ORPG | Acts of Courage

Een lichte glimlach had haar lippen gesierd toen zij haar medestudenten één voor één zag verdwijnen en pas nadat iedereen haar had verlaten had zij de moeite genomen het uniform aan te proberen. De rok wond zich strak om haar middel en bleek al net voorbij haar billen te eindigen. Het sneeuwwitte overhemd spande zich vrij strak om haar borst en wist slechts een klein deel van haar navel te bedekken. Deze feiten hadden ervoor gezorgd dat zij zich weer uit het uniform had gewurmd en haar toverstok uit de lade van haar dressoir te halen. Toen zij in het Transfiguratie lokaal verscheen was een smalle reep stof aan de onderkant van haar rok genaaid en waren er hoeken in genaaid voor wat extra ruimte. Het overhemd had zij zo verknipt dat het los over een zwarte top viel en aan de onderkant zat een reep stof gelijkgekleurd aan de stropdas om haar hals. De lange zwarte mantel verborg groot deel van haar outfit en met een bescheiden glimlach nam zij plaats naast Sally, om haar wenkbrauwen lichtjes op te tillen bij het zien dat hun docent ontbrak. ‘Waar is professor Morris?’

'Waarschijnlijk is hij nog bezig met één van de barbiepoppen een beurt te geven,' antwoordde Sally, haar stem ongeïnteresseerd. Beter kwam hij snel, want als hij niet kwam, dan kon hij haar geen straf geven, waardoor ze zijn muziek dus ook niet kon horen en wel, ze had eigenlijk uitgekeken naar het feit dat ze vanmiddag weer tijd met hem zou doorbrengen. Slechte gedachte, maar ze had hem wel.
Ze begon aan haar haar te zitten en keek naar haar vriendin. 'Iets zegt me dat je je uniformen wat vaker in de was moet doen, zodat je je oude niet aan hoeft,' zei ze en een zwakke glimlach lag rondom haar lippen.
Ze begon zachtjes met haar vingers op de tafel te roffelen en wachtte ietwat ongeduldig. Ze moest natuurlijk wel de schijn ophouden dat ze hem afschuwelijk vond, terwijl eigenlijk niets minder waar was. Het idee dat ze waarschijnlijk ontzettend met elkaar geflirt hadden als ze geen leraar en leerlinge waren, was nogal apart, maar Sally stond er verder niet te veel bij stil.

Een zachte zucht ontsnapte langs haar lippen bij de woorden die langs de lippen van Sally gleden en licht rolde zij met haar ogen. Echter kon zij haar irritatie niet in stand houden bij de volgende opmerking en zacht grinnikte zij. ‘Misschien moet jij mij daar maar vaker aan herinneren. Ik kan er ook niets aandoen dat ik zo vergeetachtig ben.’ De laatste woorden kwamen een quasi wanhopig uit en met een lichte glimlach greep zij naar de bruine, leren tas die zij aan de zijkant van de houten tafel had neergezet, om hier haar lesboek uit te halen en deze willekeurig ergens open te slaan. ‘Ze mogen maar snel dat bal aankondigen, want Transfiguratie zorgt er alleen voor dat mijn drang ernaar nog sterker wordt.’ Zachtjes gromde ze, om op te kijken, toen professor Morris uit de ruimte achter het leslokaal vandaan kwam. Zijn vingers gleden naar een wit stuk krijt en met een haastig, lichtelijk slordig handschrift schreef hij enkele pagina nummers op, waar zij op haar beurt naar toe bladerde. “We gaan verder met de uiterlijke veranderingen aan een persoon. Ditmaal richten wij ons meer op de lichamelijke onderdelen, in plaats van het gezicht. Opnieuw zullen jullie de volgende spreuken op elkaar uitoefenen en ik kan alleen maar wensen dat dit goed gaat.” Een lichte glimlach kwam om zijn lippen, terwijl zijn vingers naar de toverstok aan de binnenkant van zijn mantel grepen. Licht tikte hij op het bureau, waarna hij het bord uitwiste en de bladzijde in de hoek noteerde, waarna hij een spreuk op het bord zette. “Dit is de spreuk die wij zullen gebruiken voor de veranderen. Deze gaat net zo in zijn werk als de spreuk die wij gisteren hebben behandeld. Concentreer je op de verandering en spreek de spreuk uit.” Kort demonstreerde hij de uitspraak waarna hij zijn handen omhoog tilde. “Jullie kunnen gaan staan en veel succes, ik kom om de beurt bij jullie kijken.”

Tijd om te zorgen voor een middagje nablijven, ging er door haar hoofd heen. 'Oké, serieus, dit is gewoon gemeen. Vooral met iemand zoals jij. Geheid dat jij me in één of ander lelijk, uitgezakt mormel veranderd.' Haar stem was hard genoeg voor hem om te horen. 'Waarschijnlijk geeft het hem alleen maar een kick om te zien hoe zijn leerlingen elkaar zo lelijk mogelijk maken, afgezien van de barbiepoppen, die elkaar zo dun maken als een ik weet niet wat.' Ze vloekte wat en hief toen haar toverstok op, waarna ze de spreuk zei, terwijl ze het beeld van een oud, uitgezakt iemand voor zich had. 'Staat je goed, Sorrel,' zei ze droogjes.
Nee, ze vond dit echt afschuwelijk. Niet alleen wist ze dat Sorrel het geweldig vond om haar zo afschuwelijk mogelijk te maken, het was meer dat Daniël het zag. Verdorie, raap jezelf bij elkaar Sally en houd op met die idiote gedachten! beval ze zichzelf. Dit begon echt te idioot te worden. Ze moest kalm blijven en alleen zichzelf een paar uur nablijven bezorgen. Dat moest niet zo moeilijk zijn, toch?

