens klem te zeggen tussen hem en de wand. Ze kon nu eigenlijk vrij weinig uithalen, maar het voelde goed om vermaakt te worden, in plaats van hem te vermaken. Ze gaven en namen, plezierden elkaar, zonder te gretig te worden of iets te weigeren. Ze wilden hun grenzen ontdekken, elkaar zo goed mogelijk plezieren. Het genot dat ze voelde was overweldigend en ze haakte haar benen om zijn middel, terwijl haar handen verstrengeld raakten in zijn haar. Het genot stapelde zich op, zette zich om in een immens verlangen naar hem, zijn lichaam, wie hij was, alles wat hem zichzelf maakte. Zijn strelingen waren genoeg om haar te laten kreunen, hoewel dit gesmoord werd tegen zijn lippen, want haar lippen weigerde ze van de zijne te halen. Nog een aantal maanden en dan waren ze vrij, konden ze doen wat ze wilden. Dan was ze geen leerlinge meer, maar kon ze werkelijk rondgaan als zijn vriendin. Het voelde nog altijd beklemmend, als ze dacht aan het feit dat ze voor de buitenwereld niet zijn vriendin was. Er waren maar twee mensen buiten henzelf, die ook van hun relatie afwisten, maar de werkelijke details en diepgang, wisten alleen zij nog.
Maar voor nu, wilde ze daar niet aan denken, opgaan in hem, zijn handelingen, zijn aanrakingen en hun liefde. Want damn, ze hield van hem en god, hij was meer dan alleen fucking addictive.

Het verlangen dat hij voelde was haast onmenselijk, alsof het niet meer in zijn eigen lichaam thuishoorde, maar beter plaats had in die van een beest. Het verscheurde zijn binnenste, terwijl zijn buitenste schelp beheerst bleef, alsof hij het niet zo voelde. Natuurlijk, lagen zijn lippen vurige op de haren en verkenden zijn vingers haar lichaam, alsof deze een onbekende voor hem was, maar ze kon zich niet voorstellen hoe beheerst hij zich voordeed tegenover het verlangen dat zich langzaam binnen in hem opstapelde. Het was een torenhoge, onbedwingbare stapel, misschien zelfs met een berg te vergelijken. Het liep hoger dan hij voor mogelijk hield, verder dan hij ooit in zijn lichaam voor mogelijk had gehouden; het voelde geweldig. Het - haar - gekreun dat zijn oren streelde, liet hem bijna smelten van binnen en hij zou hetzelfde doen, als zijn aandacht niet gefocust was op haar. Hij zou kreunen, als zijn ogen niet elk deel van haar lichaam probeerde te zien, zelfs al werd een groot deel overschaduwd door zijn eigen lichaam. Zijn vingers probeerden te plaatsen te bereiken, waar hij eigenlijk niet bij kon, maar het verlangde stuwde en liet hem niet ophouden. Hij wilde niet stoppen, wilde nooit meer bij haar weg nu hij eindelijk zo dicht bij haar kon zijn.
Het idee dat ze op Hogwarts weer moesten doen alsof er niets was gebeurd, alsof er niets aan de hand was, verscheurde hem. Niet zoals het verlangen deed, totaal niet. Elke emotie op dit moment voelde goed, maar de verscheuring om haar weer te moeten behandelen als ieder anders drukte pijnlijk op zijn borst. Het was waarschijnlijk dat hij zich schuldig zou voelen, elke keer als hij haar weer met “juffrouw Carter” moest aanspreken, simpelweg omdat het zo afstandelijk; onnatuurlijk aanvoelde. Ze was veel meer dan “juffrouw Carter” voor hem, ze was Sally. Ze was de Sally waar hij met heel zijn hart van hield en die hij nooit meer wilde loslaten. Ze was de Sally die hij de zijne wilde maken, maar dat duurde nog zo lang; veel te lang. Zodra ze weer op Hogwarts zouden zijn, zouden dagen voorbij kruipen en het zou voor zijn gevoel jaren duren, voordat ze eindelijk haar laatste schooldagen mochten zien wegtikken. Dan zou ze geen studente meer zijn en hij geen leraar. Pas dan mochten ze volgens ieder ander ook geliefden zijn en niet alleen voor elkaar. O, en natuurlijk Sorrel en Jenico, die ook wisten wat er speelde, al wisten ze nog niet eens de helft. Het was prettig te weten dat ze in ieder geval begrepen wat er met hun aan de hand was.
Hij duwde zijn lichaam dichter tegen de hare, terwijl zijn vingers rond haar tepels cirkelden, voordat ze een weg naar haar buik afdaalden. Kort voelden zijn vingertoppen het hart dat ze in haar huid bewaard had en hij glimlachte, waarbij de kus een kort moment verbroken werd. Ze hadden zoveel om het te laten zien en toch was niets genoeg, niets zei precies wat ze voelden. Dat konden alleen zij en dan nog niet eens naar anderen. Ze konden het niet aan anderen uitleggen, hoe overweldigend dit alles voelde, maar als ze samen waren, wisten zij waar ze het over hadden. Het was iets wat ze alleen elkaar konden vertellen, omdat het op dat moment niet per se woorden behoefte. Voorzichtig streken zijn vingers langs haar onderbuik; de binnenkant van haar onderbenen, voordat hij zijn handen op haar middel legde. Hij streelde, begeerde haar helen wezen, want god ze was zo geweldig. ‘Et je t’aime,’ prevelde hij zachtjes, liefdevol. Voordat hij bij haar naar binnen ging.

