ORPG | Acts of Courage

Sally was half achter Daniël gaan staan, in een poging alsnog wat interesse te tonen, hoewel ze wist dat ze totaal geen gebruik van de spreuk ging maken. Hoewel, misschien voor even, maar niet deze. Ze zou een simpele spreuk gebruiken, die haar kort in iemand anders kon veranderen, waarna ze er vandoor kon gaan met Daniël.
Doordat Sorrel en Daniël op het boek gefocust waren, zag Sally haar kans om ongemerkt haar hand op Daniëls onderrug te leggen, een liefkozend gebaar. Licht, maar liefdevol, streek haar duim over de zachte oppervlakte van zijn overhemd, die onder haar handen zo bekend aan voelde. Haar hand gleed iets naar beneden, richting zijn heup, waar ze deze ook liet liggen, terwijl ze deed alsof ze meelas in het boek, maar in feite hield ze constant Sorrel in de gaten.
Toen Daniël een vraag stelde en zichzelf weer omhoog duwde, gleed haar hand van zijn lichaam af, waarna ze haar armen over elkaar sloeg, alsof handeling nooit plaats gevonden had. 'Ik kan me er niet veel meer van herinneren,' sprak ze en ze deed haar best om er een interesse in te laten doorkomen. Ze deed dit nu voor Sorrel, maar ze merkte dat ze het moeilijk begon te krijgen om de leerlinge te zijn die Daniël niet mocht. Ze kon gewoon niet doen alsof ze hem haatte, terwijl ze zo veel van hem hield. 'Sorrel is degene die voor de volledige transformatie wil gaan. Ik houd het waarschijnlijk bij dingen die ik al gehad heb, dus je - u zult voornamelijk uw tijd nodig hebben voor Sorrel.' Ze hoopte van harte dat haar fout niet te veel opviel. Natuurlijk sprak ze niet meer formeel tegen hem, in zo'n soort status bevonden zij zich niet. Maar goed, ze zou de moeilijkheden aanvaarden, wist ze, omdat ze nu al niet meer zonder hem kon, terwijl ze pas net samen waren. Elke keer als ze hem zag werd ze door hem aangetrokken als een magneet en zelfs als ze niet bij hem was, was hij degene die constant haar gedachten domineerde. Ze liep naar achteren en hees zich uiteindelijk op, op de dichtstbijzijnde tafel, waarna ze hierop ging zitten en vanaf deze plek keek naar wat er gebeurde voor haar. Ze ging licht op haar handen zitten, zodat ze niet in de verleiding gebracht kon worden om Daniël aan te raken of iets. Nee, ze was hier nu voor Sorrel.

Haar ogen hadden een opgelaten glinstering in zich, al verdween deze kort toen de vraag zijn lippen verliet en maakte plaats voor een bijna gegeneerde blik, waarna ze licht met haar hoofd schudde en net toen hij wilde zeggen dat dit niet uitmaakte, richtte zij haar hoofd weer op en glimlachte opgewonden, vrolijk. ‘We zullen het vast geleerd hebben er staat me alleen weinig van bij, ik hoop niet dat dit een probleem is?’ Haar laatste woorden hadden een soort twijfeling over zich, maar toen hij lachend zijn hoofd schudde, verdween elke twijfeling van haar gezicht en keerde de opgelaten glinstering weer terug in haar blauw/groene ogen. Haar vingers gleden voorzichtig naar de toverstok in haar kous, maar nog voor ze deze bereiken kon, legde hij zijn hand op de hare en keek haar quasi streng aan. Ze keek verwonderd terug en hij glimlachte, terwijl hij haar hand weer losliet. ‘Dat is niet nodig, als je je stok hebt is de kans alleen maar groter dat je een onnodige fout maakt.’ Ze knikte begrijpend en bracht haar hand weer omhoog, waarna ze hem vragend aankeek. ‘Dan?’ Hij glimlachte en liep kalm naar zijn bureau, om haar boek hiervan af te pakken en de juiste bladzijde terug op te zoeken. ‘Laat maar horen.’ Zijn stem had iets nuchters en bijna iets ongeïnteresseerds, wat de jongedame liet glimlachen en met een sierlijk gebaar bracht zij haar hand omhoog, waarmee ze de illusie van haar toverstok wekte, waarna ze de spreuk over haar perzikkleurige lippen liet rollen. Hij knikte goedkeurend. ‘Bijna, juffrouw Wislow. Je moet de eerste paar letters meer laten rollen en de nadruk ligt in deze spreuk op de vierde lettergreep.’ Ze knikte begrijpend en probeerde het opnieuw. ‘Geweldig, na nog drie goede herhalingen denk ik dat het je wel zal lukken, maar houd de regels altijd in het achterhoofd.’ Ze knikte en herhaalde de spreuk nog driemaal zachter, maar foutloos. Hij knikte en bladerde door het boek, dat hij vervolgens weglegde. Hij ging achter haar langs en ging naast Sally zitten. ‘Ik zal jullie beiden te tijdslimiet leren, aangezien het toch bij veel van pas kan komen.’ Opnieuw werd er door Sorrel geknikt, waarna ze wat dichterbij kwam en haar hand in haar zij zette.

Sally had rustig toegekeken naar haar vriendin en hun leraar. Een vlaag van jaloezie ging door haar heen toen Daniël kort zijn hand op die van Sorrel legde, zelfs al was dat alleen om haar tegen te houden om haar toverstok te pakken. Daarna haalde hij zijn hand weer weg en het vage gevoel verdween daarbij ook weer. Kort sloot de roodharige jongedame haar ogen, om zichzelf tot de orde te roepen. Het was onzin om die gevoelens te hebben, aangezien Daniël haar ondertussen wel meer dan één keer duidelijk had gemaakt dat hij van haar hield en van haar was.
Ze opende haar ogen weer toen Sorrel de spreuk uit sprak en hierbij verbeterd werd door Daniël. Ze hadden er goed aan gedaan om naar Daniël te gaan, want nu wist ze zeker dat er tijdens de transformatie van Sorrel niets fout kon gaan. Ze luisterde hoe haar vriendin de spreuk nog driemaal uitsprak en vervolgens de goedkeuring van Daniël kreeg.
Daniël liep achter Sorrel langs en nam vervolgens plaats naast haar op de tafel. Bijna automatisch plaatste ze haar hand weer op zijn onderrug, een onopvallende handeling die liefdevol bedoeld was en die Sorrel niet zou moeten opvallen, omdat de handeling achter hun ruggen plaats vond. Liefkozend streken haar vingers over zijn onderrug en licht leunde ze tegen hem aan, een handeling die niet zou moeten opvallen. Sally hield Sorrel constant in de gaten, zodat ze har hand meteen kon weghalen als dat nodig was. Toen Daniël sprak, keek ze op, zodat ze hem even aan kon kijken. De neiging om een opmerking te maken met een ietwat uitdagende ondertoon leek haar geen goed plan, in verband met Sorrel. 'Wel, leer het ons dan maar. Maar nogmaals, Sorrel is degene die de spreuken het beste zal moeten kennen. Ik ben hier alleen omdat ik ben meegesleurd.' Een glimlach krulde rondom haar lippen, geamuseerd door de handeling die haar vriendin had uitgevoerd. Haar vingers streken nog steeds over zijn onderrug, teder en lcicht, maar absoluut duidelijk voelbaar. Het was een liefkozende handeling, die bijna automatisch leek plaats te vinden. Constant hield Sally Sorrel in de gaten, voor het geval zij ook maar iets zou opmerken.