Een zachte lach vloeide over de lippen van de jongedame, die zij deze ochtend in hun natuurlijke perzikkleur had gelaten. Een lach die men als bijna kwaadaardig zou kunnen omschrijven, waar het niet dat een vrolijke, onschuldige twinkeling door haar ogen dwarrelde. Uiteindelijk bleek een lichte glimlach om haar lippen gerust, terwijl haar vingers naar haar been gleden, die in diezelfde seconden van vorm leek te veranderen. Licht fronste ze, om vervolgens haar toverstok, uit haar kous tevoorschijn te halen. Het was waarschijnlijk een geluk dat haar kleding met haar vorm was meegerekt, al maakte dit het niet meer flatteus. Ergens vond zij de vorm die zij had gekregen iets weg hebben van een walrus en de neiging enthousiast met haar handen te klappen was dan ook niet ver in haar hoofd verborgen. De stok draaide zij kort door haar vingers, waarna zij deze op haar vriendin richtte. ‘Maak je niet ongerust, ik zal deze mislukte vorm niet aandoen.’ Licht gebaarde zij naar haar eigen figuur, waarna de spreuk over haar lippen rolde. Hierop nam de borst van Sally ook toe, al bleven deze, in tegenstelling tot die van haarzelf, keurig op hun plaats. Ook leek zij in een veel te strak korset te zijn gewurmd, wat maakte dat de omvang van haar borst enkel nog meer opviel. Ook lag hierdoor de nadruk, om haar anders zo bescheiden achterwerk. ‘Juffrouw Carter, zoals u zelf wel kunt zien is onze plastische chirurgie van de beste kwaliteit. Ik hoop dat uw nieuwe figuur een beetje bevalt.’

'Oh, wauw,' bracht Sally sarcastisch uit. 'Wat voor maat heb ik nu? Triple K?' Ze keek even naar haar, nu serieus opgezwollen, boezem. Ze had, voordat Sorrel er wat aan veranderd had, al redelijk wat rondingen gehad, misschien iets meer dan mooi was voor haar ranke lichaam, maar je had haar nooit horen klagen. Nu was ze alleen maar blij dat ze nooit meer toebedeeld had gekregen.
Ze knipperde even met haar ogen en merkte dat haar ademhaling wat bemoeilijkt werd, alsof ze een veel te strak korset aan had. Ondertussen had Daniël nog geen aanstalten gemaakt om haar na te laten komen - of hij moest dat na de les doen -, maar om een vreemde reden beangstigde dat haar. Stomme idioot, schold Sally zichzelf uit in haar hoofd. Ze was gaan hopen op een middag alleen met Daniël. Verdomme, ze moest gaan oppassen, want ze wist maar als te goed wat voor problemen het met zich mee bracht als er wat zou gebeuren tussen haar en hun docent. 'Jezus, dit bezorgd me serieus nog rugproblemen,' bracht Sally uit, terwijl ze zich op de stoel liet zakken. 'Oké, ik klaag vanaf nu nooit over mijn eigen boezem, ook al deed ik dat amper.'

Een lichte glimlach deed de lippen van de jongedame sieren, terwijl deze luchtig haar schouders ophaalde bij de vraag van haar vriendin, die op het moment naar haar cupmaat aan het raden was. ‘Onze operaties zijn niet cupmaat gebonden. Wij zoeken een prachtige ronding en daar maken wij wel een beha omheen.’ De toon in haar stem was al even luchtig, als dat haar gebaar was geweest. Kalm zakte zij neer op één van de houten stoelen, sterk twijfelend aan het feit dat deze haar nieuw verkregen gewicht aankonden. Toen deze enkel een luid gekraak liet horen, dat ergens iets weg had van het kattengejank dat gisterenmiddag door de gangen van de school had geklonken. Een lichte grijns verscheen om haar lippen bij het geweeklaag van Sally, die zich hierbij op een stoel liet zakken. ‘Ik raad je aan, dat inderdaad te laten. Wellicht, wil één van onze beroeps barbies met je ruilen?’ Kort gleden haar ogen naar de poppen die zich in een hoek van de ruimte hadden verzameld, toen zij zag dat deze elkaar al hadden voorzien, haalde zij haar schouders op. ‘Het spijt me Sal. We zijn te laat.’ Licht grijnsde ze, waarna haar blik naar de professor Morris dwaalde, die juist op dit moment zijn keel schraapte. “Waarschijnlijk halen jullie hier minder plezier uit, omdat je met deze spreuk minder divers kunt zijn.” Kalm schreef hij een spreuk op het bord, die enkel in uitspraak bleek te verschillen van de eerdere spreuk die zij hadden geleerd. “Oké, leerlingen help elkaar even naar de oude staat en dan kijken we hoe we de laatste minuten opvullen.”