Waar zijn zelfbeheersing beheerst bleef, faalde de haren. Waar ze, maanden geleden, nog een act had kunnen ophouden, dingen had kunnen faken, was dat nu allemaal verdwenen, verloren in het niets. In ieder geval tegenover hem. Haar emoties en gevoelens kon ze tegenover hem niet faken. Ze kon niet meer doen alsof ze de leerlinge was, die een haat koesterde jegens haar professor. Het hakte erin, als ze erover nadacht. Het feit dat ze eigenlijk niet meer dan dat van hem hoorde te zijn. Een leerlinge. Eén van de zovelen die hij elke dag zag en alles wat er tussen hen plaats vond, hoorde niet plaats te vinden. Er hoefde maar één iemand achter te komen, iemand anders dan Sorrel en Jenico, en ze zouden elkaar nooit meer mogen zien. Die gedachte was er en zou er altijd zijn, totdat zij Hogwarts achter zich had gelaten en ze officieel de zijne kon zijn. De gedachte verscheurde haar, maar niet op de manier dat het verlangen haar lichaam nu verscheurde.
Haar ogen waren geopend, trachtten zijn bewegingen te volgen, hoewel ze hier voor een groot deel in faalde. Ze kreeg het niet voor elkaar om haar ogen lang open te houden, puur en alleen vanwege het feit dat zijn strelingen, aanrakingen het genot in haar groter maakten, het verlangen haar meer en meer verscheurde. En ook al kon ze het prima voelen, met haar ogen open, ze wilde er optimaal van genieten, nu ze werkelijk de tijd hadden. Natuurlijk hadden ze de tijd gehad, die keer op het bal, toen ze naar de Kamer van Hoge Nood waren gevlucht, maar ze waren niet werkelijk alleen geweest. Ze konden niet bij elkaar blijven, moesten de volgende ochtend weer van elkaar gescheiden worden, terwijl zij beiden daar niet naar hadden verlangd. Ze was een wrak geweest, meer dan alleen een wrak en het was eigenlijk dat moment geweest, dat ze besefte hoe hard ze hem nodig had. Het had haar doen beseffen, dat ze hem blindelings zou volgen, wat hij ook deed. Als hij haar nu zou vragen de zijne te zijn, zou ze meteen ja zeggen, zonder werkelijk over enkele consequenties na te denken. Ze hield van hem, meer dan ze ook maar zou kunnen verwoorden. Hij was hetgeen wat haar nu in leven hield, wat haar vrolijk hield. Hij gaf haar elke emotie die een mens bezat en als ze hem nu kwijt zou raken, zou ze verdwijnen in het niets. Ze zou niets worden, als niets eindigen.
Ze kreunde zacht bij zijn aanrakingen en toen zijn vingers over het hart op haar buik streelden, glimlachte ze kort. Het maakte haar niet uit dat het misschien een imperfectie was, dat het haar egale huid bezoedelde. Het was een teken van liefde, zijn teken van liefde. Ze had geen remmen meer, liet zich nu niet meer tegenhouden. Ze voelde geen behoefte de genietende geluiden binnen te houden. Immers, hij gaf haar dat gevoel en ze wilde dat hij wist dat hij dat gevoel veroorzaakte, dat hij haar kon laten genieten, zoals geen ander ooit zou kunnen. Hij was uniek, op elke mogelijke manier en hij was van haar, volledig van haar. Even benam het haar de adem, toen hij bij haar naar binnen ging, maar al snel kreunde ze, zocht zijn lippen. Het voelde prettig, dat hij de touwtjes in handen had. Zij zat immers klem, kon vrij weinig uitrichten, maar dat maakte - voor haar in ieder geval - niet uit. Ze vond het fijn dat hij nu eens het heft in eigen handen nam, dat hij handelde naar zichzelf en niet naar anderen. Haar ene hand raakte verstrengeld in zijn haar, terwijl haar andere hand over zijn borstkas gleed. Het was een geheel nieuwe sensatie, om op deze manier te vrijen. Misschien kwam het door het feit dat ze nu de tijd hadden, werkelijk van elkaar konden genieten, ze wist het niet, voor nu maakte het ook niet uit. Alleen hij maakte nu uit.

Haar geluiden zorgden ervoor dat hij bijna bezweek; dat zijn verlangens zijn binnenste zowat verscheurde tot niets meer dan flarden achtergelaten plezier, puur uit het horen van haar genot en nog niet eens het zijne. Het voelde fijn; meer dan dat om te horen hoe zij genoot, zoals hij ook genoot. Het voelde alsof hij smolt van binnen, terwijl zijn handelingen desalniettemin zeker en bewust waren. Hij leek niet te falen, al voelden zijn benen alsof ze het elk moment konden begeven en dreef zijn geest ergens ver boven hem. Het voelde alsof zijn lichaam niet van hem was, terwijl hij elke handeling, elke minieme beweging die ze uithaalde tot diep in zijn zenuwstelsel voelde trillen. Ze kon weinig uitrichten, gevangen tussen de wand en zijn lichaam en toch wist hij te genieten van elk van haar aanrakingen. Haar handen door zijn nat geworden haren en haar vingers over zijn borst, waar het zweet traag over heen parelden. Het was warm, gevangen tussen de muren en glazen wanden van de douchecabine, die de stoom gevaarlijk dicht bij hun toch al zo verhitte lichamen hield en toch moest hij geen moment naar adem snakken. Geen moment voelde de hitte benauwend of beklemmend, misschien omdat de bevrijding die ze hem bood groot genoeg was om dit alles te overtreffen. Een rilling klom over zijn ruggengraat bij de kreun die ze losliet, terwijl hij naar binnen ging en ondanks dat hij zijn eigen handeling was, kon hij het geluid zelf ook niet binnen houden. Ze voelde warm, prettig en zo zacht, dat hij wilde dat ze nog uren zo konden blijven staan - en er was niemand om hen tegen te houden.
Ze waren samen, zonder dat iemand hen kon storen en voor de zoveelste keer vandaag overweldigde dit feit hem met een immens bevrijdend gevoel, dat hem zeker maakte dat hij nooit meer anders wilde. Hij wilde elk moment van de dag bij haar zijn; van haar houden en liefhebben zoals nog nooit iemand had gedaan. Hij wilde haar opeisen als de zijne en er zou een dag komen dat hij dat ook zeker deed. Ze was het missende stuk in zijn puzzel en na zo lang gezocht te hebben, kon hij haar niet opeens loslaten. Hij wilde haar niet weer kwijtraken, net nu zijn puzzel compleet was. Hij drukte zijn lippen vurig op de hare, terwijl een van zijn handen haar heup losliet en omhoog klom naar haar borst. Zachtjes, teder streelden zijn vingerstoppen over haar borst, cirkelden om haar tepel en hij maakte zijn lippen los, terwijl hij zijn heupen dichter naar haar toe bewoog. Zijn lippen daalden via haar hals af naar haar borsten en kusten haar beide tepels. Haar lichaam was bekend, maar voelde door de plotselinge bevrijding nog zo onbekend dat hij elke vierkante centimeter wilde herontdekken. Ze was zo mooi dat hij zo mogelijke, haar lichaam elke keer opnieuw zou ondervinden. Ze was perfect, zelfs met het hart dat haar egale huid “bezoedelde” en voorzichtig zette zijn handen haar zo neer dat zijn heupen tot minimale ruimte langs de hare schoven.

Haar lichaam voelde warm, heet van binnen, was gevoeld met een warmte die haast onmenselijk was. Ze had het gevoel alsof haar lichaam koortsig was, maar haar hart en haar hoofd wisten beiden dat dat niet zo was. Als je koorts had, voelde je je immers ellendig en Sally voelde zich alles behalve ellendig. Ze wist niet eens hoe ze zich wel voelde. Immens gelukkig, intens verliefd en vol verlangen, een combinatie van dit alles, dat haar het gevoel gaf dat haar hart opzwol, uit haar borstkas zou barsten. Elke aanraking, elke streling; het verscheurde haar binnenste. Ze was niet meer in staat om normaal na te denken en elke gedachte werd uit haar hoofd verbannen. Ze dacht niet meer na over het feit dat dit niet hoorde, dat ze over twee weken niet meer zo konden doen met en tegenover elkaar. Ze dacht er niet meer over na, daar was in haar hoofd geen ruimte meer voor. Het geluk en het verlangen, de intense liefde, alles wat ze voor en door hem voelde; het vulde haar hoofd, haar hart en haar lichaam. Ze wilde nu van hem genieten, nu ze van hem kon genieten. Twee weken lang had ze hem voor zichzelf. Veertien dagen lang. Ze kon naast hem wakker worden, naast hem in slaap vallen, kerst met hem vieren en met hem alleen.
Ze beantwoordde zijn vurige kus als vanzelf, hoefde er niet eens over na te denken. Ze zou en kon hem niets weigeren. Hij had haar zogezegd in zijn macht, ondanks het feit dat zij beiden nog gewoon twee afzonderlijke personen waren. Maar zonder hem, wie was ze dan? Hij was het ontbrekende stukje, het enige stukje dat ze nog nodig had gehad, om te worden wie ze was, om te weten waar ze naar op zoek was in haar leven. Ondanks dat ze zonder hem zou blijven leven, zou haar leven niets meer waard zijn. Haar leven was onlosmakelijk verbonden met de zijne en nu waren ze dat letterlijk, op de meest intieme manier die een mens maar kon bedenken.
Opnieuw lokten zijn strelingen het geluid van genot uit, wat zacht over haar lippen kwam. Het was voornamelijk nu vanbinnen dat ze genoot, het voelde, het intens ervoer. Licht gooide ze haar hoofd in haar nek, beet zacht op haar onderlip, toen hij zijn lippen naar haar borsten liet afdalen. Haar lichaam was de zijne, op elke mogelijke manier. Elke verandering, elk nieuw stukje - hij zou altijd degene zijn die het als eerste mocht zien, mocht ervaren, mocht ontdekken. Er zou voor haar geen ander zijn, niet nu ze de ware liefde werkelijk had mogen ervaren. Haar handen gleden af naar zijn heupen, in een poging hem dichter naar zich toe te duwen. Hij kon op het moment niet dichtbij genoeg zijn. Ze sprak niet, wat op het moment ook niet nodig was. Haar genietende geluiden, haar weinige handelingen - het moest genoeg zijn om hem duidelijk te maken dat ze er van genoot en ontzettend viel van hem hield. He was simply the one.