Haar lichte aanraking liet opnieuw een plezierige rilling over zijn ruggengraat en onopvallend verzette hij zijn hand, waarbij zijn vingertoppen zo goed als onzichtbaar tegen haar dijbeen rustte. Zijn ogen volgde de jongedame voor zijn ogen, die kalm weer een stuk terug liep, waarna ze zich sierlijk aan zijn bureau op trok en hierop ging zitten er duidelijk oplettend dat ze geen van zijn spullen omver stootte. Haar groen/blauwe ogen glinsterden in het licht van de ruimte en ze kantelde haar hoofd om zichzelf een duidelijkere, vragende houding te geven. Lokken van haar koperkleurige haar vielen hierbij voor haar ogen, die ze geïrriteerd probeerde wegblazen, maar waarmee ze ophield toen ze inzag dat het nutteloos was en ze zich slechts voor gek zette voor zijn ogen. Opnieuw zag hij een lichtroze vlaag over haar wangen trekken, maar opnieuw verbloemde ze dit door haar hoofd weer recht te houden en te glimlachen. ‘Ik ben blij dat je het opnieuw wilt leren, een goede leerlinge had het waarschijnlijk onthouden.’ Ze lachte zacht, terwijl ze al steunend op haar handen naar achteren leunde. ‘Geen probleem, ik heb liever dat je, je voorbereid zoiets op de hals haalt.’ Ze lachte opnieuw, waarna een serieuze blik in haar ogen kwam.
Kort keek hij naar de roodharige jongedame aan zijn zij toen deze sprak, maar al snel wendde hij zijn blik af om niet door haar prachtig blauwe ogen te worden opgeslokt. Sorrel glimlachte op de woorden van haar vriendin onschuldig, maar wist toen al snel haar serieuze houding terug op te pakken. Hij schraapte zijn keel, terwijl hij zijn hand verzette en ditmaal achter Sally neerzette. Zijn vingers klommen onopvallend omhoog en bleven op haar onderrug liggen, waar hij zacht streelde als de streling die hij ook op zijn onderrug voelde.
Blauw/groene ogen keken hem in zijn uitleg constant aan en anders dan in de lessen deinsde de jongedame er niet voor terug vragen te stellen als ze iets niet begreep. Uiteindelijk dacht ze het te begrijpen en klapte hij in zijn handen, waarna hij knikte. ‘Laten we het dan proberen. Ik wil dat je een spreuk uit de voorgaande lessen gebruikt en hier een tijd van vijf minuten opzet.’ Hierop pakte zij haar toverstok uit haar kous en de spreuk die ze uitsprak herkende hij als degene die kleine kenmerken in het gezicht veranderde. Toen ze weer naar hem opkeek, hadden haar ogen een bijna onnatuurlijk lichtblauwe kleur, die hem ergens aan het ijs uit de winter liet denken.

Ze keek hem bewust niet aan, maar de glimlach die om haar lippen krulde, verried dat ze wel degelijk zijn vingers bij haar dijbeen voelde en de aanraking ook wel degelijk waardeerde. Sally sprak niet veel, luisterde eerder naar de gesprekken tussen Daniël en Sorrel, terwijl haar vingers liefdevol over zijn onderrug bleven strelen. Nee, Sorrel had niets in de gaten en ze merkte dat haar houding iets ontspande, nu ze wist dat ze niet meer zo gefocust hoefde te zijn op haar vriendin. Die was trouwens toch te druk met de spreuk en het onder de knie krijgen er van.
Kort keken zij en Daniël elkaar aan, al was hij degene die zijn hoofd afwendde, waarna ze zijn voorbeeld volgde. Ze wist de redenen wel, ze wist ze maar als te goed. Ze werden teveel door elkaar opgeslokt anders, kwamen anders in de staat terecht die normaal alleen tussen de vier muren bleef waar hun liefde gevangen was.
Zijn hand kwam achter haar terecht en al snel daarna voelde ze zijn vingers tegen haar rug, om dezelfde streling te voelen die zij op zijn onderrug maakte.
De hand die op haar schoot had gelegen, ging naar haar hals, waar het afwezig met de ketting om haar hals begon te klooien, terwijl ze toekeek naar haar vriendin en de gesprekken afwezig volgde. Al snel trok ze haar benen op, zodat ze in kleermakerszit kon gaan zitten, waarbij haar knie licht zijn bovenbeen raakte. Deze handeling was niet eens daarvoor bedoeld, maar meer zodat ze zichzelf een comfortabelere houding kon geven.
Toen Sorrel haar toverstok pakte en een spreuk uitsprak die Sally bekend voor kwam, wierp ze even een blik naar Daniël, slechts een seconde, waarna ze weer naar haar vriendin keek, die Daniël aan keek en een ijzige, onnatuurlijke, blauwe kleur was te zien in haar ogen. 'Wow,' kwam er over haar rozige lippen, 'creepy. Ik mag hopen dat dat niet je idee voor je transformatie was?' grapte ze. Het was overduidelijk dat ze veel meer op haar gemak was, zelfs met haar façade dat ze Daniël "haatte". Hopelijk zou Sorrel het opvatten als het feit dat de blondines er niet waren, die over het algemeen haar humeur verslechterden.

Zijn wenkbrauwen kwamen licht omhoog, terwijl hij de jongedame in de ogen keek, die ondanks de plotselinge kleurverandering nog steeds opgelaten glinsterden. Toen hij voelde hoe de roodharige jongedame aan zijn zijde bewoog, gingen zijn ogen onbewust haar kant uit, maar zodra hij dit van zichzelf door kreeg, trok hij zijn ogen weer van haar prachtig, volmaakte gezicht en richtte zich weer tot Sorrel. Het ijsblauw gaf haar gezicht iets hards en leken de vormen in haar gezicht haast strakker te maken. Het leek alsof haar gezicht zich naar haar ogen aanpaste, zodat het toch een kloppend geheel maakte, maar de vrolijkheid die van haar gezicht sprong, wist de kilte hardhandig om te duwen. Toen na vijf minuten haar ogen hun gebruikelijk, vaag blauw/groene kleur terugkregen, glimlachte hij goedkeurend. ‘Perfect.’ Hij klikte met zijn tong na dit gezegd te hebben, waarop ze glimlachte en ditmaal trok een lichtroze vlaag over haar gezicht, omdat ze gelukkig met haar resultaten was.
‘Dankjewel, professor Morris.’ Licht kantelde ze haar hoofd, terwijl een glimlach haar perzikkleurige lippen sierde, waarna ze nog iets dichterbij kwam. Ze had iets zoets, maar rook lang niet zo perfect en overweldigend als Sally, leek wel wat subtieler, waardoor hij alleen maar zekerder werd over zijn liefde voor haar geur. ‘Zullen we weer gaan Sal?’ Haar vraag haalde hem uit zijn gedachte en kort keek hij weer naar Sally, terwijl hij de hand die licht naar haar heup had geneigd weghaalde om haar de vrijheid te geven zonder teveel gedoe op te kunnen staan en weg te lopen.

Toen Daniël sprak, had het Sally's aandacht weer getrokken. Ze had afwezig aan de ketting rondom haar hals gefrunnikt, genoten van Daniëls aanrakingen en dezelfde aanrakingen zelf uitgevoerd bij hem.
Toen Sorrel vroeg of ze gingen, knipperde ze even met haar ogen, verward, duidelijk aantonend dat ze afwezig was geweest, verzonken was geweest in haar eigen gedachte. Kort keek ze naar Daniël, op het moment dat hij ook haar aan keek, waarna ze haar blik weer afwendde. Zijn hand, die licht naar haar heup geneigd had, haalde hij weg en Sally liet ook haar hand van zijn rug af glijden, waarna ze zich van de tafel af duwde en haar tas, die naast de tafel stond, over haar schouder te kunnen hijsen. 'Ik heb geen andere zaken hier, dus als jij klaar bent, kunnen we gaan,' sprak ze, waarna ze Daniël even aankeek. 'Bedankt, professor Morris. Ik weet nu in ieder geval zeker dat Sorrel levend de avond haalt.' Een glimlach lach rondom haar lippen en ze voelde hoe haar lichaam uit automatisme naar voren wilde leunen, zodat ze haar lippen tegen haar kaak of zijn lippen kon drukken. In plaats daar van zette ze een stap achteruit en sloeg ze haar armen over elkaar, zodat ze meer controle over haar lichaam had.
Het voelde vreemd om zo afscheid te nemen, als een daadwerkelijke leraar een leerlinge, niet als twee geliefden. Ze knipperde met haar ogen en wendde haar blik van Daniël af, waarna ze Sorrel aan keek. 'Laten we maar weer gaan,' zei ze, waarna ze uit alle macht haar blik op Sorrel gericht hield, in plaats van op Daniël.

Hier is een geweldige tijdsprong.

Zijn ogen boorden zich in het spiegelbeeld dat over de spiegel danste, terwijl zijn vingers langs de hals van het overhemd streken dat geopend om zijn vochtige bovenlichaam hing. Hij was pas enkele minuten uit de douche, maar al zo goed als helemaal aangekleed en dat zijn lichaam vochtig was, kwam slechts omdat het dat altijd was net na een uitgebreide, frisse douche. Zijn huid droogde niet snel door ruwe badstof en liet zich ook niet drogen, het ging zijn natuurlijke zin en hier had hij vrede mee genomen. Zijn overhemd had een lichtblauwe kleur, al was de kleur zo licht dat het al snel naar wit neigde, maar gezien hij er toch een donkere blazer over zou dragen, deerde het niet.
Hij keek naar de zilveren ketting die op zijn borstkas rustte en langzaam bracht hij zijn handen naar de knopen van het overhemd, om het al net zo langzaam als de beweging hier naar toe, dicht te knopen. Het voelde bijna verkeerd om de stof om de ketting te sluiten, maar veel keuze had hij niet, vervolgens trok hij de donkerblauw, bijna zwarte blazer over het overhemd aan, waarna hij nog een laatste keer goedkeurend naar zijn spiegelbeeld keek.
Hij zag er niet per direct denderend uit, maar was over het algemeen tevreden met zijn verschijning. Hij droeg een donkerblauwe jeans die kleurde bij de blazer die hij over zijn overhemd droeg. Hieronder droeg hij simpele, maar elegante witte schoenen en ergens vond hij zich hierom best dapper, net zoals bij zijn overhemd. Drank was nu niet echt iets wat je makkelijk uit lichte kleuren keek, maar het was altijd bekend geweest dat juist die kleuren ‘goed’ bij de rest van hem paste. Zijn warrige blonde haren werden gedeeltelijk bedekt door een hoed en voegde iets nonchalants toe, een wit masker hing aan een elastiek om zijn hals.
Kalm liep hij uit zijn kamer om aan te kloppen bij de kamer hiernaast, waar Jenico zich in verschanst had. ‘Ben je klaar, Shane?’ Zijn stem klonk geamuseerd, terwijl hij licht tegen het stuk muur tussen hun deuren in, leunde.