Sally keek op toen Daniël sprak en ze merkte dat haar blik op hem bleef hangen. Verdomme, dit ging echt de verkeerde kant op. Ze richtte haar aandacht snel op de spreuk, kwam overeind en richtte haar toverstok op haar vriendin, waarna de spreuk zacht en beheerst over haar lippen rolde, er voor zorgend dat Sorrel weer haar eigen, slanke lichaam terug kreeg.
Haar blik ging vervolgens naar het groepje meiden, dat inderdaad volle rondingen hadden. Ze fronste en had de neiging om over haar nek te gaan toen ze zag hoe de meiden bewust hun shirt iets omlaag trokken. Een vreemd soort jaloezie jaagde door haar lichaam en Sally moest op haar tong bijten om haar opmerkingen binnen te houden. Ze liet zich weer op de stoel zakken en haar blik bleef op de meiden gericht, die nu ieder hun eigen vormen terug kregen en zachtjes jammerden. 'Alsof het mooi was,' beet ze de meiden toe, wat haar een woedende blik opleverde. Alsof haar dat wat deed. Ze begon echt steeds meer een hekel te krijgen aan de meiden die zo op Daniël liepen te geilen. Alsof ze ook maar één enkele kans hadden bij Daniël! Hij had ze een stel mislukte barbies genoemd, had toegegeven dat hij geen poging had gedaan tot het onderdrukken van zijn verlangens als hij en Sally niet in het scenario waren waar ze nu in zaten... Maar dat wisten de Barbies natuurlijk niet.
Sally zuchtte en schudde zacht, vrijwel onmerkbaar haar hoofd.

Een lichte, tevreden glimlach gleed over het gezicht van de jongedame, toen deze voelde hoe haar figuur slonk naar haar oude vertrouwde lichaam, al bleef deze in het geïmproviseerde uniform gestoken. Ergens had zij gehoopt dat de spreuk haar uniform zodanig vervormd had, dat zij in haar gewone kledij door de hallen zou kunnen, maar de kleding was ook weer keurig met haar lichaam mee gekrompen. ‘Ik overweeg mijn uniform toch eens vaker naar de wasmand te slingeren en die wasmand ook daadwerkelijk weg te brengen en de kleding te wassen.’ Met een licht, ongemakkelijke toon in haar stem, streek zij met haar vingers over de zachte stof, die de rand van haar rok deed vormen. Zij had een oude stropdas verknipt, waarna zij deze had laten groeien, vervolgens had zij deze rond de zoom van de rok genaaid. Een zachte zucht ontsnapte haar en lichtelijk geïrriteerd keek zij naar de dames, toen deze een zacht gejammer lieten horen, bij het merken dat ook hun gecreëerde figuren, weer naar normaal veranderden. Haar blik richtte zij echter als snel weer op hun professor, toen zijn zachte stemgeluid het lokaal opvulde. “Ik denk dat ik jullie vandaag wel eerder kan laten gaan. Heeft één van de leerlingen hier bezwaar tegen?” Een lichte spijtige blik wierp de jongeman richting de roodharige dame, echter te kort om door andere leerlingen opgevallen te kunnen worden.

Sally ving zijn blik op, de lichte spijtige emotie die erin was en ze zuchtte opnieuw. Hij ging haar niet laten nablijven? Ze zouden geen moment alleen hebben vandaag? Ze zou zijn muziek niet gaan horen? Verdomme, Sally, raap jezelf bij elkaar, beval ze zichzelf. Ze was gaan hopen, idioot die ze was. Ze had verdorie gehoopt op een middag alleen met haar docent, onder het mom van nablijven. Ze kon zichzelf wel vervloeken, hoe stom kon je zijn? Ze liep heel de tijd te foeteren op de Barbies die alles deden om de aandacht te trekken van Daniël, maar ondertussen was zij zelf nog een graad erger. Ze wilde zichzelf bewust een middag nablijven bezorgen.
Ze hoorde de Barbies foeteren en jammeren, over hoe ze nog wilden dat de les door ging. Echt, ze werd echt kotsmisselijk van die Barbies en ondertussen had ze hoofdpijn gekregen, een kloppende pijn tegen haar slapen. 'Verdomme!' bracht ze dan ook uiteindelijk uit, terwijl ze overeind kwam, haar stem fel en absoluut geen enkele act in het spel. 'Accepteer verdomme nou eens een keer dat jullie pogingen om de aandacht van professor Morris geen ene flikker helpen! Accepteer verdomme nou gewoon eens dat jullie zo ziek in jullie hoofd zijn dat jullie lopen te geilen op een leraar en jezelf door middel van transfiguratie als een stelletje hoeren neerzetten, puur en alleen om zijn aandacht te krijgen!' Haar woorden waren fel, ontzettend fel en zelfs haar ogen stonden woedend, haar gelaatstrekken strak, een houding die Sally niet bijzonder vaak had. 'Accepteer nu gewoon eens dat jullie een stelletje mislukte Barbies zijn, die geen ene flikker uitvoerden, totdat een bepaald iemand ons les ging geven! Stop verdomme eens met zo ontzettend schijnheilig te doen!'