Timejump

Zijn lichaam voelde klam van de warmte die hem de hele tijd omsloten had, zowel die de stoom naar hen had uitgewaaid als de warmte van alleen Sally’s prachtige lichaam. Zijn haren waren nog nat van het water dat uit de douchekop had gestroomd en de plukken stonden alle kanten op door haar vingers die zich er zo schaamteloos door hadden bewogen dat hij had gedacht alleen maar van die aanraking al gek te worden. Hun banden waren gebroken, hun grenzen overschreden en hij kon slechts met een enorm stomme grijns naar het plafond boven hen kijken. Zijn adem was zwaar, onregelmatig en toch kon hij alleen maar oprecht en extreem gelukkig zijn. Hij kon zijn ademhaling niet onder controle krijgen onder opgelaten gevoelens die nog door zijn lichaam raasde en het bloed dat door zijn aderen gierde. Zijn spieren stonden strak van de spanning, terwijl hij het gevoel had van binnen totaal ontspannen te zijn, simpelweg door alles wat hen was overkomen. Haar aanwezigheid op deze plek maakte al het wachten goed en vaagde alle herinneringen aan de dagen zonder haar probleemloos weg. Het joeg de gevoelens van machteloosheid als hij haar even niet bij zich had kunnen voelen naar de diepste en grijste hoeken van zijn bewustzijn. Hij kon alleen nog maar grijnzen tot de spieren rond zijn mond vermoeid begonnen te trillen en hem wilden vertellen dat hij zijn spieren wel mocht ontsnappen. Ze waren toch maar alleen, zonder iemand die hen kon storen en zonder mensen die hun geheim konden doorvertellen. Ze waren toch maar alleen, op een plek waar niemand wist wat ze precies voor elkaar waren, behalve twee geliefden, want dat viel zeker niet te ontkennen. Hij grinnikte bij de gedachte dat zelfs Aaren, de kapitein van de Compass Rose die hen gebracht had, hem met een knipoog nog had ingefluisterd dat Sally hem er niet één leek om te verliezen, en hij had gelijk. Zelfs die oude kapitein, die door de dikke glazen van zijn bril moest turen om alles scherp te zien, had met alle duidelijkheid gezien dat ze bij elkaar hoorden; dat ze elkaar aanvulden. De blik in hun ogen viel niet te omzeilen, noch te ontkennen. Ze waren voor elkaar gemaakt.
Hij draaide zich nog grijnzend om en keek naar het roodharige meisje dat naast hem op het bed lag, haar rode haren nat van de douche en haar lichaam klam van alles, alles, alles. En god, wat hield hij van haar.

Er hing een aangename stilte in de kamer, die slecht verbroken werd door hun ongecontroleerde ademhalingen. Het voelde fijn, prettig om te weten dat zij elkaar dit konden geven, bieden en van de ander konden ontvangen. Ze lag op haar buik, op de dekens, haar lichaam nog warm en klam van de douche en alles wat er verder gebeurd was. Haar lange haren waren nog nat, bedekten haar rug, terwijl ze haar blik op hem gericht had. Ook zij had een bepaalde glimlach rondom haar lippen en in haar ogen was die typische glans te zien. Een glans die aangaf hoe gelukkig ze was, hoe gelukkig ze zich voelde. Ze voelde zich gelukkig, meer dan ze naar hem kon uiten, maar ze wist dat dat geen probleem was.
Sally leunde op haar armen, had daar haar hoofd op te rusten gelegd, terwijl haar blik op hem gericht bleef. Zijn blonde haar was door de war, nog vochtig, net zoals dat zijn lichaam nog klam was. Zoals altijd benam zijn lichaam haar de adem en om eerlijk te zijn was het niet alleen zijn lichaam wat dat voor elkaar kreeg. Het was alles aan hem, elk klein detail dat haar gek maakte. Het was afschuwelijk om te bedenken dat ze nog iets minder dan een half jaar hun relatie geheim moesten houden, want dat was amper meer mogelijk. Ze hield van hem, meer dan ze kon vertellen of uiten en ze waren op het punt dat hun blikken genoeg zeiden. Er zou een moment komen, het zou naïef zijn dat te ontkennen, dat ze hun liefde niet meer konden verbergen, dat er die kleine hints zouden komen, die hen zou verraden. Het zou komen en hoe graag ze ook wilde dat ze het geheim kon houden, ze wist dat ze het niet kon.
Voorzichtig duwde ze zichzelf iets omhoog, drukte zacht een kus op zijn lippen en nestelde zich toen tegen hem aan, een tevreden glimlach rondom haar lippen. 'I love you,' kwam er hees over haar lippen heen. Haar ademhaling had ze nog steeds niet volledig onder controle, maar ze zag het niet als een probleem. Het was een bewijs van hun moment, van de band die ze gedeeld hadden, van de ultieme samensmelting. Haar ogen sloot ze, moe door hun activiteiten, uitgeput door wat de dag gebracht had. Daarnaast werkte het kalmerend om te weten dat ze naast hem wakker zou worden, mét hem zou wakker worden. Voor nu was er niets waar ze zich nog zorgen over hoefde te maken, over moest nadenken. Het ging nu om hen en hen alleen.