Jenico was nog bezig met het dichtknopen van zijn overhemd, dat een witte kleur had. Een gebroken wit, eerder, aangezien het niet te fel was. Hij was voor de zwarte en witte kleuren gegaan, puur omdat hij dat nog in de kast had hangen en hij had er niet veel voor gevoeld om nog iets nieuws te kopen.
'Bijna!' riep hij, toen hij de stem van Daniël hoorde. Onder de zwarte blazer en het witte overhemd, droeg hij een donkere jeans, die het geheel leek samen te vatten. Zwarte schoenen droeg hij eronder en hij was op het moment bezig om het masker om te binden. Het was een behoorlijk grote masker, maar het bedekte zijn gezicht goed genoeg, waardoor hij nooit herkenbaar zou zijn. Niemand zou deze avond nog herkenbaar zijn en hij had zich dan ook voor genomen om daadwerkelijk plezier te maken en niet bang te zijn of hij per ongeluk met een leerlinge zou dansen.
Kalm opende hij de deur, waarna hij zijn vriend aan keek, geamuseerd. 'Ik zou je masker op doen, als ik jou was. Anders heb je heel de avond een stel gillende meiden achter je aan, omdat ze weten wie jij bent,' sprak hij en het was wel duidelijk dat hij op de blondines doelde. 'Maar goed, ik ben klaar, dus laten we maar gaan,' sprak hij, met een toon die haast ongeïnteresseerd klonk.

Zorgvuldig ritste ze haar jurk dicht. Het was een jurk waar ze verliefd op was geworden. Een witte jurk, was het, met eroverheen donkerpaarse patronen, die ergens een vleugje roodrose hadden en soms wat zwarte tinten. Het maakte het geheel mysterieus, uitdagend, precies hetgeen wat ze had willen hebben.
'Al zin in zo meteen?' vroeg ze, terwijl ze via de spiegel naar Sorrel keek. Ze was bezig met het omdoen van een zwarte halsketting, waar de zilveren ketting onder hing. Misschien niet het mooiste wat er was, maar ze weigerde het om de ketting nog af te doen. De jurk was strapless, liep strak om haar bovenlichaam, liet duidelijk haar vrouwelijke vormen zien en liep pas wijder bij haar benen uit, hoewel hij nog steeds redelijk strak bleef.
Haar lange haar hing in volle pijpenkrullen over haar rug en schouders, over haar borstkas heen, was duidelijk haar kenmerk. Haar heldere, blauwe ogen waren omlijnd door donkere tinten, die haar ogen een wat mysterieuze blik gaven. Het masker was zwart, van kant en gezet met verschillende steentjes, om het een wat diepere blik te geven. Kalm deed ze het masker op, waarna ze naar haar spiegelbeeld keek. Niemand zou haar nog herkennen, alleen kunnen gokken dat zij het was. Er waren immers zat meiden die ook maar iets van transfiguratie hadden toegepast en het was dus heel goed mogelijk dat zij haar lange, rode lokken ook had getoverd, hoewel niets minder waar was.
Ze kwam overeind, haar zwarte pumps aantrekkend, waarna ze haar vriendin aan keek. 'Are you ready?'

In haar spiegelbeeld zag ze een jongedame met koperkleurige lokken die soepel over haar rechterschouder vielen. Haar andere schouder was zoals elke centimeter van haar lichaam lelieblank onder de duizenden licht gekleurde sproeten. Haar blauw/groene ogen keken nerveus over haar tengere gestalte uit, al leek achter deze nervositeit een opgelaten schittering verborgen te gaan. Haar slanke vingers lagen los om haar toverstok en twijfelend bracht ze deze omhoog, om naar haar eigen gedaante te richten. Ze knipperde onzeker, maar sloot uiteindelijk haar ogen, om de regels van de spreuk op te graven en haar eigen vrouwelijke geslacht diep in gedachten te houden. Een spreuk rolde over haar perzikkleurige lippen, waarvan de eerste letters met een zacht gegrom leken te rollen en de nadruk vreemd genoeg op de vierde lettergreep viel. Het klonk bijzonder, maar was perfect.
Haar gedachten spraken tegelijk een spreuk uit, die een tijdslimiet van uren op haar uitgesproken spreuk zette, zodat zij tot tenminste morgenochtend in haar nieuwe, nog onbekende gedaante zou blijven.
Ze voelde hoe de magie bezit van haar lichaam nam en het duurde enkele minuten voor ze haar ogen weer durfde te openen om haar nieuwe zelf te kunnen zien. Het resultaat was alles overtreffend, oversteeg haar verwachtingen en een glimlach krulde om haar volle lippen.
De vrouwelijk zachte, ronde vormen in haar gezicht waren hoekiger geworden en haar jukbeenderen waren hoger in haar gezicht gaan zitten, waarmee ze haar ogen op een eigenwijze manier benadrukten, al hielp de smalle, licht omhoog wippende neus hier ook bij. Haar blauw/groene ogen hadden plaatsgemaakt voor grote, sprekende amandelvormige ogen en hadden een intens donkerbruine kleur, waar pupil in leek weg te zinken. Haar huid was voor zover mogelijk nog lichter geworden, maar ondanks dit leken haar nieuwe lokken en donkere ogen er niet scherp tegen af te steken en maakte het haar uitstraling juist zachter. Elke sproet was van haar huid verdwenen, op een bijna onzichtbare vlaag over haar neus na. Haar koperkleurige lokken waren veranderd naar een bos fijne, donkerbruine krullen, die enthousiast om haar gezicht sprongen. Ze had een vrouwelijk, zwak zandloper-figuur en haar vrouwelijke vormen waren subtiel, maar duidelijk aanwezig.
Ze glimlachte licht, waarna ze zich naar haar vriendin draaide en kort genoot ze van de zijdezachte stof die hierdoor langs haar benen streelde. Ze was gekleed in een donkerblauwe jurk, waarvan de top uit twee brede stroken stof bestond die over haar borst liepen, hieronder was een brede zwarte band tot haar heupen, waarna de jurk in een opnieuw donkerblauwe stof soepel uitviel. Haar handen legde ze op het donkerblauwe masker om haar hals, om dit kalm omhoog te schuiven en op haar neus te zetten. Zwart kant liep over het donkerblauw en gaf het masker iets elegants en dit werd extra benadrukt door de donkere veren die aan de rechterkant langs haar gezicht liepen. ‘I’m ready.’

Zijn ogen hadden een eigenwijze glinstering over zich, terwijl hij zijn vriend aankeek die kalm door de deur stapte, waarna hij de deur achter zich dicht knalde. Zijn woorden maakten een zacht gelach in hem los, waarna hij zijn handen op het masker legde, al keek hij zijn vriend nog even geamuseerd aan voor hij het daadwerkelijk op zijn neus zette. Zijn helderblauwe ogen hadden een lichte glinstering over zicht, terwijl hij zijn vriend voorging en zich in de enthousiaste studenten menigte mengde.

Sally had toegekeken hoe haar vriendin zichzelf had veranderd in iemand, die zij overduidelijk niet hoorde te zijn. Toch was het resultaat verbluffend en Sally floot zachtjes tussen haar tanden door. Ze had nog geen idee hoe ze dit moest gaan klaarspelen, het feit dat zij de avond door zou brengen met Daniël. Ze wist dat hij een blauwe blazer droeg en een wit masker had en ze hoopte dat ze hem gemakkelijk kon vinden.
Ze glimlachte toen Sorrel aangaf dat ze klaar was en liep vervolgens de leerlingenkamer uit, mee met de menigte die zich nu naar de Grote Zaal begaf. 'Oké, we doen dit. We gaan niet als een stel giebelende meiden bij elkaar blijven, maar we gaan naar de eerste de beste jongens die interessant lijken en dan gaan we ieder onze eigen weg, waarna ik verwacht dat we elkaar morgenochtend weer zien.'
De grote zaal was subtiel verlicht en het plafond leek op een prachtige sterrenhemel. Sommigen stonden al te dansen, hoewel de meesten nog wat afwezig aan de kant stonden. Niemand was te herkennen, besefte ze al snel. Zij het door transformaties, zij het door enorme maskers die hun gezicht zo bedekten dat ze niet meer goed te zien waren. Jongens waren te zien in pakken, of halve pakken, en meiden waren te zien in de meest prachtige jurken, die vaak genoeg subtiel hun lichaam omsloten en hun vrouwelijke vormen benadrukten - als ze die hadden.
Het kostte haar niet heel lang om Daniël te ontdekken, die zelfs voor haar nog herkenbaar leek te zijn. Het waren zijn ogen, die helder blauw door het witte masker schenen. Naast hem stond iemand, wie ze vermoedde dat het een vriend of een leraar was - het boeide haar niet.
Haar hand omsloot de pols van Sorrel, waarna ze haar zonder pardon meetrok en stil bleef staan voor Daniël en zijn vriend. 'Hallo,' sprak ze, een ietwat verlegen toon in haar stem. 'Ik zou graag je vriend hier deze avond willen lenen, als je het niet erg vindt,' sprak ze tegen de jongeman naast Daniël.