Licht gleden de wenkbrauwen van de jongedame omhoog, toen een luide vloek de lippen van haar vriendin verliet, duidelijk als reactie op lichtelijk trieste gejammer van de groep blondines, die zich nog in ‘hun’ hoek verscholen hielden. Plots deed een stroom van beledigingen, met hierbij enkele vervloekingen de ruimte vullen en hoewel zo goed als elke student dolgraag wilde vertrekken, bleven zij staan om naar het geraas van de vurige jongedame luisteren. De helderblauwe ogen leken op te lichten van woede en de gelaatstrekken van de jongedame waren strak en elk woord leek zij haast uit te spuwen. Kort gleed haar blik naar professor Morris die enkele seconden, hetzelfde had gedaan als de andere studenten, kort had hij de kat uit de boom gekeken, echter na deze enkele seconden sloeg de jongeman fel een boek tegen het houten blad zijn bureau. Wonderbaarlijk, wist dit het gescheld van de rode furie te overstemmen en met een mengeling van emoties, die veelal rond woede en verbazing schommelden keek hij Sally aan. “Zo is het genoeg geweest. Ik verwacht u, juffrouw Carter na afloop van uw lessen in mijn lokaal. Ik wil geen weerwoord horen. Jullie kunnen allemaal verdwijnen.” Zijn stem was nog feller als die van Sally was geweest en zijn vinger wees strak richting de deur. De nadruk op allemaal, had zelfs de barbies het zwijgen opgelegd en beduusd van de plotselinge commotie sijpelden de studenten uit het lokaal, om alvast naar hun volgende les te lopen.

Sally wist dat ze blij had moeten zijn met zijn woorden, dat er zekerheid was dat ze 's middags naar hem toe zou kunnen gaan, maar ze voelde eigenlijk alleen maar woede. Ze werd echt kotsmisselijk van de blondines en de woorden die ze opving toen ze langs liepen hielpen niet bepaald mee aan haar humeur.
'En dan beschuldigd ze ons ervan op hem te geilen. Ze heeft anders zelf al twee keer moeten nablijven.'
'Ze geilt gewoon zelf op hem.' En met die woorden verdwenen de blondines door de houten, zware deur. Sally sloot haar ogen en liet zich weer op haar stoel zakken, ondanks dat ze eigenlijk nu weg zou moeten gaan. Haar hoofdpijn was erger geworden na haar uitbarsting en de woorden van de blondines beangstigden haar. Was ze werkelijk net zo sneu als hen? Nee, dat was ze niet, dat kon gewoonweg niet. Ze haalde diep adem, probeerde het brok dat was ontstaan in haar keel weg te slikken, maar ze was er niet toe in staat. 'Sorrel, ga maar vast,' zei ze zacht, haar stem trillend. 'Ik kom zo wel, ik moet nu echt even niet op staan, want dan ga ik over mijn nek. Zeg maar tegen professor Shane dat ik er straks aan kom.' Ze voelde zich ellendig. God, wat hadden de blondines dan eigenlijk voor een effect op haar? Ze was misselijk geworden en haar ogen brandden, maar ze was er nog redelijk toe in staat om niet toe te geven aan haar tranen, om ze binnen te houden. Ze voelde hoe haar lichaam trilde, voelde hoe de woede langzaam wegebde, maar helaas bleef het afschuwelijke gevoel nog in haar lichaam. Ze sloot haar ogen, leunde met haar elleboog op haar tafeltje en wreef met haar hand over haar slaap, terwijl ze langzaam in- en uitademde.

De jongedame leek licht met haar hoofd te knikken, waarna zij het voorbeeld van haar medestudenten volgde, achter enkele van de blondines verliet zij het lokaal. Hierop liep de jongeman naar de jongedame die in het lokaal overbleef. Hoewel dit niet zijn bedoeling geweest was, was zijn uitbarsting grotendeels oprecht geweest, al leken haar woorden al net zo oprecht te zijn geweest. Haar zacht, zoete stem had getrild bij het toespreken van haar vriendin en bij het vertrekken hiervan, had zij haar vingertoppen tegen haar slaap gedrukt. Zijn lange, toch tengere gestalte zette zich naast te jongedame, terwijl hij zijn hand achter haar neer zette. Haar ogen hield ze gesloten, terwijl ze langs haar slapen wreef. Haar adem klonk ongecontroleerd, waar zij de controle over terug probeerde te winnen. Zijn hand legde hij tegen haar rug, om met een licht bezorgde uitdrukking op zijn gezicht naar de jongedame te kijken. Zachte, sussende geluiden kwamen over zijn lippen, terwijl hij lichtjes over haar rug wreef. ‘Ik neem aan dat dit niet helemaal je bedoeling was.’