Haar lippen voelden zachten, proefden zoet naar de verlangens en emoties die door hun lichamen joegen alsof ze elkaar langer kenden dan alleen vandaag, dan alleen die paar keren dat ze zo dicht bij hadden mogen zijn. Haar lippen proefde naar ervaring van jaren, hoewel ze elkaar pas sinds die schooljaar hadden gevonden en zelfs toen, niet meteen. Hun ontmoeting was niet geweest zoals ze nu nog met elkaar omgingen en het was waarschijnlijk onmogelijk om elkaar nog eens zo te behandelen. Zo koeltjes en gedistantieerd, ze waren veel te dicht bij om ooit nog afstand te kennen. Ze hadden elkaar nooit gehad zoals op dit moment, het was anders geweest en alleen die ene interesse had hen naar elkaar toe gedreven. Alleen die kleine gelijkheid, hoewel lang niet hetzelfde had hen in elkaar armen geduwd en hun gevangen genomen in een warmte die alleen maar overheersender was geworden. Hij had zich aan het begin van dit schooljaar niet eens kunnen voorstellen zo hecht te groeien met een leerlinge, een collega was tot daar aan toe, maar Sally. Sally was taboe, ook al voelde het voor zowel zijn lichaam als geest niet meer zo en enkel zijn verstand wist nog beter. Zijn verstand besefte dat elke handeling, hoe klein en onbeduidend ook verkeerd was naar deze jongedame toe. Ze was zijn leerling, hij mocht niet intiemer met haar worden dan af en toe een bemoedigend klopje, een troostende hand en zelfs dat, mocht alleen gebruikt worden bij de juiste gedachten. Gedachten die hij zich allang niet meer kon voorstellen, nu ze al zoveel meer voor hem was. Zijn verstand besefte dat hij teveel, te snel ging. Het wist dat het geen geheimen meer kon houden, niet dit. Emoties waren te overheersend om zijn volle besef nog aan het roer te laten en eenmaal op school, ze wisten teveel. Ze kenden en voelden teveel om het onzichtbaar te houden. Wat al zo moeilijk was, kon alleen maar moeilijker; onmogelijk worden.
Hij glimlachte terwijl hij luisterde naar haar ademhaling, toen ze zich eindelijk tegen hem aan had genesteld. Haar warme, klamme lichaam tegen het zijne. Haar blozende wangen en zoete lippen ergens dicht bij hem, maar voor nu had alles haar - en ook hem - uitgeput. Hij kon alleen maar glimlachen, terwijl hij zijn armen steviger om haar heen sloeg en haar geur opsnoof. De stilte, de stille stilte die alleen haar ademhaling verbrak, werkte kalmerend. Hij hoorde hoe haar lichaam uiteindelijk de controle terugwon en haar een sluimerende slaap instuurde, terwijl hij zelf nog enige tijd naar haar prachtige gezichtje bleef kijken. Haar vredige, slapende gezichtje tot ook zijn lichaam de vermoeidheid van alles, alles, alles niet meer aankon en hem haar achterna, de slaap in joeg. Sweet dreams.

'Je weet dat we dit niet meer kunnen doen, Sally.' De stem sneed door de stilte heen, zo gemakkelijk dat het haar liet rillen. Misschien rilde ze door de kou, want erg warm was het niet. De jongen voor haar had een duidelijke vorm, was meer dan alleen bekend voor haar. Hij was de jongen van wie ze hield, de jongen voor wie ze haar leven zou geven, de jongen met wie ze haar leven wilde delen. Zijn blauwe ogen leken echter emotieloos, leeg, kil en het beangstigde haar, zoals hij haar wel vaker had beangstigd. Tussen hun lichamen was een meter of twee, niet bijzonder veel, maar desondanks voelde het meer dan alleen afstandelijk.
'Dat we wat niet meer kunnen doen?' Haar eigen stem klonk onbegrijpelijk, ondanks dat ze wel degelijk wist waar hij het over had. Natuurlijk, er was maar één ding waar hij het over kon hebben, één ding dat logisch was.
'Dit. Ons. Wij. Het is over, Sally, voorbij, weg.' Hij maakte vage gebaren met zijn hand, om hen aan te duiden.
'Dat meen je niet.' Haar stem klonk verstikt en de tranen zaten hoog. Hij leek daarentegen nergens last van te hebben. Hij glimlachte enkel, een haast duivelse glimlach, die totaal niet bij hem paste.
'Ik meen het wel, Sally. Al dat gerotzooi tussen ons. Denk je nu werkelijk dat het ook maar iets betekende? Ben je werkelijk zo naïef? Hoe kom je er in godsnaam bij dat ik voor jou zou vallen?'
'Je meent dit niet. Dit is niet waar, Daniël, je liegt!' Oh, wat klonk ze wanhopig. Verdomd wanhopig en het ergerde haar. Hij lachte, een lach die door merg een been ging, vreselijk klonk.
'Ik meen het wel, Sally, want zeg nu zelf, iemand als Cinnia is toch veel en veel beter?' Het was dat moment dat ze zag om wie hij zijn arm geslagen had. De blondine die zo op hem liep te geilen, de blondine met wie ze zoveel ruzie had. Cinnia lachte, een hoge, kille lach en legde haar hand op Daniëls wang, draaide zijn hoofd en duwde haar lippen gepassioneerd op de zijne, waar de jongen gretig op antwoordde.
Ze schoot overeind, haar ademhaling snel, haar lichaam klam van het zweet en haar hart bonkend in haar ribbenkast. De nachtmerrie stond nog op haar netvlies en als vanzelf liet ze haar gezicht in haar handen zakken en begonnen haar schouders te schokken. Ze was er bang voor, meer dan ze zou durven toe te geven. Zonder hem... Ze wist niet eens wat ze dan zou moeten doen. Hij was haar leven, alles wat ze nu eigenlijk nog kende, wist en hem kwijtraken... Het was de nachtmerrie die haar achtervolgde.

Hij schrok op van de plotselinge bewegingen langs zijn zij, de leegte die zijn armen plotseling vulde en lucht waar zijn vingers verbijsterd in grepen. Een zacht gesnik kroop door zijn gehoorhangen, hoewel het geluid eerst een paar keer tegen zijn trommelvliezen moest dreunen voordat hij ook daadwerkelijk besefte wat er gebeurde, waar hij was. Ergens in de verte sloegen golven tegen de rotsen kapot en kraaiden de meeuwen die nog niet in slaap waren gedommeld op het ritme van de deinende golven. Een bries ruiste lang de gordijnen die voor het opengeslagen raam hingen, waarmee een poging was gedaan hun lichaamstemperaturen weer iets omlaag te krijgen, zonder de volgende ochtend rillend en proestend buiten te staan. Hij was niet alleen, maar ook niet met zijn familie. Zijn ogen vlogen open, terwijl hij zich onhandig omhoog duwde en koortsachtig naar Sally zocht. Zoveel kon hij zich nog wel herinneren, dat de laatste keer dat hij haar gezien voor het slapen was geweest. Dat de laatste keer dat hij haar gevoeld had tot enkele seconde geleden was geweest. Dat zíj het was die zo hartverscheurend snikte. Toen zijn ogen haar eindelijk vonden, trok er direct een steek door zijn hart. Zonder dat hij wist wat er gebeurde, zonder dat hij wist wat er aan de hand was, deed het hem simpelweg pijn om haar zo te zien en automatisch kroop hij dichter naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen. Sterke, gespierde armen die haar tengere lichaam tegen hem aandrukte en haar wilde troosten, hoewel hij rilde bij het voelen van de kou van haar lichaam. Er lagen nergens dekens in hun buurt, behalve degenen waar ze al die tijd bovenop hadden gelegen. Ze voelde koud en het deed hem pijn dat hij haar moest loslaten om zo een fleecedeken van de bovenste plank te pakken. Voorzichtig drapeerde hij de deken om haar schouders, waarna zijn armen zich weer om haar lichaam sloten en hij zijn gezicht tussen haar klamme, vochtige lokken verstopte. Sussend siste hij met warme adem in haar nek, waarna hij haar uiteindelijk omdraaide en een blik probeerde te vangen. ‘Sally.’ Zijn ijsblauwe ogen warm en bezorgd, terwijl zijn stem onzeker klonk. Hij wilde haar handen pakken, maar iets weerhield hem en hij kon alleen maar stil blijven zitten, met zijn armen om haar lichaam, haar beschermend tegen wat haar zo van streek had gemaakt. ‘Wat is er?’