Jenico was achter Daniël aangelopen, een glimlach rondom zijn lippen. Het was werkelijk overwelmend en hij was vergeten hoe uitbundig Hogwarts haar feesten vierde.
Zijn aandacht werd getrokken toen een roodharige jongedame met een bruinharige jongedame aan kwam lopen, duidelijk naar hen. Het was een voordeel van deze ballen, dat je gewoon op een bepaald moment besloot met wie je je avond wilde delen en als je daar geen zin meer in had, dan zei je diegene netjes gedag, waarna je doorging naar de volgende. Echter, de roodharige dame leek er van overtuigd om Daniël te "lenen" deze avond en een glimlach kwam rondom zijn mondhoeken. Hopelijk was ze niet één van de blondines, maar hij betwijfelde of die zichzelf in een roodharige dame zouden veranderen. 'Ga je gang,' sprak hij, waarna hij zijn oog liet vallen op de bruinharige jongedame. Ze was totaal onbekend voor hem, maar toch leek ze ergens bekend. Hij fronste even en had zijn keuze toen gemaakt. 'Wel, dan is dit bij deze dus een partnerruil,' zei hij en hij glimlachte even naar de roodharige dame, waarna hij de bruinharige jongedame aankeek en zijn hand aanbood. 'Ik zou het waarderen als je deze avond met me zou willen doorbrengen,' sprak hij, een glimlach rondom zijn lippen.

Faal

Haar donkerbruine ogen boorden zich in die van de jongedame voor haar, al liet ze deze met seconden ook weer los, waarna ze opnieuw haar vingers door haar krullen haalde en als antwoord op het gedempte gefluit van haar vriendin, met haar tong tegen haar gehemelte klikte. Hoewel de glimlach van haar vriendin geen antwoord behoefte, glimlachte ze terug en liep ze met kalme passen achter haar aan, de stenen wenteltrap af, waar zij luisterde naar het beleefde geluid dat hun hakken achterlieten, om zich uiteindelijk bij de woelende studenten menigte te voegen.
Woorden vervlogen in het enthousiaste geroep naar elkaar en vingers haalden zelfs voor de deuren al uit naar de imposante maskers die elk van hen onherkenbaar maakte, toch wist ze de zoete stem van Sally uit de woordenbrij te halen en op haar woorden knikte ze, omdat ze niets anders van plan was geweest. Ze wilde genieten zolang ze hier de mogelijkheid voor had, ze wilde zonder vrees de avond instorten en dat was precies wat ze ging doen.
Haar wenkbrauwen schoten licht omhoog toen ze de hand van haar vriendin om haar pols voelde en meegetrokken werd naar een tweetal jongens en één van hen kreeg een duidelijke aandacht van haar. Zijn blonde haren kwamen licht onder zijn hoed vandaan en helderblauwe ogen straalden door de openingen van het sneeuwwitte masker voor zijn gezicht. Ze voelde hoe ze werd losgelaten en hoorde hoe haar vriendin aan de jongeman daarnaast vroeg of ze zijn vriend mocht ‘lenen’ en hierdoor dwaalde haar aandacht naar hem. Zijn gezicht werd zoals zo velen door imposant masker verborgen en ze zag alleen een paar lichtbruine ogen door de openingen stralen. Ze deden haar denken aan drijfzand, dat je onbevreesd en zonder schuld opslokte. Het gevoel alsof ze de ogen eerder had gezien, nestelde zich in haar lichaam, maar verdween ook weer toen hij Sally antwoordde, waarna hij zijn hand naar haar uitstak. ‘Ik zou het waarderen als je deze avond met me zou willen doorbrengen.’
Zonder twijfels liet ze zijn hand in de zijne glijden en hierbij voelde ze zijn warme handpalmen. Het voelde uitnodigend, zoals zijn gebaar al was geweest en een glimlach krulde om haar lippen. ‘Sounds good.’

Zijn ogen leken kort op te lichten toen hij twee dames op hen af zag komen, maar dit was niet lang genoeg om voor zijn vriend op te vallen, niet lang genoeg om te ontdekken dat hij de rode lokken en het ranke figuur als geen ander herkende. Haar slanke lichaam werd door een roomwitte jurk omsloten, met daarover donkerpaarse patronen, die ergens een vleugje roodrose hadden en soms wat zwarte tinten. Het maakte het geheel mysterieus, uitdagend en het accentueerde haar lichaam op een bijzondere, maar oogverblindende manier. Haar lange helrode lokken vielen in grove pijpenkrullen om haar gezicht, waar een elegant masker voor zat. Het was van zwart kant en gezet met verschillende steentjes, die haar verschijning donkerder, mysterieuzer maakte.
Hij hoorde hoe Jenico haar vraag met een goedkeuring antwoordde, waarop hij zijn hand kalm naar haar uitstak en haar met glinsterende ogen aankeek. ‘Let’s go then.’ Zijn stem klonk bijna zwoel in de oren en voorzichtig trok hij haar met zich mee toen hij haar handpalm tegen de zijne voelde. ‘You look beautiful, my dear.’

Jenico glimlachte toen ze zijn hand aanpakte en hij wierp nog even een blik achterom, naar zijn vriend, maar die had zijn hand al uitgestoken naar de roodharige dame en liep nu met haar weg, door de menigte en was al snel niet meer te vinden. Het gevoel dat hij vermoedde dat Daniël deze jongedame kende, alsof ze afgesproken hadden elkaar zo te ontmoeten, ging kort door hem heen, maar hij schudde het van zich af. Hij zag Daniël er niet voor aan om te gaan lopen rotzooien met een leerlinge.
Zijn aandacht bracht hij weer terug naar de brunette naast hem, wie hij zacht mee trok naar de plek waar zo onderhand half Hogwarts stond te dansen. Het had iets mysterieus, bijna iets middeleeuws. De vele maskers, de prachtige jurken en het feit dat er zat waren die zichzelf getransformeerd hadden in iets dat ze niet waren, versterkte dit dan ook.
'Zeg, vertel me eens, Beautiful, heb je toevallig ook nog een naam, of moet ik je de rest van de avond maar Beautiful noemen?' sprak hij, terwijl hij de jongedame naast hem glimlachend aan keek. Hij was altijd een man van de bijnamen geweest, had altijd wel een bijnaam voor iemand klaar liggen, voor het geval hij van diegene de naam niet wist, zoals hier ook het geval was. Dit meisje voor hem interesseerde hem, maar misschien kwam dat door het feit dat hij haar dacht te herkennen, hoewel hij geen flauw idee had wie ze was of wie ze kon zijn.

Zijn stem klonk bijna zwoel en Sally glimlachte, waarna ze haar hand in de zijne legde en zich door hem liet meetrekken. Zoals gewoonlijk trok er een roze blos over haar wangen heen bij zijn opmerking, hoewel deze half verscholen ging achter haar masker. 'So do you,' sprak ze en licht kneep ze in zijn hand, om haar woorden bij te staan. 'Daniël, wait, wil je nu meteen vertrekken of wat?' Ze keek hem aan, terwijl ze stil bleef staan. Natuurlijk, ze wilde maar wat graag naar de kamer van Hoge Nood. Haar lichaam verlangde naar hem en het vooruitzicht dat ze bij hem kon blijven vannacht, was iets wat haar een vreemd, gelukkig gevoel gaf. Maar dit was hun eerste bal samen en er was niemand die hen zou herkennen, behalve Sorrel en zijn vriend, maar die konden ze gemakkelijk ontlopen. 'I wanna dance with you,' zei ze, een glimlach rondom haar lippen. Al was het maar voor één nummer, het maakte haar niet uit, maar ze waren hier nu toch nog. Alsof het zo gepland was, kwam het eerste, langzamere nummer van de avond en plots stonden er veel meer te dansen, zacht te bewegen op de muziek.