Ze hield haar ogen gesloten en zweeg een tijd, was gewoonweg niet in staat om te antwoorden zonder de controle over haar emoties te verliezen. Bovendien voelde zijn hand op haar rug gewoonweg fantastisch en ze wist dat als ze nu zou spreken, ze haar controle zou verliezen en waarschijnlijk langzaam zou toegeven aan het verlangen dat langzaam door haar lichaam ging. Uiteindelijk schudde ze zwakjes haar hoofd, maar opende haar ogen niet. 'Dit was inderdaad niet zoals ik het gepland had,' zei ze zacht en ze hoorde hoe geknepen haar stem klonk, verstikt door de tranen die ze zo wanhopig probeerde te beheersen.
Uiteindelijk opende ze haar ogen, maar ze keek hem niet direct aan. Haar ogen waren waterig en toen ze knipperde rolden er dan ook tranen over haar wangen, maar ze maakte geen aanstalten om ze weg te vegen. Ze kon hem moeilijk gaan uitleggen wat de grootste reden achter haar uitbarsting was. Ze wilde het niet in een ongemakkelijke positie brengen.
Uiteindelijk draaide ze haar hoofd iets, zodat ze hem aan kon kijken en ze zuchtte. 'Het spijt me, oké, maar ik werd gewoon echt kotsmisselijk van ze. Hoe ze over je lopen te geilen, hoe ze het idee hebben dat ze ook maar één kans maken. Hoe schijnheilig ze doen.' Ze zweeg weer en keek Daniël aan.

Haar ogen hield zij voor enige tijd gesloten, terwijl zij weinig aanstalten deed om te spreken, al maakte dit de jongeman weinig uit. Hoewel de stilte toeliet, dat een gevoel van ongemakkelijkheid zijn lichaam beheerste, wilde hij niet dat zij gedwongen moest spreken, zeker niet gezien haar situatie. Zij leek breekbaar, op het punt van breken en het liefst zou de jongeman dit voorkomen. Uiteindelijk, leek zij licht haar hoofd te schudden, terwijl haar stem, met geknepen klank het lokaal deed opvullen. Onbedoeld deed een glimlach om zijn lippen verschijnen, die vervaagd werd toen zij haar ogen opende en enkele tranen over haar lelieblanke huid rolde wanneer zij met haar ogen knipperde. Zijn armen leken haast automatisch om haar tengere gestalte te vallen en licht drukte hij de jongedame tegen zich aan. Een lichte glimlach sierde zijn lippen toen haar heldere ogen de zijne opzochten en op haar woorden schudde hij licht zijn hoofd. ‘Het is al goed. Ik begrijp je frustratie.’ Zijn stem was kalm en liet blijken dat hij zijn woorden daadwerkelijk meende.

Het gevoel dat er door haar heen ging toen hij zijn armen om haar lichaam heen sloeg, was iets waar ze niet toe in staat was om dat te beschrijven. Het was een misschien wel instinctieve, zij het een verlangende, reactie om haar armen om zijn nek te slaan. Het was tevens datzelfde moment dat ze haar controle over haar emoties verloor. Ze verborg haar gezicht in zijn hals, wat haar gesnik redelijk dempte. Ze voelde zich gewoon ellendig, over haar uitbarsting, over het gedrag van de blondines tegenover hem, van de opmerkingen van de blondines tegenover haar.
De roodharige dame kwam van de houten stoel af, zonder hun omhelzing te verbreken en drukte op die manier haar lichaam dichter tegen de zijne. Het gevoel van zijn armen om haar heen gaf haar het gevoel van veiligheid, maar tevens ook van vrijheid en even kwam er een zwakke glimlach rondom haar lippen, terwijl de herinneringen aan de vorige dag haar brein inkwamen. Hoe ze gesproken hadden over vrijheid en hoe ze zich met hem verbonden gevoeld had.
Het afschuwelijke gevoel in haar lichaam nam langzaam af en ze voelde de warmte van zijn lichaam bezit van haar nemen. Haar ademhaling werd langzaam weer regelmatig en ze wist dat ze hem eigenlijk allang had moeten loslaten, maar iets in haar leek er niet toe in staat.

Jenico stond achter zijn bureau en keek op toen zijn leerlingen binnen kwamen, luid napratend over schijnbaar een uitbarsting van iemand. Hij trok zijn wenkbrauw op en kwam vanachter zijn bureau vandaan. 'Goed, ik weet niet wat er gebeurd is het vorige lesuur, maar ik wil dat jullie nu jezelf beheersen en weer rustig worden. Ik kan het niet gebruiken om een stel kippen in dit lokaal te houden,' zei hij, terwijl hij op zijn bureau ging zitten. Zijn blik viel op de blondines die binnen liepen, die verontwaardigd aan het praten waren over iets. 'En dat geldt ook voor jullie, dames,' zei hij, terwijl hij zijn armen over elkaar heen sloeg.

Hij voelde hoe de jongedame haar gezicht lichtjes in zijn hals deed begraven, terwijl haar armen zich om zijn hals vouwden. Haar gesnik klonk op één of andere manier pijnlijk, hartverscheurend in zijn ogen, waarschijnlijk omdat hij haar niet zo breekbaar wilde zien. Hij zag graag de jongedame die hij gisteren had gezien en hoewel zij precies dezelfde persoon was, leek er niets van gisteren mogelijk, nu zij zo breekbaar was. Wanneer de jongedame opstond van de tafel, voelde de jongeman ergens de angst dat zij zou gaan, gezien zij een studente was, zij naar haar lessen moest en het opgeluchte gevoel toen zij enkel ging staan en zich dichter tegen hem aan drukte, wist hij niet te onderdrukken. Haar pijn raakte hem en troostend streken zijn vingers haar vuurrode lokken, terwijl hij naar haar ademhaling luisterde. Hij had geen idee hoe lang zij zo hadden gestaan, voor haar gesnik wegebde en haar ademhaling in zijn gebruikelijke tempo verviel. Enkel realiseerde hij zich hiermee dat zij kon gaan. Dat zij waarschijnlijk moest gaan, terwijl hij net weer aan haar aanwezigheid was gewend. Hij wilde niet dat ze zou gaan, maar hij kon haar moeilijk gaan verplichten te blijven.