Zijn armen waren warm, sterk, beschermend, maar lieten haar desondanks alleen maar verschrikkelijker voelen. Haar nachtmerrie stond nog te erg op haar netvlies, hoe hij haar zo emotieloos had aangekeken, duidelijk had gemaakt dat het allemaal niets betekend had voor hem. Zijn armen lieten haar weer los en er was de neiging bij hem weg te kruipen, nu ze daar de kans voor had, maar hij legde al een fleecedeken om haar schouders, weerhield haar ervan bij hem weg te gaan. Haar blik wendde ze af, weigerend om hem aan te kijken. Onzeker sprak hij haar naam uit, vervolgde met de vraag die ze verwacht had. Het was logisch dat hij het vroeg, maar om eerlijk te zijn wilde ze niet de werkelijke reden vertellen. Het zou behoorlijk triest overkomen, hoe ze zich zo aan hem vastklampte. Deze jongen was haar leven en tegelijkertijd zou hij nog eens haar dood worden. Uiteindelijk opende ze haar ogen, veegde met de achterkant van haar hand haar tranen weg, ondanks dat deze bleven komen, maar keek hem in eerste instantie niet aan. Het beeld van hem en Cinnia stond op haar netvlies, vulde haar met een vreemde jaloezie en tegelijk een intense angst. Wat als het ooit waarheid zou worden? Wat als hij haar werkelijk ooit zou verlaten voor een blondine als Cinnia?
Ze draaide haar hoofd, keek hem aan, schudde zacht haar hoofd. 'Je zei,' begon ze, hoorde de trilling in haar stem en slikte moeizaam. 'Je zei dat het allemaal niets betekende, dat het over was, voorbij, dat we er niet mee konden doorgaan.' Ze haalde diep adem, beet enkele seconden zacht op haar lip. 'Je zei dat je nooit voor iemand zoals ik kon vallen, dat ik naïef was om dat ook maar te bedenken en dat iemand als... Cinnia veel beter was.' Sally wendde haar blik weer af, beschaamd misschien en liet haar gezicht weer in haar handen zakken. Ze huilde niet, niet meer, in ieder geval. De tranen waren echter nog wel te zien, droogden langzaam op, maar waren nog niet weg. 'Je hield niet van me,' eindigde ze uiteindelijk, haar stem zacht, op een bepaalde manier verslagen.

Het voelde alsof ze zich gevangen voelde in zijn armen, gedwongen bij zijn aanwezigheid en als vanzelf ontspanden zijn armen tot ze slechts losjes om haar middel lagen. Hij wilde niet dat ze zich gevangen, of zelfs maar gedwongen voelde dicht bij hem te zijn, hoewel hij haar niets liever dan dichtbij hem had. Het was waarschijnlijk dat ze een logisch reden had voor haar reactie, het feit dat ze zijn blik vermeed terwijl hij tegen haar sprak en vroeg om een uitleg. De tranen die ze met een fel gebaar van haar wangen boende zonder ook maar enige blik met hem te kruisen. Ze had vast haar redenen, zoals ze soms elk hun redenen hadden om overal behalve naar elkaar te kijken, hoewel dat nog niet vaak had plaatsgevonden. Ze leken elkaar graag te zien; hielden van elkaar, beleefden elke minuut met elkaar zelfs al waren ze soms alleen en hij kon op dit moment alleen maar machteloos toekijken en afwachten. Hij kon haar tot niets dwingen; wilde haar tot niets dwingen, maar glimlachte toen ze hem uiteindelijk durfde aan te kijken. Een kleine, bescheiden lach die langzaam verdween toen ze haar verhaal vertelde en uiteindelijk haar blik weer afwendde. De gebroken klank in haar stem sneed door de stilte bij de laatste woorden die ze uitsprak en in één moment veranderde zijn blik van onbegrip, naar troost en uiteindelijk iets dat overal tussen lag zonder dat er ook maar één naam voor te bedenken viel.
Zijn handen gleden voorzichtig naar de hare en haalde die voor haar gezicht weg, waarna zijn vingers langs haar gezicht streken en haar hoofd uiteindelijk weer naar hem terug draaide. ‘Sally.’ Zijn stem was zacht, terughoudend alsof hij een hertje probeerde te lokken, zonder het af te willen schrikken. ‘Ik kan je niet beloven dat we voor eeuwig samen zullen zijn. Ik kan je niet beloven dat het over honderd jaar hetzelfde zal zijn als vandaag of gisteren, hoe graag ik die dingen ook zou willen. Ik kan alleen zeggen dat zelfs als onze wegen scheiden, dat niet is omdat ik niet meer van je houd. Dat het niet is, omdat ik iemand beter dan jou heb gevonden, want ik kan alleen maar zeggen dat ik nooit meer iemand zoals jou zal vinden. Ik zal nooit iemand zo perfect en volmaakt als jou vinden, zelfs met alle imperfecties die je hebt. Elk minuscuul stukje dat jou, jou maakt kan ik niet meer liefhebben dan ik al doe. Sally, ik houd van jou en alleen jou. Je bent meer dan de wereld ooit voor me zal betekenen en ik zou alles voor je opgeven, als dat alleen is om jou gelukkig te maken. Ik zou mijn leven geven, alleen om jou voor de laatste keer te zien lachen, want zelfs tussen alle anderen in mijn leven ben jij de enige.’ Zijn vingers streken over de opgedroogde tranen op haar wangen, waarna hij glimlachte. ‘Alleen jij, en ik blijf het je zo vaak vertellen als nodig is, totdat je het gelooft.’