Zijn stem klonk prettig in de oren, was laag zoals dat van vele mannen, al kende zij er nog genoeg waarvan hun stem oversloeg zonder dat zij zich druk maakten, verandering. Hierbuiten had zijn stem iets warms, iets van tederheid, waardoor zij zich onmiddellijk op haar gemak bij hem voelde en dat zonder dat zij zijn gezicht kende, zonder zijn ware uiterlijk. Ze zag alleen zijn drijfzand bruine ogen, die ze diep in haar achterhoofd dacht te herkennen, maar zekerheid had ze niet, waardoor ze de gedachte wegstopte om te laten uitsterven.
Zijn vraag maakte had haar ogen kort in het zwakke, romantische schijnsel van de kaarsen boven hun hoofden, schitterden, maar niet lang genoeg voor hem om iets te vermoeden. Kort beet ze op haar onderlip, waarna ze glimlachte. ‘You can call me Beautiful.’ Haar stem was zacht, klonk zwoel in de oren, terwijl zij hem volgde naar de dansvloer. Ze hield van de sfeer, de zijdezacht, maar mysterieuze sfeer die in de ruimte hing. Het zwakke licht van de kaarsen gaf lichte schaduwen, jurken omringden haar en masker maakte ieder onbekend. Ze vond het prachtig om te zien en kort was ook hier haar aandacht, in plaats van op hem.
Toen de muziek overschakelde naar een zachte, langzame melodie gleed haar blik weer naar hem en kort keek hij hem in de ogen, waarna ze haar hand losmaakte en haar armen licht op zijn schouders liet rusten. Haar vingers gleden in elkaar en haar ze glimlachte licht. ‘Let’s dance.’

Haar stem was zacht, maar duidelijk doordat slechts centimeters tussen hen restte, hij was dichterbij haar gaan staan en op de zachte kneep in zijn hand reageerde hij door ook licht in haar hand te knijpen. Haar woorden maakte dat hij kort met zijn ogen knipperde, maar vervolgens haar hand losliet en zijn handen op haar heupen legde. Ze muziek leek inzicht in hun situatie te hebben en schakelde naar een zachte, langzame melodie over, waarop leerlingen dichter tegen elkaar gingen staan en ook hij drukte haar licht tegen zich aan. Haar woorden prikkelde zijn oren en hij glimlachte, terwijl hij zijn kin licht op haar schouder liet rusten. ‘So do I.’
Natuurlijk zag hij uit naar hun afspraak in de kamer van Hoge Nood, voelde hij hier een gezonde spanning door in zijn lichaam, maar ze waren hier op hun eerste bal. Ze konden wel iets van die tijd gebruiken.

'Good,' sprak Jenico, terwijl hij naar de jongedame glimlachte, 'because you are beautiful.' Toen de muziek over schakelde naar een langzame melodie, voelde hij hoe ze haar armen licht op zijn schouders liet rusten. Automatisch gleden zijn handen naar haar heupen, waarna hij haar dichter naar zich toe trok en haar licht mee trok in de langzame bewegingen op de langzame melodie.
Hij kende haar, daar was hij zo ondertussen wel zeker van. Iets aan haar manier van doen herinnerde hem aan iemand, maar hij kon zijn vinger er niet op leggen. Hij voelde zich gemakkelijk, vrij, alsof hij niet bang hoefde te zijn om ontdekt te worden. Hij moest er immers niet aan denken wat er zou gebeuren als de jongedame voor hem zou ontdekken dat hij eigenlijk een leraar was.
Maar ze zou het niet ontdekken, hoopte hij. Zijn hand verplaatste hij naar haar onderrug, op een handeling die haast bezitterig genoemd zou kunnen worden, hoewel je het ook als beschermend zou kunnen zien. Het was duidelijk dat zijn handelingen zeiden: Deze dame is van mij, dus wegwezen.
Ergens wilde hij heel graag weten wie ze was, of hij haar echt kende, maar dat zou de magie verpesten, was het niet? Zodra je wist wie iemand was, was er niets meer aan.

Sally sloeg haar armen om zijn nek, toen hij zijn handen op haar heupen plaatste. 'I love you, Dan.' De woorden waren zacht uitgesproken, maar ze wist dat hij haar had moeten horen. Eén hand verplaatste ze naar zijn wang toe, waarna ze zijn gezicht lichtjes omhoog duwde, zodat ze hem aan kon kijken. Ze wist dat als Sorrel haar nu zou zien, dat zij geheid vragen zou gaan stellen, maar het kon haar op het moment niets schelen.
Haar lippen drukte ze op de zijne, zacht, teder, maar het verlangen dat ze voor hem voelde, was erin te voelen, kwam er in door. Haar hand gleed van zijn wang af, over zijn hals, naar zijn borstkas en haakte uiteindelijk licht om de stof daar, waardoor de zilveren ketting licht in haar hand lag. Het was goed zo, vond ze. Ze had het bal gezien, kort gedanst, nu wilde ze tijd met hem alleen. Haar lippen bracht ze dan ook naar zijn oor, een vage glimlach nog rondom haar lippen. 'I don't mind if we'd go now,' sprak ze. Als hij nog even wilde blijven, zou ze dat prima vinden, maar hij kon haar nu ook mee nemen naar de kamer van Hoge Nood, als hij dat liever wilde.

Zijn aanrakingen waren zacht, teder en ze voelde zijn vingertoppen langs haar heupen, de warmte van zijn palmen op haar middel. Was het niet dat hij het gedaan had, was ze dichterbij hem gaan staan, maar dat had hij gedaan, zodra zijn handen haar heupen hadden geraakt had hij haar dichter naar zich toe getrokken, waardoor ze nu licht tegen hem aan kon leunen. Ze liet zich in zijn bewegingen meevoeren en sloot haar ogen toen hij zijn handen naar haar onderrug verplaatste.
Hij voelde vertrouwd aan en het liet de gedachte dat zij hem herkende steeds terugkomen, hardnekkig sloot hij zich op in haar voorste, eerste gedachten en met een zachte, onmerkbare zucht gaf zij er aan toe. Ze wilde hem kennen, al wist ze niet wat zijn reactie zou zijn als hij haar zou ontdekken als haar eigenlijke zelf. Zij met haar koperkleurige lokken die in niets op haar donkerbruine krullen leken en haar heldere groen/blauwe ogen in plaats van de diepe donkerbruine ogen. Ze wilde het niet weten, op dit moment was alles prima zoals het was.
Haar hoofd liet ze licht tegen zijn borst rusten, waardoor haar armen van zijn schouders gleden en haar handen licht tegen zijn borst gerust kwamen. Het voelde vertrouwd en een lichte glimlach krulde om haar lippen.
Het was de magie van het onbekende.

Hij voelde hoe ze haar armen om zijn nek sloeg, hoorde hoe haar stem zacht tussen de vlagen muziek klonk en haar woorden lieten een glimlach om zijn lippen ontstaan. Teder en zacht duwde hij zijn lippen op de hare, om al even zacht tegen haar lippen te fluisteren. ‘As I love you.’ Haar vingertoppen streken over zijn wang, verplaatsten zijn gezicht en hun ogen haakten zich in elkaar. Haar heldere ogen, die iets mysterieus hadden zoals haar hele verschijning. Het donker maakte een balans met het licht van haar natuurlijk en de kus die ze vervolgens op zijn lippen drukte, beantwoordde hij met hetzelfde gevoel, dezelfde emotie.
Vervolgens verdwenen haar lippen en bracht ze deze naar zijn oor, voelde hij haar adem langs zijn hals strijken toen ze sprak en zijn handen gleden als reactie op haar woorden naar de hare, om zijn vingers voorzichtig met de hare te laten verstrengelen. ‘Then there is nothing that stands in our way.’ Zacht trok hij aan haar armen, beleefd, waarna hij door de leerlingen massa door naar de grote deuren liep. Onopvallend trad hij buiten de deuren, om haar naar de kamer te voeren. Hier liet hij haar handen los, nam zijn nood in gedachten en liep drie keer langs de verborgen ingang.

Hij voelde hoe ze haar hoofd licht tegen zijn borstkas liet leunen en ook haar handen volgden. Zijn armen kwamen strakker om haar heen te liggen, vastbesloten om haar niet los te laten. Hij voelde zich op zijn gemak en het voelde normaal om haar zo in zijn armen te nemen.
Misschien was het de magie van dit hele feest, van het onbekende, of misschien was het de jongedame zelf wel, maar ergens betwijfelde hij dat laatste. Het was niet haar uiterlijk wat hem zo interesseerde, ondanks dat ze absoluut knap was. Het waren haar handelingen, haar manier van doen, de blik die ze had, de manier waarop ze sprak. Ze deden hem aan iemand denken, iemand die hij graag mocht, wie hij waardeerde, maar hij kon er niet opkomen wie het was.
Zijn hand streek door haar donkere krullen en ergens voelde dit verkeerd, alsof hij had verwacht dat het anders had moeten voelen.
Kort sloot hij zijn ogen, om een geërgerde zucht te onderdrukken. Soms kon hij zo gek van zichzelf worden. 'Is het raar als ik zeg dat ik het idee heb dat ik je ken, maar toch geen flauw idee heb wie je bent?' vroeg hij uiteindelijk, terwijl hij zijn vingers onder haar kin legde, zodat ze hem wel moest aankijken. Hij keek mensen graag aan als hij tegen ze sprak, zelfs als zij beiden een masker op hadden, dat de emoties van hun gezichten gevangen hield.