De heldere ogen van de jongedame leken vuur te schieten, richting de blondines, die sinds de aanwezigheid van professor Morris, nergens anders meer over leken te praten. En elke leerling die, buiten hen, ook maar één nablijfuur of wat tijd alleen met Daniël wist te bemachtigend, werd meteen grondig bekritiseerd. Ze kon ook niet helpen dat ze licht grijnsde, toen Jenico hen het zwijgen oplegde en kort wierp zij hen nog een vijandige blik toe. Kalm ging zij bij haar ketel staan, terwijl zij haar vingers omhoog bracht om de aandacht van professor Shane te trekken. ‘Professor, Sally is iets later.’

De roodharige furie, wie nu in zo'n breekbaar stadium terecht was gekomen, maakte geen aanstalten om hem los te laten. Ze had haar ogen gesloten, had haar emoties redelijk onder controle weten te krijgen, maar ze verloor haar controle bijna weer toen ze dacht aan het feit dat naar de les zou moeten. Sally was over het algemeen niet iemand die wegliep, of mensen uit de weg ging, ze ging liever de confrontatie aan. Maar nu, nu voelde ze zich alweer misselijk worden als ze dacht aan de blondines, die vandaag schijnbaar een afschuwelijk effect op haar hadden. Ze zweeg en dacht na over hoe ze haar woorden moest formuleren. 'Daniël, alsjeblieft, laat me niet naar de les toegaan,' sprak ze zacht, haar stem flinterdun, bijna breekbaar. 'Ik denk niet dat ik het uithoud om nog een les bij hen te zitten, hun opmerkingen aan te horen.' Aan het einde van haar zijn brak haar stem en ze probeerde wanhopig haar controle te behouden. Ze voelde zich zo ontzettend breekbaar nu, zo ontzettend zwak en als er iets was, wat Sally niet wilde zijn, dan was het een zwakkeling.

'Ja, om nog even een gezellig "onderonsje" te hebben met professor Morris,' zei één van de blondines. Jenico trok zijn wenkbrauw op en keek het meisje aan. 'Weet je, het kan me even serieus niets schelen wat er allemaal gaande is, maar ik waarschuw je. Nog één opmerking in mijn les over professor Morris die iets met een leerlinge zou doen en ik stuur diegene er linea recta uit.' Hij richtte vervolgens zijn aandacht op Sorrel, die hem had aangekondigd dat haar roodharige vriendin wat later zou zijn. 'Zijn daar ook nog redenen voor?' vroeg hij. Hij was er niet zo blij mee dat een leerlinge later kwam en al helemaal niet als het vanwege één of andere zwakke reden was. Nu wist hij natuurlijk de reden nog niet, maar het was beter een goede reden.

De slanke vingers van de jongedame gleden langzaam langs de studenten, om bij de blondines te blijven hangen. ‘Zij.’ In het enkele woord wist te jongedame elk van haar gevoelens over de mismaakte schepsel bloot te leggen. Een toon van pure minachting met een oprechte walging, waarna zij de groep, die zich op haar woorden verontwaardigd had omgedraaid, lieflijk aankeek. Vervolgens kwam zij omhoog, uit de stoel waar zij op was plaatsgenomen en raakte zij de jonge docent onmerkbaar op. ‘Sally, heeft als ieder persoon zo haar kanten. Dat zij kan verbergen, betekend niet dat opmerkingen haar niets doen.’ Na deze, iet wat kil uitgesproken woorden, draaide zij zich van de docent weg, terwijl zij haar lesboek uit haar tas pakte. Het boek legde zij kalm tegen de standaard, waarna zij enkele van de bladzijdes omsloeg. Een lichte glimlach kwam om haar lippen, waarna zij opnieuw haar vinger omhoog bracht. ‘Wat doen we vandaag?’

De woorden die over haar lippen kwamen klonken flinterdun, breekbaar en maakten dat een bijna ongelukkige uitdrukking over zijn gezicht gleed. Zijn armen sloten zich dichter om het lichaam van de jongedame, bij het daadwerkelijk breken van haar stem. Zijn woorden waren niet meer dan gefluister. ‘Ik zou niets liever willen, ik zou enkel niet weten hoe ik dit moet uitleggen aan professor Shane.’ Een lichte spijt leek in zijn stem door te schemeren, terwijl zijn vingers over haar rug streken.