Zijn handen gleden naar de hare, haalden deze van haar gezicht weg en zacht streken zijn vingers langs haar gezicht, draaiden haar hoofd naar hem toe, zodat zijn blik niet te ontwijken viel. Zacht, terughoudend sprak hij haar naam, om vervolgens te vervolgen. Had ze nog enige twijfel aan hun liefde gehad, dan was dat nu volledig verdwenen. Het beklemmende gevoel was afwezig, de angst om gesnapt te worden voorlopig even opgesloten. Het was alleen zij tweeën, hun liefde. De woorden, de zinnen - het waren allen nogmaals een bewijs hoe diep hun liefde ging, hoeveel ze voor elkaar overhadden. Het was dan ook onmogelijk om niet te glimlachen, om niet te reageren op de woorden, die elk doordrenkt waren met zijn liefde. De nachtmerrie leek plots zo onzinnig, zo onmogelijk, zo te debiel voor woorden. Al haar angsten dat hij haar zou verlaten; ze klonken allemaal stuk voor stuk achterlijk. Het wás ook achterlijk. Na al die maanden, na alle momenten die ze samen hadden gehad, dacht ze nu nog werkelijk dat hij haar zou verlaten? Dacht ze nu nog werkelijk dat dit zomaar over zou gaan? Ze konden dan misschien niet met woorden uiten hoeveel ze nu werkelijk van elkaar hielden - daarvoor ging hun liefde veel en veel te diep - ze konden dat wel met handelingen aangeven. Handelingen waarmee ze elkander gek maakten, het uiterste in elkaar naar boven haalden.
Voorzichtig bracht ze haar hand naar haar wang, liet haar vingers tussen de zijne doorglippen en beet even zacht op haar lip. 'Ik geloof je, Daniël. Als er iemand op deze wereld is die ik altijd zal geloven, blind zal volgen, dan zal jij het zijn.' Ook haar stem klonk zacht, maar wel vastberaden. Er was geen gebroken, verslagen klank meer in te bekennen. Voorzichtig haalde ze haar hand bij de zijne weg, legde deze op zijn gezicht, gevolgd door haar andere hand. 'Het is gewoon mijn idiote angst om je kwijt te raken, om je te verliezen. Ik kan niet uiten hoeveel je voor me betekend, hoeveel ik van je houd - in ieder geval niet met woorden. Ik wil en kan je niet loslaten, Daniël, ik wil en zal je niet laten gaan. En wat mijn angsten me ook zullen vertellen, ik weet dat ze niet gelijk hebben.' Ze drukte zacht haar lippen op de zijne, kort, om vervolgens weer iets naar achteren te leunen. 'Er zal nooit iemand zijn zoals jij, Dan. Jij bent de enige, de ware, degene van wie ik zoveel houd, dat het gewoonweg pijn doet als ik niet bij je ben. En dat beangstigd me. Het vult me met geluk en angst tegelijk, want zonder jou, ben ik niets meer, heb ik niets meer.' Het kon haar even niets schelen dat de woorden misschien achterlijk klonken, te sentimenteel, het voelde goed, préttig om het te kunnen zeggen. Nogmaals drukte ze haar lippen op de zijne, zacht, maar met oh zo veel liefde. Want ze hield van hem, alleen van hem, voor altijd van hem.

Hij voelde hoe ze haar vingers met de zijne liet verstrengelen en automatisch streken zijn vingertoppen langs de rug van haar hand, toen ze haar hand tegen zijn gezicht legde. Het was een handeling die hij herkende, alleen maar zou herkennen als die van haar, iets wat ze sinds het allereerste begin al had gedaan. Haar warme handen tegen zijn gezicht, haar zachte vingers die langs zijn huid dansten en het gevoel dat het tot diep binnen in zijn lichaam raakte. De warmte en tederheid waarmee ze hem behandelde, liet zijn zenuwen beven met het volste bewustzijn van wat ze met hem deed. Hij hield van haar en meer kon hij niet van haar houden, ze maakte hem gek met elke beweging en elke handeling die voor zijn ogen afspeelde en hij zou nooit genoeg krijgen van het kijken. Alleen maar het kijken stelde hem al tevreden, maar het voelen van haar lichaam dicht bij het zijne was iets wat niets ooit nog zou overtreffen. Ze zag er beeldschoon uit als ze op haar onderlip beet en hij schrok op toen hij eindelijk haar stem weer hoorde. Zacht en toch vastberaden en haar woorden lieten hem glimlachen, zorgden ervoor dat hij zijn handen losmaakte en ze zachtjes tegen haar gezicht legde om haar woorden te onderbreken met een zachte kus op haar lippen. Haar zoete, zachte lippen die altijd even mooi waren. Of ze nu tegen hem spraken of hem zachtjes terug kusten. Hij hield van haar, haar onzekerheden en alles wat haar maakte wie ze was. Ze boog zich op haar beurt naar hem toe toen ze uitgesproken was en hij sloot zijn ogen kort, toen ze haar lippen op de zijne drukte. Haar woorden vleiden hem, raakten hem en kort nadat ze haar lippen nogmaals op de zijne drukte, trok hij zijn gezicht terug en keek haar in de ogen.
‘Sally, jij bent niet alleen uniek. Je bent de enige die voor mij ooit zal bestaan, er zullen altijd mensen zijn die ook een stukje van mijn liefde opeisen, maar het grootste deel zal altijd voor jou gereserveerd zijn. Waar je ook heen gaat en zelfs al kan ik je hierna honderd jaren niet meer spreken, ik zal je nooit vergeten. Jij zult altijd één van de sterkste herinneringen zijn die in mijn geheugen is gegrift. Als je ooit mijn hand verliest, als je me ooit kwijtraakt, weet dan dat ik nog altijd dicht bij je ben.’ Hij glimlachte lichtjes, streelde over haar wangen die warm en vurig aanvoelden onder zijn vingertoppen. ‘En soms zal het je kwellen, soms zal het je verscheuren en gebroken achterlaten, maar weet dat ik dan aan de andere kant net zo gebroken en verscheurd ben. Liefde kan een zegen en een vloek zijn, het is maar hoe je er zelf mee omgaat en ik geloof dat we elke tegenslag zullen overkomen, wat het ook met ons doet. Ik beloof het.’ Zachtjes drukte hij zijn lippen op de hare, terwijl zijn armen zich stevig om haar tengere lichaam sloten en haar zo dichter tegen hem aandrukte. Hij hield van haar en alleen van haar. ‘Laten we weer gaan slapen,’ prevelde hij vervolgens, waarna hij een plagerige kus op haar neus drukte en haar met hem meetrok, terwijl hij weer langzaam in het matras wegzakte.

Ze lag al een tijd naar het plafond te staren, voordat ze besefte dat ze wakker geworden was. Een moment was ze erdoor gedesoriënteerd en wist ze niet waar ze was. Een frons kwam tussen haar wenkbrauwen, waarna ze zichzelf overeind duwde. Naast haar lag Daniël en terwijl haar ogen door de kamer gleden, kwam ook alles weer terug. Het was kerstvakantie en ze had twee weken alleen met Daniël. Twee weken waarin alleen zij tweeën belangrijk waren, waarin ze hun relatie konden versterken en elkaar werkelijk konden leren kennen. Zelfs al waren ze al vier maanden bij elkaar, hun momenten samen waren gestolen minuten geweest, waarin weinig tijd voor diepgaande gesprekken was geweest. Haar blik gleed naar Daniël, waarna ze zich voorover boog en een kus op zijn voorhoofd drukte, zacht, licht, in de hoop hem niet wakker te maken. Vervolgens duwde ze zichzelf het bed uit, op zoek naar haar koffer. Ze voelde zich volledig op haar gemak bij Daniël, maar het leek haar vooralsnog geen goed plan om volledig naakt door het huis te blijven lopen.
Uiteindelijk liep ze in shirt van Daniël naar beneden, omdat dat het eerste was wat ze tegengekomen was en ze had er weinig voor gevoeld verder te zoeken. Het shirt was, hoe kon het ook anders, te groot en viel zo dat het net alles bedekte. Dat was voor haar de reden geweest om niet eerst nog een trainingsbroek te zoeken. Eenmaal beneden viel haar blik opnieuw op de kale kerstboom en ze fronste even bedachtzaam. Daar moesten ze vandaag maar wat aan veranderen. Sally besloot dat ze zichzelf het beste vertrouwd met het huis kon maken en wachten op Daniël, zodat ze samen konden ontbijten. Zacht neuriënd begon ze lades open te trekken en probeerde het allemaal te onthouden. Zou het zo zijn in de toekomst? Zij en Daniël samen, in een huisje als dit? Het waren toekomstdromen die haar gezelschap hielden, terwijl ze verder ging met het openen van kastjes, om uiteindelijk stil te blijven staan toen ze alles geopend had. Haar nieuwsgierigheid bracht haar naar de woonkamer, waar haar blik op een stel boeken viel. Als vanzelf brachten haar benen haar naar de boeken, om er uiteindelijk eentje tussen vandaan te halen. Met het boek onder haar arm geklemd liep ze naar de bank, waarna ze comfortabel ging zitten, haar benen opgetrokken, en het boek opensloeg. Ze verloor zich al snel in de woorden, het verhaal, het feit dat het sowieso een boek met een happy ending was.