Sally liet zich meetrekken en glimlachte om zijn handelingen die oh zo beleefd waren. Niemand lette op hen, niemand had door dat twee mensen, hevig verliefd, de grote zaal verlieten om een kamer op te zoeken met wat meer privacy.
Aangekomen bij de kamer van Hoge Nood liep hij drie keer langs de verborgen ingang en daarna was ook inderdaad een deur te zien. Haar vingers omsloten licht de zijne, waarna ze hem zacht meetrok en de kamer van Hoge Nood binnen liep.
De kamer was nog redelijk groot, hoewel het voor de normen van de kamer van Hoge Nood redelijk klein was. In het midden stond een bed, groot genoeg voor twee personen en als het zou moeten zelfs drie personen. Verder was het simpel ingericht - ze hadden immers ook niet veel anders nodig. Een tafel, een bank en twee stoelen restte er verder nog in de kamer, maar het had haar aandacht niet.
Ze draaide zich om en keek Daniël aan, waarna ze de kleine afstand tussen hen overbrugde en kalm de hoed van zijn hoofd af haalde. Deze belandde op de grond, zonder dat ze er verder nog aandacht aan besteedde. Haar slanke vingers lagen op de rand van zijn masker, waarna ze deze langzaam omhoog schoof, totdat het eveneens op de grond lag en ze zijn gezicht kon zien, nog steeds zo perfect als ze zich kon herinneren. Licht streken haar vingers over zijn gezicht, alsof ze wilde testen of hij daadwerkelijk nog dezelfde was, alsof ze niet een minimale verandering had gemist. 'Hey there,' sprak ze zacht, een glimlach rondom haar lippen. Haar vingertoppen gleden nu licht over zijn lippen heen, terwijl de glimlach rondom haar lippen bleef liggen.

Ze voelde hoe zijn armen op haar handelingen reageerden en zich strakker om haar lichaam sloten, toch zonder dat zij het gevoel kreeg dat ze gevangen werd gehouden. Het voelde natuurlijk, alsof hun handelingen waren wat ze moesten zijn en hun samenzijn het enige juiste was op de avond. Het voelde vertrouwd om zo op elkaar te reageren en opnieuw, ondanks dat ze zich al overgegeven had, drong de gedachte dat ze hem kende in haar naar voren.
Haar vingers klemden zich zacht, bijna onmerkbaar om de stof van de zwarte blazer die om zijn bovenlichaam hing, terwijl ze haar ogen opende, om de diepte in te staren. Haar blik boorde zich in een onbestaand punt dat voorbij de dansende, genietende studenten ging, voorbij de dranken en hapjes die tegen de achterste wand stonden en leken zelfs door deze wand te boren. Het was een gedachte die een licht gevoel van zenuwen in haar opriep en de neiging het masker omhoog te schuiven om maar kort te kunnen zien wie hij was, was zeker aanwezig en waarschijnlijk de reden dat zij haar vingers om zijn blazer geklemd hield. Ze wilde niets verpesten, wilde zijn nog onbekende identiteit niet wegblazen.
Zijn vingers raakten haar gezicht en kort rilde zij onder de plotselinge aanraking, waarna zij hem in de ogen keek. Zijn stem prikkelde in haar oren en zijn woorden maakte dat zij hem voor een seconde verwonderd, verbaasd aankeek, waarna ze op haar lip beet en haar hoofd schudde. ‘Niet als ik hetzelfde idee heb, lijkt me.’ Ze glimlachte licht en kantelde haar hoofd, waardoor enkele van haar krullen voor haar ogen vielen. In een hopeloze poging probeerde ze, ze weg te blazen en toen ze hier niet in slaagde hield ze haar gezicht weer recht, een typische handeling, die onbewust plaatsvond.
Haar vingers lieten zijn blazer los en kort, maar duidelijk raakte ze zijn gezicht. Ze wilde het zo graag weten.

Hij voelde haar vingers om de zijne en liet zich met een zachte handeling de ruimte intrekken. Het was een lichte, toch donkere ruimte, had een perfecte balans en een hij kon hun geuren tussen de voorwerpen ruiken, alsof ze er eerder geweest waren. Het werd door weinig bijzonders opgevuld, simpel meubilair op het tweepersoonsbed aan de rechterkant na. Het was groot er zou praktisch nog een derde persoon bij kunnen en had donkere gordijnen langs de zijkant hangen. Het was een intiem gezicht, maar veel tijd zijn kamer te aanschouwen had hij niet, hoefde hij niet, aangezien de roodharige jongedame de enkele centimeters tussen hen overbrugde en tegenover hem ging staan.
Kalm haalde ze de hoed van zijn hoofd, die ze met sierlijk, maar nonchalant gebaar van zich afgooide, waarna haar vingers naar het witte masker voor zijn gezicht reikten en zich om de rand hiervan haakten. Ze schoof het omhoog en gooide het evenals van zich af, waarna haar vingers over zijn gezicht streken tot ze zijn lippen vonden, waar ze momenten bleven terwijl een glimlach om haar lippen rustte.
Zijn hand bracht hij voorzichtig naar haar gezicht, zijn vingers streken door haar krullen, waarna ze daadwerkelijk op haar wang kwamen en kort streelden ze deze plek, waarna ze zich om het zwarte masker voor haar gezicht haakten. Kalm schoof hij het omhoog, om het van zich af te gooien. Haar gezicht was nog even perfect als altijd, lelieblank en een roze vlaag lag over haar wangen. Zijn andere hand legde hij om haar pols, kort om haar hand bij zijn gezicht weg te halen, waarna hij zijn lippen op de hare drukte en zijn hand van haar pols, naar haar heup verplaatste. Zacht drukte hij haar tegen zich aan. ‘Hey there.’

Haar vingers klemden zich licht om zijn blazer, was te voelen door de lichte druk die dat uitoefende. Hij glimlachte bij haar woorden, maar sprak verder niet, was ook niet nodig. Hij had niet het idee dat het ongemakkelijk was als er een stilte viel.
Haar hoofd hield ze schuin en ze deed een poging om haar krullen uit haar gezicht te blazen en toen dit niet lukte, hield ze haar hoofd weer recht. Het was een haast vertederende handeling en vrijwel automatisch liet hij zijn hand door haar krullen gaan, waarna hij zijn hand, nog steeds licht in haar haar gehaakt, in haar nek liet liggen, zodat haar haar uit haar gezicht was.
Hij had geen idee wat er in hem omging en wat er voor gezorgd had dat hij dit deed, want hij wist dat hij dit niet mocht doen. Maar niemand wist dat hij het was en Daniël was allang verdwenen en daarbovenop zou het hem niet interesseren wat Daniël zou denken. Daniël was immers ook met een roodharige schone verdwenen en het zou hem niets verbazen als ook hij zijn kans zou grijpen. Ze waren jong, je kon het hen niet kwalijk nemen.
Kort gleden zijn ogen naar haar lippen, hoewel dit amper te zien moest zijn, vanwege het masker dat op zijn gezicht rustte. Hij was gek, besefte hij, volledig gek, maar het kon hem gewoon niets schelen.
Licht raakten zijn lippen de hare, aarzelend haast, maar toch met een zekere zekerheid erin. Hij was duidelijk van zijn zaak, maar hij had geen idee hoe het bij haar was, dus hij gaf haar de kans hem weg te duwen, of hem anders te accepteren.

Zijn hand kwam naar haar gezicht en ze voelde hoe hij zijn vingers door haar haar streken, een handeling die hij vaak leek te maken. Kort streken zijn vingers over haar wang, waarna ze zich om haar masker haakten, om deze kalm omhoog te schuiven en het van zich af te gooien - geen idee waarheen.
Zijn hand kwam rondom haar pols te liggen, zodat hij haar hand van zijn gezicht kon halen en vervolgens zijn lippen op de hare kon drukken. Zijn hand verplaatste zich naar haar heup en ze kon voelen hoe hij haar zacht tegen zich aan drukte. Ze glimlachte bij zijn woorden, waarna ze haar lippen weer op de zijne drukte.
Zijn geur hing al om haar heen, zijn smaak had zich alweer in haar lichaam genesteld en zijn stem leek nog na te galmen in haar oren.
Haar lippen gleden naar zijn kaaklijn, waar ze de huid ook zacht tussen haar tanden nam, ditmaal geen merk achterlatend, omdat dat teveel zou opvallen, terwijl haar vingers met de bovenste knopen van zijn overhemd begon te prutsen.
Het was overduidelijk dat ze meer ervaring had nu en dat ze absoluut zeker was van haar zaak. Haar handelingen kenden geen onzekerheden en er was geen angst om weggeduwd te worden.