Jenico zweeg even en dacht na over de woorden. 'Ik heb zo'n vermoeden dat ik eens een hartig woordje moet gaan spreken met jullie,' zei hij, terwijl hij de blondines aan keek. 'Na de les blijven jullie langer en jij en Sally ook, Sorrel, als ze nog komt.' Hij keek de meiden nog even aan en pakte toen het boek van zijn bureau en klapte dat open. 'Neem bladzijde zevenentwintig voor je en ga beginnen. Sorrel, zoek maar even een andere partner of ga maar ergens bij zitten. Zodra Sally komt kan ze bij je gaan zitten.' Hij klapte het boek dicht en keek het lokaal rond. 'En ik waarschuw jullie, ik wil geen opmerking horen. Wie een opmerking maakt, vliegt eruit. Jullie zijn verdorie zevendejaars, jullie horen zo onderhand wel een beetje volwassen te zijn. Jullie willen altijd als volwassenen behandeld worden, nou, gedraag je er dan ook naar! En nu beginnen, ik wil aan het einde van de les wat van de toverdrank in een flacon op mijn bureau hebben.'

De zachte, gefluisterde woorden die over zijn lippen kwamen klonken licht spijtig en resulteerde in het feit dat Sally haar armen wat strakker om hem heen lagen. 'Je kan zeker niet zeggen dat ik naar de ziekenzaal moest, of naar mijn slaapzaal om een uurtje te slapen?' Ze voelde geen enkele behoefte om nu weg te gaan. Haar emoties had ze onderhand weer onder controle, maar ze kende zichzelf, wist hoe breekbaar ze nog was.
Een rilling liep over haar ruggengraat toen ze voelde hoe zijn vingers over haar rug streken en het wekte een bepaald verlangen in haar op. Ze had ondertussen wel besloten dat ze niet naar de les van professor Shane ging - dat zou ze op het moment niet aankunnen.

Licht rolde de jongedame met haar ogen, bij de woorden van de docent, waarna zij gedwee knikte, de woorden over aan andere partner negeerde zij, terwijl zij de juiste bladzijde open sloeg. Zij deed het liever alleen, wanneer Sally afwezig was. Haar blik gleed kort over de lijst van ingrediënten, waarna zij naar de kasten liep, waarvan zij wist dat daar de desbetreffende ingrediënten te vinden waren. Zorgvuldig doorliep zij haar gewoonte, van de perfecte ingrediënten zoeken, om met deze de toverdrank te bereiden. Zij liet zich afleiden door de toverdrank, in plaats van denken aan haar vriendin of aan de blondines enkele meters van haar verwijderd. Keurig volgde zij de handelingen op, die zij bij elk ingrediënt moest uitvoeren, om ze precies op tijd in de ketel te werpen. Uiteindelijk roerde zij nog één maal door de drank, waarna zij een flesje uit de kast pakte. Zorgvuldig bottelde zij de drank, om te wachten tot de ergste stoom werd opgezogen door de lucht, waarna zij de fles met een kurk afsloot. Op het label schreef zij de naam van de drank, waaronder ze haar eigen naam zette. Kort bestudeerde ze de robijnkleur van de drank, om met de fles naar de desk van Jenico te lopen. Haar concentratie op haar drank, had er voor gezocht dat het bezoek van Daniël aan haar was voorbij gegaan en waarschijnlijk was dit maar beter ook.

Haar woorden maakten dat de jongeman bedachtzaam knikte, waarna zijn armen bij de tengere gestalte van de jongedame wegvielen. Kalm pakte hij haar handen achter zijn hals weg, waarna hij de dame aankeek. ‘Ik zal Jenico informeren. Je kunt hier blijven, ik ben niet lang weg.’ Hierop had hij het lokaal verlaten, om de trappen naar de kerkers af te dalen. Met stevige passen was hij naar zijn collega gelopen, de vragen van de blondines zo goed mogelijk negeren. Het enige wat zij uit hem los wisten te maken, was dat zij op barse toon terug naar hun dranken werden geleid. ‘Het spijt me Jenico. Ik weet dat het belangrijk voor je is, dat elke leerling zijn of haar les volgt, maar het ging zodanig slecht met Sally dat ik haar naar de Ziekenzaal heb moeten sturen. Madame Plijster zou even naar haar kijken. Ik ben niet zeker of ze nog voor het einde van de les terug is.’ De uitdrukking op zijn gezicht had hulpeloos en spijtig gestaan, alsof hij geschrokken was van de situatie van zijn leerlinge, wat ergens ook het geval was. Al waren zijn reden waarschijnlijk niet helemaal, wat Jenico in gedachten zou hebben. Vervolgens was hij weer vertokken, naar zijn eigen lokaal.

Jenico luisterde naar de woorden van zijn vriend, die hem vertelde dat de roodharige dame waarschijnlijk zijn les niet zou volgen vandaag. Hij keek even naar de blondines, die tevens ook behoorlijk wat commotie hadden veroorzaakt toen Daniël het lokaal binnen was gekomen. 'Het verbaasd me eerlijk gezegd dat professor Morris jullie niet allang strafwerk hebben gegeven. Het maakt ook eigenlijk niet uit, want ik doe dat nu wel. Ik wil voor de volgende les twee kantjes vol, driehonderd regels over hoe een wisseldrank precies werkt. En nu opschieten, jullie zijn nog niet eens op de helft, terwijl sommigen al klaar zijn!' beval hij. Hij knikte vriendelijk naar Sorrel, die haar flacon op zijn bureau had gezet. Hij deed de gebruikelijke handelingen om te kijken of de drank goed was en zette uiteindelijk, goedkeurend knikkend, een vinkje achter haar naam op haar blad. 'Tien punten voor Gryffindor. Goed gedaan, Sorrel,' zei hij, zonder op te kijken van zijn blad. Hij pakte vervolgens een volgende flacon en herhaalde de handelingen, om vervolgens tien punten toe te kennen aan Huffelpuf.