Het matras voelde als een bed van rozen die zijn geur in slingers om het hoofdeinde drapeerde en hun lichamen insnoerde, aan elkaar vastbond en hen verbood elkaar te verlaten. Zijn lichaam weigerde te ver bij haar weg te gaan en zijn spieren kropen in een soort automatische trance naar de hare toe, terwijl zijn armen haar lichaam verwarmden voor zolang ze daar de mogelijkheid toe hadden. Hij was echter te diep in slaap om te merken dat ze tussen de uren door aan zijn armen ontsnapte en uiteindelijk - al was de ruimte tussen hen in te verwaarlozen - aan zijn zijde terecht kwam. Tussen de lakens die hen als een wolkendeken opving voor wanneer ze de warmte van elkaars lichamen verloren, merkte hij niet dat zijn armen haar lichaam misliepen en zijn handen klemden zich om diverse stukken van het laken, om de houvast te krijgen die hij niet kon vinden. Hij merkte niet dat ze wakker werd, terwijl de slaap zijn hoofd met wolken vulde en zijn neus met de geur van romance. Hij merkte niet dat ze opstond en door de slaapkamer scharrelde, voordat ze één van zijn t-shirts glipte en een kus op zijn voorhoofd drukte. Hoewel zijn neus kort omhoog trok en rimpels van de brug van zijn neus naar zijn voorhoofd uitrolde en een vrije hand een moment over zijn gezicht streek, voordat hij deze weer dieper in het kussen verstopte en besloot wat dat gevoel dan ook mocht wezen te negeren. Hij merkte niet dat ze de kamer uitliep en het huis verder besloot te ontdekken en pas toen bijna alle dekens ergens halverwege een val naar de grond waren en één van het kussen, wonderbaarlijk genoeg aan de andere kant van de kamer lag, had zijn lichaam genoeg van de kou en de warmte die hij niet terug kon vinden.
Daniël knipperde een moment verward met zijn ogen, voordat hij zijn lichaam in een zittende positie bracht en zijn hand over zijn gezicht haalde, terwijl hij de herinneringen van gister toeliet de slaap van de ochtend zijn hoofd uit te blazen. Een glimlach krulde als vanzelf om zijn lippen, wanneer hij terugdacht aan het begin van de vakantie die gisteren begonnen was. Het was een prettig idee dat Sally dit deel van zijn leven te zien kreeg en vrijwel meteen schoten zijn gedachten naar Sally, terwijl hij om zich heen keek en probeerde te ontdekken of ze nog in de kamer was. Hoewel, dat feit alleen behoorlijk stom was, sinds zijn lichaam allang al had gemerkt dat ze niet meer naast hem in bed was. Als vanzelf slingerde hij zijn benen over de rand van het bed en schuifelde over de koude vloer, naar de kledingkast waar de koffers voor waren gezet, gezien ze gisteren niet echt de tijd hadden genomen uit te pakken en zich een beetje in het huis te settelen. Hij dook een moment zijn koffer in om te ontdekken dat één van zijn shirts ontbrak, waarna hij zelf wat ondergoed en een joggingbroek opdook en in deze kleding de trap naar beneden afliep. Bijna direct liep hij naar de woonkamer, waar hij Sally lezend in een boek op de bank aantrof. Ze leek helemaal in het verhaal verdiept en met een speelde glimlach om zijn lippen, kroop hij op haar af en ging bijna pal voor haar op zijn hurken zitten. Zijn ogen glinsterden, terwijl hij over de rand van haar boek tuurde en met zijn vingers zachtjes tegen haar slaap tikte. “Boe.”

De machtige prins greep zijn zwaard en hief deze, het monster voor hem aankijkend. Het monster brulde, klapte met zijn vleugels en spuwde vuur, proberend de prins te vermoorden. De prins ontweek het vuur en gooide het zwaard, recht in het hart van het monster. Een oorverdovend gekrijs steeg omhoog uit de keel van het monster, welke voor de ogen van de prins verging tot een hoopje as, met daarin een kleine, zilveren sleutel. De prins sprintte naar voren en greep de sleutel, welke hij een moment tegen zijn lippen aandrukte. "Bijna, mijn lieveling, bijna zijn we weer samen." Zo snel als hij kon sprong de prins op zijn trouwe ros en spoorde het dier aan naar de hoogste toren in het kasteel te gaan. Sneller en sneller ging zijn ros en de prins voelde zijn hartslag in zijn borstkas hameren. Hij sprong van zijn paard af en stak de sleutel in het slot, opende de deur en zag zijn geliefde prinses op het bed zitten. Als vanzelf droegen zijn benen hem naar zijn prinses, zodat hij haar eindelijk kon-
Een kreet kwam over Sally's lippen heen toen iemand tegen haar slaap aan tikte en het welbekende 'boe' zei. Haar hand drukte ze tegen haar borst aan en terwijl ze het boek dichtklapte, schudde ze lachend haar hoofd. "Jezus, Daniël, wil je dat ik een hartverzakking krijg?" Ze legde het boek naast zich neer en keek Daniël een moment aan, voordat haar blik naar beneden ging, om hem zonder shirt te zien, een aanblik dat ze zeker niet onprettig vond. In haar ogen schitterden pretlichtjes toen ze hem weer aan keek, een geamuseerde blik rondom haar ogen. "Heb ik je enige shirt gestolen, love?" Haar hand kwam tegen zijn borstkas aan te liggen, streek verder naar beneden, terwijl ze haar ogen in de zijne gehaakt hield. Het was alsof alles nu pas werkelijk binnen kwam, nu ze hier zo zat, in de ochtend, in zijn t-shirt, met hem voor haar. Twee weken lang zou dit de realiteit zijn, een snufje van een eventuele toekomst, een toekomst met hem. Haar hand gleed weer omhoog, raakte verstrengeld in zijn haar, voordat ze wat naar voren boog en haar lippen een moment op de zijne drukte. "Goodmorning," prevelde ze tegen zijn lippen aan, voordat ze hem losliet en overeind kwam. Het boek zette ze weer terug op zijn plaats, waarna ze zich weer omdraaide en een moment Daniël vanaf deze plaats bekeek. Zijn haar zat nog door de war van hun nacht en van haar handen die ze er schaamteloos doorheen had gehaald en gaf hem een speelse uitdrukking. Maar het was zijn gezicht dat haar nu het meest interesseerde. Het vertoonde wijsheid, de wijsheid en de kennis die zij nog niet bezat, maar elke dag, stukje bij beetje, leerde kennen door met hem om te gaan. In zoveel opzichten was hij een leraar voor haar, iemand die iets bijdroeg aan haar kennis en dan niet alleen maar in Transfiguratie. Ze leerde van hem, zoals hij ongetwijfeld van haar leerde. Ze vulden elkaar aan, op punten waar hun eigen gebreken hen belemmerden. Het was wat ze fijn vond aan hun relatie, het feit dat ze elkaar begrepen, precies wisten wat de ander doormaakte. En hij was van haar, volledig van haar. Een egoïstisch machtsgevoel zwol op in haar lichaam, verspreidde zich en verwarmde haar tot diep binnenin. “Weet je,” zei ze uiteindelijk, terwijl ze naar hem toe liep en naast hem neer knielde, “ik kan hier best aan wennen.”