Ze voelde hoe zijn vingers als reactie op haar hopeloze handelingen, door haar lokken streken, waarna zij de warmte van zijn handpalm in haar hals voelde drukken. Ze voelde de fijne krullen tegen haar hals kriebelen en haar hand bracht ze voorzichtig naar de zijne, waarna ze zijn vingers uit haar krullen haakte en deze opzij legde. Zijn vingers raakten hierdoor haar blote huid en een lichte rilling trok opnieuw door haar lichaam, ook al was zij zich nu bewust geweest van zijn aanraking.
Haar vingers streken voorzichtig over zijn gezicht, waarna ze naar zijn hals gleden, waar ze de korte, zachte haren in zijn nek om haar vingers krulde. Haar ogen hadden zich in de zijne gehaakt en licht leunde ze tegen hem aan, waarmee haar borst zacht tegen de zijne drukte. Hij had iets vertrouwds en enkel het masker hield haar tegen om te ontdekken wat dit was. Ze voelde zich fijn in zijn gezelschap en haar vingers maakten zich weer los uit de zachte plukken in zijn nek, waarna ze opnieuw langs zijn gezicht streken. Kort raakten ze het masker, maar gleden hier weer weg toen ze voelde hoe hij zich dichter naar haar toe boog.
Verwondering dwaalde door haar ogen en kort leek ze verrast door zijn handeling, maar bij de zachte aanraking van zijn lippen sloot ze haar ogen en drukte ze haar lippen duidelijk op de zijne. Haar hand liet ze tegen zijn borst rusten, terwijl ze haar andere arm licht om zijn nek vouwde. Zijn lippen waren zacht, teder en smaakten eerlijk, naar meer.

Hij voelde hoe ze glimlachte, waarna ze haar lippen weer op de zijne drukte. Haar zachte, zoete geur kon hij om zich heen voelen en haar volmaakte smaak leek zich op zijn lippen te nestelen. Haar lippen streelden langs zijn huid, over zijn kaaklijn waar ze zijn huid zacht met haar tanden vastpakte. Ze drukte niet door, zette geen kenmerk en liet weer los, terwijl haar vingers zich aan de bovenste knopen van zijn overhemd waagden.
Haar handelingen lieten zien dat ze meer ervaring had gekregen, dat de twijfels werkelijk uit hun systemen waren en leken geen onzekerheden meer te kennen. Zijn handen gleden als reactie hierop langs haar rug, streelden langs de koude rits die hier liep, maar streelden verder in plaats van dat hij deze omlaag schoof. Zijn handen legde hij onder haar billen en met een kalm gebaar tilde hij haar op, om zijn ene arm eenmaal in de hoofd naar haar knieën te verplaatsen. Zijn lippen duwde hij tegen haar wang, terwijl hij met haar naar het bed liep, waar hij haar neerlegde. Kalm kroop hij boven op haar, waarna hij opnieuw zijn lippen op de hare drukte, met zijn vingers ondertussen over haar bovenarmen strelen, waarna ze achter haar rug gleden en zich om haar rits klemden.

Haar aanrakingen lieten een brandend verlangen achter, lieten hem alleen maar meer afvragen wie ze in godsnaam was.
Ze duwde hem niet weg, nee, ze drukte haar lippen duidelijk op de zijne en vouwde haar arm rondom zijn nek. Zijn hand op haar onderrug drukte haar dichter tegen zich aan, resulteerde in het feit dat hun borstkassen tegen elkaar aandrukten.
Het was maar goed dat niemand wist wie hij was en dat zeker zij niet wist dat hij een leraar was en dat hij waarschijnlijk een leraar van haar was.
De hand die in haar nek had gelegen, streelde zachtjes over haar sleutelbeenderen, haar arm en kwam uiteindelijk op haar heup terecht.
Een kus als deze had hij lang, zeer lang, niet meer meegemaakt. Natuurlijk, hij had vaker relaties gehad of simpele one night stands, maar een kus als deze, magisch haast, kwam je maar zelden in je leven tegen.
Hij wist dat hij de kus zou moeten verbreken, maar geen van zijn zintuigen leek daar zin in te hebben. In plaats daarvan drukte hij zijn lippen duidelijker op de hare, een vreemd soort verlangen er in door komend.

Zijn vingers streelden over haar rug, maar opende de rits niet, gleden in plaats daar van door naar beneden, waarna hij zijn handen onder haar billen legde en haar optilde. Een zacht, behoorlijk meisjes-achtig lachje kwam over haar lippen, terwijl ze haar armen om zijn nek sloeg.
Het zachte matras van het bed voelde ze tegen haar schouderbladen toen hij haar neerlegde, waarna hij kalm boven op haar kroop, om zijn lippen opnieuw op de hare te drukken. Zijn vingers streelden over haar bovenarmen, waarna ze voelde hoe ze naar haar rug gingen en de rits van haar jurk omklemden.
Kalm sloten haar vingers zich om de rand van de blazer, waarna ze deze bij hem uittrok, waarna haar handen verder gingen met het openen van zijn overhemd. Ze hoefde deze keer niet naar achter te leunen om te zien wat haar vingers voelden - ze wist hoe het eruit zag.
Licht liet ze haar tong over zijn onderlip gaan, waarna ze deze zacht tussen haar tanden nam, om vervolgens weer in het ritme van hun kus te vallen.
Ze leken elkaar aan te voelen, duidelijk te weten wat ze moesten doen en precies te weten wat de ander wilde. Er waren geen onzekerheden en er waren geen onduidelijkheden. Er was alleen pure liefde en het verlangen om één te worden.

Zijn aanrakingen voelden warm tegen haar lelieblank huid en waar zijn vingertoppen weer verdwenen, lieten zij een zacht verlangende rilling achter. Zijn handelingen waren trefzeker, voelden als ervaren aan, maar deze gedachte kwelde haar in zijn geheel niet.
Hij reageerde voorzichtig, teder op haar handelingen en ze voelde hoe de handen op haar onderrug haar zacht dichter naar hem toe duwden, waardoor hun borstkassen zacht tegen elkaar drukten. Zijn vingertoppen streelden zacht over haar sleutelbeenderen en ergens klonk een zacht geluid vanachter haar keel. Het voelde anders aan, ze was niet onervaren, tenminste niet op het gebied waar zij zich waagden en wist zeker dat de kus magisch was, zoals zij nooit eerder gevoeld had en de zekerheid of zij ooit nog iets zou voelen die de kus van dit moment zou overtreffen had ze niet, durfde ze bijna zeker de grond in te boren.
Ze zou nooit meer zulke zachte lippen ontmoeten en opnieuw kwam de neiging om zijn masker af te doen in haar op, zodat ze een idee had op zijn drijfzand bruine ogen na, zodat ze hem nog zou herkennen, maar ze wist dat die simpele handeling de intense magie in scherven zou slaan en dan had zij nog liever het onbekende.
Ze voelde zijn lippen zich steviger op de hare drukken en op zijn lippen kon ze een verlangen proeven, een soortgelijk verlangen waarschijnlijk, waardoor ze ook haar andere arm om zijn hals sloeg en zich door de kus liet opslokken.

Hoe voelde hoe ze de blazer van zijn schouders sloeg, waardoor zijn handen kort achter haar rug vandaan kwamen om haar de mogelijkheid te geven het uit te doen, waarna zijn vingers weer achter haar rug glipten en opnieuw haar rits pakten. Kalm schoof hij deze naar beneden, waarna hij weer achter haar rug vandaan kwam en zijn vingers om de rand van de jurk haakte, om deze tot haar middel omlaag te schuiven. Zijn ogen gleden kort van haar gezicht, zochten haar bovenlichaam en glimlachte licht bij de aanblik hiervan. Hij voelde hoe ze zijn onderlip tussen haar tanden nam en ook hier glimlachte hij kort door. ‘You’re beautiful.’ prevelde hij tegen haar lippen aan, terwijl zijn vingertoppen over het hart streelden dat nog in haar huid stond.
Ze leken elkaar aan te voelen, handelden zonder twijfels, omdat ze precies leken te weten wat de ander wilde. Er waren geen onzekerheden en er waren geen onduidelijkheden, er was enkel pure liefde en het verlangen om één te worden.