Hij had haar armen losgehaakt en was weggegaan, met de woorden dat hij zo weer terug zou zijn. Een vreemde leegte liet hij achter, zodra Sally alleen was in het lokaal.
Sally had eerst stilgestaan, niet wetend wat ze precies had moeten doen, maar was uiteindelijk naar zijn bureau gelopen en was daar op gaan zitten, terwijl ze aan een pluk van haar haar frunnikte. Ze begon zich af te vragen hoe het kon dat de blondines zo'n reactie bij haar hadden opgewekt. Een reactie vanwege... jaloezie. Niet bepaald een emotie waar Sally veel mee te maken had. Ze haalde een paar keer diep adem, om zichzelf rustiger te krijgen. Ze had zich al veel te breekbaar opgesteld en daar was ze niet bepaald blij mee. Ze had haar benen over elkaar geslagen en keek naar haar handen, die bezig waren met het invlechten van een haarpluk.

Een lichte glimlach kwam om de perzikkleurige lippen van de jongedame, toen Gryffindor tien punten werd toegedaan. Zij vond het fijn zich met toverdranken bezig te houden en zelfs met een onderwijzer als Snape had zij er plezier in gehad. Waar anderen altijd om de man hadden geklaagd, was zij vaak stil geweest, natuurlijk ook zij had zo haar botsingen met de leraar, maar al met al was zij nooit met tegenzin naar toverdranken gegaan. Met sierlijke tred liep zij terug naar haar plaats, waar zij haar lesboek pakte, om deze kalm door te bladeren. Zij had nog enkele minuten en gezien er met toverdranken ook veel mogelijk was, nam zij de moeite het boek eens in zijn geheel door te kijken.

Zachtjes had de jongeman de deur opengeduwd, om de roodharige jongedame op zijn bureau aan te treffen. Haar slanke vingers vlochten voorzichtig een pluk van haar haren in en hier was dan ook groot deel van haar aandacht op gericht. Licht glimlachte hij, om naar haar toe te lopen. ‘Vermaak je, je?’ Zijn stem had een licht geamuseerde toon, terwijl hij naast haar op het bureau kwam zitten.

Jenico merkte dat uiteindelijk zowat iedereen klaar was en kwam dan ook overeind. 'Goed, ruim jullie spullen maar op. Ik wil de meiden die ik eerder genoemd heb zo aan mijn bureau zien, de rest kan gaan nadat hij of zij zijn of haar spullen heeft opgeruimd,' zei hij, waarna hij weer ging zitten en verder ging met het beoordelen van de toverdranken die in de flacons op zijn bureau stonden. Het was jammer dat Sally er niet was, maar hij vertrouwde er wel op dat Sorrel precies wist wat er allemaal gebeurd was. Hij wilde nu wel eens weten wat er nu precies allemaal aan de hand was en waar al die commotie voor nodig was.

Zijn lichtelijk geamuseerde stem liet haar opkijken en op haar gezicht was een vreemd soort opluchting te zien. Ze was blij dat hij weer terug was. 'Nu vermaak ik me,' antwoordde ze en ze glimlachte toen ze hoorde hoe haar stem niet meer trilde en een stuk minder geknepen klonk. 'Bedankt, Dan,' zei ze, terwijl de glimlach nog steeds op haar gezicht te zien was, voordat ze haar armen weer om zijn nek sloeg en hem van de zijkant omhelsde.
Deze omhelzing was echter niet omdat ze hem nodig had, omdat ze getroost moest worden, maar omdat ze hem wilde bedanken.

Bij de woorden van de jonge docent, voor in het lokaal, sloeg de jongedame haar lesboek dicht om deze in haar bruin leren tas te laten vallen. Kalm hing zij het hengsel van de tas om haar schouder, om met eenzelfde lome kalmte, richting het bureau van professor Shane te lopen. De trippelende passen van de blondines achter haar irriteerde haar, echter besloot zij hier geen aandacht aan te besteden en rustig zette zij haar ellebogen op het houten blad van het bureau, om Jenico aan te kijken. In plaats van dat zij meteen begon te piepen over de reden waarom zij moest nablijven, bleef ze stil, om pas te spreken toen de barbies het zwijgen was opgelegd. ‘Vertel.’ Haar stem klonk luchtig, terwijl zij weer rechtop ging staan, om naar één van de tafels voorin het lokaal te lopen. Rustig ging zij hierop zitten, om haar blik weer naar de leraar te laten gaan.

Een lichte glimlach gleed over het gezicht van de jongeman, bij de woorden die over haar lippen kwamen. Niet slechts door de woordkeuze, ook omdat hij kon horen hoe haar stem zijn vaste, heldere geluid begon terug te krijgen. De trilling was zo goed als verdwenen en de geknepen klank was licht weggevaagd. Bijna uit automatisme sloeg de man zijn armen om haar heen, toen zij de hare rond zijn hals vouwde en hij glimlachte in de rode haren die voor zijn gezicht vielen. ‘Geen probleem.’