Een lach kroop over zijn lippen op het moment dat een schelle kreet de hare verliet en zijn ogen glinsterden van de amuse die de reactie bij hem uitlokte. Hij was gewend geraakt aan het feit dat ze gemakkelijk verdwaalde in haar eigen wereld en langzaam leerde hij steeds een stukje meer van deze wereld te bemachtigen, steeds een stukje meer bij deze wereld betrokken te raken en het voelde prettig om zo af en toe in de wondere wereld van haar gedachten te duiken. Hij was gewend geraakt aan het feit dat ze soms verdronk in alles wat haar overkwam en bovendien, was hij meer dan vertrouwd geworden met elke kleine reactie die ze op elk klein voorval had. Hoe ze schrok op de momenten dat hij haar terug zijn wereld en dicht tegen zich aan trok. Hoe ze liefhad en hoe ze deze liefde met hem deelde. Het voelde alsof hij elke dag een stukje meer van haar te zien kreeg, haar elk uur beter leerde kennen en iedere minuut iets nieuws van of over haar leerde. De lach die over zijn lippen kwam, eindigde in een scheve grijns terwijl hij naar haar woorden luisterde en een moment leek hij werkelijk na te denken over de vraag die haar rozige lippen verliet. Zijn ogen glansden bedenkelijk, waarna hij zijn handen op haar knieën legde en vastberaden knikte. "Ik denk dat dat inderdaad mijn bedoeling was, dus wat doe je hier nog?" En zijn vingers streken over haar blote huid, volgden de stof van het t-shirt waarvan ze hem had bestolen en vonden een weg naar haar buik, waar hij vervolgens licht plagerig inprikte. "Maar er is bijna niets waarvoor ik je niet zal vergeven, dus het is je vergeven. Het is denk ik alleen maar beter dat ik je nu nog kan vasthouden."
Haar glimlachte lichtjes toen ze hem vroeg of ze zijn enige shirt had gestolen en zijn hand streek over haar wang, terwijl hij opnieuw knikte. "Ja, want alleen ik ben die idioot die maar één shirt inpakt en die laat stelen door zijn lovebird, maar ook dat is je vergeven. Ik denk dat ik dan maar gedoemd ben deze hele vakantie zonder shirt rond te lopen." En bij deze woorden drukte hij een kus op haar neus, voordat hij in kleermakerszit voor haar ging zitten en luisterde naar haar ademhaling, terwijl hij haar warme handen op zijn lichaam voelde. Hij hield van de manier waarop ze hem aanraakte en een rilling klom van de onderkant van zijn rug via zijn ruggengraat omhoog, toen haar warme vingers zijn koude huid betastten en uiteindelijk ergens langs zijn gezicht en tussen zijn haren eindigden. En haar lippen vonden hun weg naar de zijne, terwijl haar ogen weigerde haar blik af te wenden en hij beantwoorde haar kus, voordat hij haar ook een goedemorgen wenste en haar armen een moment om haar lichaam sloeg. Hoewel hij haar echter weer losliet, toen ze opstond en het boek met zich mee naar de boekenkast bracht. Ze vond de open ruimte tussen de rijen boeken en zette het boek terug, waarna ze zich omdraaide en een moment de tijd nam om hem op deze manier te bekijken. Haar blik gleed schaamteloos over zijn lichaam en bestudeerde zijn gezicht, voordat ze weer terugliep en naast hem neerknielde. "En je bent niet de enige," reageerde hij op haar opmerking, voordat hij zijn lippen weer op de hare drukte. Hij kon hier inderdaad best aan wennen, dit moment en dit kleine deel van wat hopelijk een toekomst voor hen kon zijn.

"Je komt niet zo snel van me af, Daniël, al probeerde je dat met alle kracht die je in je hebt," antwoordde ze, haar toon luchtig, maar met een ondertoon die aanduidde dat ze haar woorden wel degelijk meende. Een lachje kwam over haar lippen, toen Daniël in haar buik prikte, alvorens hij weer sprak. "Fijn om te weten dat ik vergeven ben." Als vanzelf leunde ze met haar gezicht wat naar zijn hand, toen hij over haar wang streek. Een glimlach kroop op haar gezicht bij zijn woorden en werd al snel gevolgd daar een gegiechel. "Ik kan niet zeggen dat ik daar een probleem mee heb."
Het was prettig om weer voor hem te kunnen zitten, nadat ze het boek had weggezet. Elke afstand tussen hen voelde verkeerd, hoe klein deze ook was. Er was nu geen kooi meer waarin zij zich bevonden, een kooi waarin de tralies hun barrières waren. De deuren waren open gegooid en ze hadden de kans om hun vleugels te strekken en voor even te genieten van een leven zonder de barrières die ze zichzelf aandeden. De barrières waren zo ontzettend dik en tegelijkertijd zo flinterdun. Eén foutje en elke barrière zou in elkaar storten, falen en de bescherming die ze hadden vernietigen. Het zou hen uit elkaar trekken, hen laten eindigen in een tijd vol pijn, pijn die ze elkaar aandeden, omdat hun liefde voor elkaar zo gecompliceerd was. Ze zouden nooit ongeschonden uit de strijd kunnen komen, hoe het ook zou lopen. Het had haar al bijna haar vriendschap met Sorrel gekost en het zou nog zoveel meer kosten. En toch, ondanks het feit dat ze wist dat het zoveel moeite en pijn zou kosten, was alles het waard. Elke seconde die ze met hem had, koesterde ze, elke kus die ze deelden heelden een klein beetje in haar, waar het haar tegelijk verscheurde. Elke uiting van liefde maakte haar meer tot de persoon wie ze was, wie ze hoorde te zijn. Hij was de missende puzzel in haar leven, het laatste stukje dat ze nodig had om de persoon te worden die in haar zat, maar nooit naar buiten had kunnen komen.
Zijn lippen vonden de hare weer en als vanzelf reageerde ze erop, zonder ook maar één seconde erover na te denken. Het waren automatische handelingen, die zonder gedachte en tegelijk met zoveel diepte werden gedaan. "Ik hou van je, Dan," prevelde ze tegen zijn lippen, voordat ze hem nog een laatste keer kuste. "En nu ga je me helpen met ontbijt maken, want jij weet alles sneller te vinden en ik weiger om een afstand tussen ons te creëren, als dat voorkomen kan worden." Ze duwde zichzelf overeind en stak haar hand uit, als uitnodiging om hem ook overeind te helpen.