Uiteindelijk haalde hij zijn lippen van de hare, maar liet zijn voorhoofd nog licht tegen de hare rusten. 'Let's get out of here,' prevelde hij zacht, waarna zijn vingers de hare vonden, zodat hij haar zacht mee kon trekken door de menigte. Hij had geen idee waarheen, hoewel hij één of ander lokaal vermoedde, aangezien dat voor het beide de veiligste plek zou zijn.
De gangen waren leeg, klonken hol en zeker haar hakken waren duidelijk te horen, hoewel hij betwijfelde of er ook maar iemand was die hen zou horen.
Uiteindelijk trok hij haar een lokaal in, dat oud en verlaten was, waarna hij de deur achter zich dicht deed en zacht prevelde hij een paar woorden, waarna het duidelijk was dat de deur in het slot viel.
Het was fout dat hij dit deed, dat wist hij ook, maar wat niemand wist, kon niemand pijn doen. Zijn armen kwamen weer om haar middel te liggen, terwijl hij haar aan keek. 'Ik ben vannacht de jouwe, als je me wilt hebben,' prevelde hij zacht, bang om de snijdende stilte ruw te verbreken, 'maar mijn masker gaat niet af. Als je een poging doet tot het verwijderen van mijn masker, zal ik je verlaten, zal ik weggaan. Dat is mijn enigste voorwaarde.'

De stof van de jurk gleed zacht over haar lichaam, werd tot haar middel omlaag geschoven, waarna zijn ogen kort van haar gezicht weken, om haar bovenlichaam op te zoeken. Zijn woorden bezorgden opnieuw de lichte, rozige blos op haar wangen, maar ze bleef hem aan kijken, terwijl ze haar hand door zijn haar liet gaan. 'So are you,' sprak ze zacht, waarna haar lippen weer de zijne zochten en vonden.
Haar vingers hadden de knopen van zijn overhemd open gekregen en sloegen deze nu van zijn schouders af, zodat zijn bovenlichaam te zien was zoals ze het het liefste zacht. Geen kledij kon zijn schoonheid nu nog verhullen of een poging doen tot het accentueren ervan.
Haar lippen gleden naar zijn kaak, zijn hals en licht drukte ze haar lippen tegen zijn sleutelbeen, waarna haar lippen weer terug gingen naar zijn hals, zijn kaak en vervolgens zijn lippen.
Dit was liefde, ware liefde. En zelfs als zij ooit uit elkaar zouden gaan, dan zou ze een liefde voor hem koesteren. Hij was haar eerste ware liefde, degene met wie ze iets deelde, dat bijzonder was. Het leek hen niet meer uit te maken dat hun relatie volledig ongepast was en absoluut verboden. Ze hielden van elkaar, waarschijnlijk meer dan dat ze van enig ander hielden.
Haar vingers omklemden de ketting om zijn hals, trokken hem dichter naar haar toe, terwijl verlangens alweer in haar lichaam opborrelden.

Teleurstelling kroop door haar aderen toen hij zijn zachte lippen van de hare haalde, maar zijn woorden, de directe aanraking die hij tussen hun voorhoofden bewaarden maakten dat dit niet in haar donkerbruine ogen naar voren drong, maakten al veel goed en ze glimlachte terwijl zijn vingers in de hare gleden, waarna hij haar zacht, beleefd met zich meetrok. Zijn handpalmen bleven hun vertrouwde warmte houden en terwijl ze luisterde naar het geluid dat haar hakken in de lege gangen achterliet, leunde ze licht tegen zijn schouder aan.
Uiteindelijk trok hij haar mee een lokaal in, waarvan de deur knisperend kraakte bij het opendoen en zijn zacht geprevelde woorden lokten het geluid van verroeste sloten die in elkaar schoven uit. Het was een scherp geluid in de stilte en kort kneep ze haar ogen dicht, om die weer te openen toen hij haar tegen zich aantrok, zijn armen om haar middel en zijn ogen in de hare gehaakt. Zijn woorden waren zacht, hadden een bijna dreigende ondertoon, maar lokten bij haar alleen een zacht gelach uit, die ze smoorde tegen zijn borst. Hierna richtte ze haar hoofd weer op en knikte, voorzichtig en onduidelijk in de duisternis, maar ze was bijna zeker dat hij het zou zien. Haar lippen vonden de zijne, terwijl ze zijn armen om zijn hals sloeg. Hij was van haar, zoals hij zelf gezegd had.

Hij glimlachte toen een lichtroze vlaag over haar wangen trok en kort, niet langer dan seconden drukte hij zijn lippen op de hare. Haar vingers streken als vertrouwd door zijn haren, terwijl zijn woorden beantwoorde, waarna ze zijn lippen terug opzocht. Zacht, teder kuste zij hem, terwijl haar vingers de laatste knoop los maakte en het overhemd van zijn schouders sloegen.
Haar lippen gleden naar zijn kaak, over zijn hals en drukten zich vervolgens zacht op zijn sleutelbeen, wat alweer een zachte pijn veroorzaakte, maar opnieuw niet sterk genoeg om hem dit aan de buitenkant te laten tonen. Haar lippen streelden langs zijn huid, gleden terug omhoog en vonden opnieuw zijn lippen.
Dit was liefde, ware liefde. Hij zou liefde voor haar blijven koesteren zelfs als ze uit elkaar zouden gaan, simpelweg omdat de liefde voor haar alles evenaarde, hij was perfect. Het deerde niet dat de relatie opgepast was, verboden. Ze hielden van elkaar en vulden elkaar op een bijzondere manier aan. Hij wilde het niet als Yin en Yang zien, dat was het niet. Anders, maar wel in balans.
Hij voelde hoe ze hem aan de ketting om zijn hals dichterbij trok en een teder verlangen borrelde in hem op. Zijn handen streelden over haar sleutelbeenderen, over haar borst naar haar onderbuik en weer terug omhoog.

Hij had haar zien knikken, aangevend dat ze zijn woorden begreep en deze ook zou nakomen. Haar lippen vonden de zijne en haar armen sloeg ze om zijn hals. Maar als te gewillig beantwoordde hij de kus, waarna zijn handen op haar rug kwamen te liggen en licht de rits omklemden.
Het was zo ongelooflijk fout wat hij deed, maar hij kon het niet over zijn lippen krijgen om haar te verlaten, om te zeggen dat hij het alsnog niet kon. Het verlangen naar haar, een verlangen dat zo plots was gekomen en zo hevig was, kon hij niet negeren, wilde hij niet negeren.
Zachte duwde hij haar achteruit, zonder hun kus te verbreken, totdat ze licht tegen één van de grote tafels kwam. Het zou nog al te comfortabel worden, maar zij beiden hadden geen andere keus. Jongens konden niet in de slaapzaal van de dames komen en hij had geen idee of een leraar dat wel kon en als dat wel zo was, dan zou hij een probleem hebben.
Hij kon haar ook niet meenemen naar zijn slaapzaal, puur omdat hij niet bij een afdeling hoorde en hij deelde zijn slaapzaal niet met anderen. Het zou hem verraden, haar vertellen dat hij een docent was, dat wat zij nu deden absoluut verboden was en als iemand er ook maar achter kwam, dan zou het hem zijn baan kosten, waar hij nu niet bepaald op zat te wachten.
Langzaam, maar met een zekere kalmte, schoof hij de rits naar beneden, maar liet de jurk nog aan. Hij kende deze dame niet, had geen idee wat ze wel en niet wilde en hij had besloten dat ze dat maar moest aangeven. Hij was een gentleman, niet iemand die een meisje het liefst zo snel mogelijk om wilde leggen zodat hij zijn gang kon gaan. Nee, zo was hij niet en zou hij ook nooit worden.

Zijn strelingen over haar lichaam lieten het geluid in haar keel opborrelen, maar in vergelijking tot de vorige keer, deed ze geen enkele moeite om het nu tegen te gaan. Ze wist dat hij van het geluid hield, maar ze voelde geen behoefte om er deze keer een spel van te maken, zoals het vorige keer geweest was.
Misschien kwam het door het feit dat ze deze ervaring al eens eerder hadden gehad of dat ze elkaar gewoon goed aanvoelden, ze wist het niet, maar het leek of het deze keer echt alleen maar liefde was en het verlangen naar elkaar, om één te worden, wat deze scène voortbracht. Waar de vorige keer uitdaging was geweest, zeker om van elkaar het geluid te horen, was nu slechts liefde en de handeling om het voor elkaar plezierig te maken. Ze koesterden een liefde voor elkaar, die velen waarschijnlijk niet zouden begrijpen, zeker omdat hun relatie alles behalve legaal was.
Licht duwde ze zichzelf iets omhoog, zodat ze haar lippen tegen het kuiltje in zijn hals kon plaatsen, om vervolgens een spoor naar beneden te volgen, tot aan zijn borstkas, waar ze uiteindelijk haar lippen tegen zijn linkerborst drukte, waar ze zijn hart kon voelen kloppen.
Als vanzelf plaatste ze haar lippen daarna weer op de zijne, terwijl ze zich weer wat naar achter liet zakken, allemaal handelingen die zonder nadenken gebeurden, die gebeurden omdat het zo hoorde te zijn, omdat het voortkwam uit verlangens, die zij beiden deelden. 'I love you Dan, you're my true love,' prevelde ze zacht tegen zijn lippen.